[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.-Już dobrze się czuję.- Poczuła, że kuzyn nagle zesztywniał.- Co się dzieje?- Albo masz niesłychanie długie i ostre paznokcie, albo sześć ostrzy dz
ga mnie w plecy.Nie sześć,siedem.Gillyanne uniosła głowę.Diarmot, Angus, Nanty, Knobby, sir Robert i sir David kierowali ostrzamieczy w plecy Paytona.Nawet Fiona tam była, również ze sztyletem w dłoni.Gdyby Payton zrobiłkrok do tyłu, miałby w plecach siedem krwawiących dziur.- Co wy wyprawiacie? - Gillyanne przesunęła się i popchnęła Paytona za siebie,- On ciebie dotykał - powiedział Diarmot.- %7ładen mężczyzna nie będzie obejmował i całował żonymojego brata.Niedoszli napastnicy natychmiast przytaknęli Diarmotowi, nawet sir Robert i sir David.- To jest mój kuzyn, sir Payton Murray.On tylko się ze mną witał - oświadczyła Gillyanne.- Zbyt serdeczny jak na kuzyna - stwierdził sir David, wkładając miecz do pochwy.251- I zbyt przystojny - mruknął sir Robert, również chowając broń.Kiedy odłożyli miecze, Gillyanne wzięła Paytona za rękę i przedstawiła go obecnym.Knobby iFiona serdecznie go powitali, ale inni nadal patrzyli na niego nieufnie.Mężczyz
ni często reagowali wten sposób na widok Paytona, dopóki lepiej go nie poznali.Gillyanne była ciekawa, dlaczego sirRobert i sir David wystąpili w jej obronie razem z braćmi Connora, jak prawdziwi sojusznicy.Pewnieżaden z nich nie zdawał sobie dotąd sprawy, jak bardzo wiąże ich zawarte niegdyś przymierze, dopókinie nadszedł czas próby.- Paytonie, skąd się tu wziąłeś? - spytała Gillyanne.-Nie wiedziałam, że nasza rodzina zna lordaMacDonala.- Spotykamy się czasem na królewskim dworze - odrzekł Payton.- Można tam poznać wszystkichszkockich wielmożów.Przyjechałem, ponieważ earl zawiadomił króla, że sir Neil MacEnroy zostałzamordowany.- Napisał do króla, że podejrzewa Connora? - Gillyanne była zaszokowana.Dobrze wiedziała, jakszybko rozprzestrzeniają się plotki dworskie.Connor do końca życia nie zazna spokoju.- Nie martw się.Nikt nie został oskarżony.Earl tylko poinformował króla, że zamordowany zostałjeden z jego rycerzy i obiecał, że wkrótce znajdzie winnego tej zbrodni.%7łeby uczynić zadośćetykiecie, spytał też króla, czy on sam zechce go osądzić, czy też jemu pozostawia orzeczenie o winiei karze.-Dzięki Bogu.Jednak to wcale nie tłumaczy twojej obecności w Dinnock.- Zaraz ci wszystko wyjaśnię.Peter, konstabl earla, odszukał mnie i przekazał wiadomość.SirDunstan chciał, żeby któryś z twoich krewnych przyjechał do Dinnock.- Payton wzruszył ramionami.- Poszedłem do króla i powiedziałem mu, że niedługo wybierani się do domu, i spytałem, czy nie majakichś spraw, które mógłbym dla niego załatwić, kiedy będę jechał do Donncoill.Poprosił mnie,252żebym wstąpił do Dinnock i zawiózł list do earla, wtedy Peter będzie mógł wcześniej wrócić dodomu.Król pozostawia całą sprawę w rękach lorda Dunstana MacDonala.- To dobrze.- Masz dowód, że twój mąż jest niewinny? Wczoraj jadłem z earlem kolację i opowiedział mi tę całąsmutną historię.Twój mąż miał wiele powodów, żeby życzyć śmierci swojemu stryjowi.-To prawda - przyznał Diarmot - ale nie zrobiłby tego w taki sposób.- Oczywiście, że nie - zaprotestowała Gillyanne.- Connor go nie zabił.Nie znał prawdy o swoimstryju, dopóki nie dowiedział się wszystkiego od earla.Mam dowody, że morderstwo zostałopopełnione w czasie, kiedy Connor był daleko od tej wiejskiej chaty, i mam na to dwóch świadków.Mam też prawdziwą morderczynię, ale ona jest niespełna rozumu.Są tu dwie kobiety, które mogązaświadczyć ojej winie.To te trzy, które oskarżyły Connora.- Dobrze się spisałaś, dziewczyno.- Myślisz, że sir Dunstan uzna te dowody?- Sama musisz go o to spytać.Właśnie wchodzi.- Payton pocałował Gillyanne w policzek, niezwracając uwagi na groz
ne pomruki jej samozwańczych obrońców.- Z pewnością ci się powiedzie.- Każ przyprowadzić te kobiety - poleciła Gillyanne Diarmotowi i wyszła na spotkanie earla.Gillyanne zacisnęła zęby, ale musiała najpierw poddać się wymogom etykiety.Dygnęła przedearlem, a on się skłonił.Usiedli przy stole i earl nalał jej wina.Pochwaliła trunek i czekała zniecierpliwością, kiedy earl spyta, dlaczego chciała się z nim zobaczyć.Wymogi uprzejmości sączasem prawdziwą torturą, pomyślała.- A więc, milady, przyjechała pani, żeby rozpraszać ponure myśli swojego biednego męża? - spytałsir Dunstan.- Słyszałem na własne uszy, że ostatnim razem dobrze się to pani udało.253Gillyanne miała ochotę zakląć.Więc earl słyszał jej krzyki tej nocy, kiedy odwiedzała Connora, ateraz patrzył na nią z rozbawieniem.Może powinno się mnie kneblować, kiedy kocham się zConnorem, pomyślała.Niedługo cała Szkocja będzie wiedzieć, że lady Gillyanne MacEnroy podnosiwielkie larum, kiedy mąż daje jej rozkosz.To było okropnie deprymujące.- Czy mój mąż wciąż jest przygnębiony, milordzie? -spytała z niewinną miną.- Nie - earl powściągnął uśmiech - ale męczy go sytuacja więz
nia.Kim są ci ludzie, którzy siedząprzy pani kuzynie? Poznaję małą Fionę i człowieka o przezwisku Knobby, lecz nie wiem, kim są inni?Gillyanne przedstawiła wszystkich po kolei i dodała:- Przyjechali tu, żeby mi pomóc.- To dobrze, ale dlaczego patrzą na pani kuzyna takim nieprzychylnym wzrokiem?Cierpliwości, nakazała sobie w duchu Gillyanne.Nie mogąc okazać zniecierpliwienia earlowi,rozładowała dręczący ją niepokój, obrzucając wściekłym spojrzeniem prześladowców Paytona.- Payton serdecznie mnie przywitał, a oni uważają, że nie powinien był tego robić, nawet jeśli jestmoim kuzynem.- Pilnują żony landlorda - mruknął sir Dunstan.- To dobrze.Trudno ufać mężczyz
nie takurodziwemu jak pani kuzyn.- Wiem o tym.Biedny Payton.- Chętnie bym znosił takie cierpienia - mruknął earl.-Jest pan wspaniałym, przystojnym mężczyzną,milordzie - powiedziała Gillyanne [ Pobierz całość w formacie PDF ]