Mortka Marcin Karaibska krucjata 01 Płonacy Union Jack

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jedynym członkiemzałogi wciąż wykazującym ożywienie był buldog Edwarda, który chwilowo porzuciłgwałcenie elementów garderoby i z zapałem obszczekiwał wynoszone worki i kufry.Upragniony okrzyk: Ziemia na horyzoncie! rozległ się w połowie wachtywieczornej, gdy nabrzmiałe, płonące czerwienią słońce zwisało nisko nad falami, aprace na okręcie powoli się kończyły.Zignorowałem Mullhollanda, który z mściwąminą pakował szczekającego Winstona do worka, porwałem lunetę i skoczyłem nafokmarsa, by rzucić okiem na cel naszej wędrówki.Luneta przybliżyła mi najpierw szczyt ogromnej góry, najprawdopodobniejwulkanu, który okalała aureola siwych obłoków, a potem ujrzałem również zielonąplamę tropikalnego lasu.Przyglądałem się wysepce do chwili, gdy w okularze lunetyzamajaczyły pierwsze ptaki, unoszące się nad przybrzeżnymi skałami.Złożyłemlunetę, zsunąłem się na pokład i ruszyłem na rufę. Panie Millard, proszę zarządzić zmianę halsu powiedziałem głośno. Kurspółnoc ku zachodowi.Panie Fowler, proszę pomóc nawigatorowi w odnalezieniuowej zatoczki.Chcę dzisiaj spędzić noc na stałym lądzie. Do kajuty odprowadziły mnie pełne entuzjazmu okrzyki stłoczonych przyburcie marynarzy, którym widok wyspy wydawał się przywracać siły.Szybkozjadłem kanapkę z płatem zimnego mięsa, wychyliłem szklanicę porto i z ulgązamieniłem przepoconą koszulę na mundur kapitański.Ten, który zniszczyły cięciade Lanvierre'a, bez żalu cisnąłem za balustradę galeryjki rufowej.Nie chciałem, bycokolwiek przypominało mi o spotkaniu z bezwzględnym piratem.Szpadę, którą owego pamiętnego wieczoru znalazłem u jego stóp, teżpoczątkowo chciałem wyrzucić, ale rozmyśliłem się, gdy tylko bacznie się jejprzyjrzałem.Nawet dla takiego dyletanta jak ja, szpada de Lanvierre'a była dziełemsztuki.Na rewersie klingi znajdowała się czterodzielna tarcza z liliami oraz lwami, aprzez awers biegł napis: Whoso striketh at thee, strikets also at us.Jelec miał kształtkrzyża, lecz posiadał dodatkową osłonę na dłoń przypominającą kosz, a jej rękojeśćzdobiła głowa Turczyna.Oręż wydawał się mocniejszy od tradycyjnej szpady, ajednocześnie nie ustępował jej ciężarem.Gdy uniosłem broń pod słońce i wykonałemkilka pchnięć, okazało się, że szpada idealnie leży w dłoni.To chyba zacny oręż i muszę go kiedyś pokazać Edwardowi, pomyślałem,wychodząc na balkonik. Magdalena sunęła prawym halsem, a kontur Isla de laExilio zakrywał już większą część północnego horyzontu.Ponad świstem wiatru ihukiem fal, odrzucanych przez dziób okrętu, niosło się wołanie kołujących w górzemew i okrzyki pnących się na reje marynarzy.Otworzyłem lunetę i jeszcze razprzesunąłem okular wzdłuż brzegów wyspy.Złotawe piaski plaży, tu i ówdziezasłane wyrzuconymi przez morze odpadkami oraz korony roztańczonych palmwydawały się zapraszać zbłąkanego przybysza, ale dostrzegłem również i śmiertelnąpułapkę białe pasmo piany tam, gdzie morze rozbijało się o podwodne rafy.Wieczorna bryza niosła kuszący, słodkawy zapach tropikalnego lasu, od którego ażkręciło się w głowie.Nie dostrzegłem przystani ani też chat czy choćby słupów dymu.Isla de laExilio wydawała się całkiem bezludna.Takich wysepek było na Antylach mnóstwo.Zbyt gęsto zarośnięte, by dało sięje szybko zasiedlić, i zbyt małe, by założyć na nich dochodowe plantacje, leżały nauboczu uczęszczanych szlaków handlowych i oferowały schronienie wszystkim tym,którzy wyrzekli się cywilizacji flibustierom, przemytnikom, zbiegłymniewolnikom, niedobitkom Arawaków czy dezerterom z flot wojennych.Zbity,zielony gąszcz był scenerią epilogów wielu mrocznych, morskich legend i kryłmnóstwo bezimiennych grobów.Tajemnica tej akurat wyspy miała wyjaśnić się jużniebawem.U drzwi kajuty, które po wczorajszej interwencji porucznika Love'a możnabyło zamknąć jedynie na zapadkę, rozgorzała gwałtowna dyskusja.Rozpoznałemgłosy Manueli i wartownika z piechoty morskiej. John, wpuść tę panią! zawołałem. Ale porucznik Love kazali, coby nie wpuszczać żadnych bab ani cieśli.Oszołomiony żołnierz zajrzał do kajuty.Jego szeroka, pucułowata gęba była równiepurpurowa jak mundur. A ja nie nazywam się John, tylko James. A kto by was w tych mundurach rozróżnił. Machnąłem dłonią.Zmieniam rozkaz.Baby wpuszczać, cieśli dalej nie. Dobry wieczór, kapitanie. Manuela weszła, a raczej wpłynęła do kajuty.Cieszy mnie pańska łaskawość.Przez nawał trosk całkiem zapomniałem o naszej brance i być może z tegopowodu kompletnie osłupiałem na jej widok.Hiszpanka wyglądała oszałamiająco.Wświetle zachodzącego słońca jej biała, głęboko wycięta suknia zdawała się płonąćżywym ogniem, a starannie uczesane, czarne włosy spływały kusząco na odkryteramiona.Manuela dygnęła z wdziękiem prawdziwej damy, a mój niesforny wzrokpomknął ku ciemnej plamce dekoltu.Przypomniałem sobie historię z kozikiem ipoczułem, jak na policzki wypływa mi gorący rumieniec. Eee.Dobrze, że pani wpadła, se�orita. Odwróciłem się na pięcie do barku. Winka może? Porto? Malaga? Dziękuję, nie przepadam za alkoholem. Ja natomiast. Porwałem za karafkę z porto. Ja natomiast chyba sobiechlapnę.Ten tego.Eee.Jak się pani podoba na okręcie? Prawdziwa kastylijska dama jest jak pustynna róża.Nie potrzebujewiosennego deszczu, by rozkwitnąć na jałowym pustkowiu. Czyli co? zawahałem się. Ujdzie.Pan Fowler to bardzo rycerski człowiek.Odstąpił mi swą kajutę, bymmogła doprowadzić się do porządku.Dopiero teraz uświadomiłem sobie, że Manuela ma na sobie tę samą suknię, wktórej uciekła z St [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne