Case John Artysta zbrodni

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mila za milą przemierzam płaski jak opłatek teren.Jeżeli nie stworzył tego Bóg, widoczniedrwale wzięli się do roboty.Po jakimś czasie zabudowane już działki ustępują miejsca przyszłymposesjom - rozjechanej przez spychacze ziemi, z charakterystycznym dla południowego zachoduwjazdem, otoczonym kilkoma wyrośniętymi kaktusami. Górne setki! Dolne setki.Dolneczterechsetki.Ostatnie cztery wolne parcele!.Jestem w miejscu cudu gospodarczego.Widziałem tona mapie satelitarnej w biurze Holly ego Goldsteina - miasto rozrastające się w błyskawicznymtempie w kierunku otaczających je gór.Od zachodu rozwój miasta kończy się tuż przed kanionem Red Rock - jednym z wielu parkównarodowych i krajobrazowych po drodze do Doliny Zmierci i granicy z Kalifornią.W miarę jak siętam zbliżam, coraz bardziej doceniam piękno otoczenia - pustynną nieckę, obramowanąpostrzępionymi skarpami z czerwonego piaskowca.W otwieranej o szóstej rano budce płacę pięćdolarów i wjeżdżam na malowniczy trzynastomilowy odcinek drogi.Strażnik wręcza mi folder, zktórego mogę się zapoznać z tutejszą fauną i florą, ze szlakami i historią regionu.Jest nawetuproszczona mapka dróg i szlaków.- Kanion Icebox? - odpowiada na moje pytanie.- Niech pan zostawi samochód na parkingu przyznaku numer osiem.I niech pan wezmie ze sobą dużo wody.Dzisiaj tam będzie parówka.Na parkingu stoi już jeden samochód - półciężarówka dodge, z dodatkowymi głośnikami nadachu.Na zderzaku ma nalepkę z napisem: M�J DZIECIAK WIE WICEJ NI%7ł TW�J WZOROWYSTUDENT.Wypijam duszkiem pół butelki wody, wsadzam pełną butelkę do kieszeni bojówek i idęza drogowskazem na szlak.Po kwadransie rezygnuję z zamiaru wspinania się do miejsca, gdzie znaleziono Gablerówny,czyli do Kanionu Czarów, położonego ponad kanionem Icebox.Swego czasu uprawiałem wspinaczkę skałkową, tyle że było to jeszcze w latach studenckich.Imniej więcej rok po narodzinach synów skończyłem z tym na dobre.Zresztą wybierając się tutaj, nieprzygotowałem się do wspinaczki śladem turysty, który znalazł zwłoki.Przede wszystkim nie mamodpowiednich butów.A wdrapywanie się bez zabezpieczenia na niemal pionową ścianę kanionu niejest zajęciem dla kogoś, kto nie robił tego od lat.Wcześniej zastanawiałem się nad poszukaniem jakiejś okrężnej drogi, obejścia.Teraz jednakwidzę, że w tak nierównym terenie trwałoby to godzinami.Potrzebowałbym butów do wspinaczki,plecaka i o wiele więcej wody.Wobec tego postanawiam podejść do miejsca zbrodni na tyle blisko,by poczuć panującą tam atmosferę.Od razu niepokoi mnie kilka rzeczy.Po pierwsze, nareszcie rozumiem, co Chisworth miał namyśli.Jeżeli jego przeczucia na temat piły elektrycznej i generatora prądu są słuszne, to faktyczniezabójca musiał wnieść mnóstwo sprzętu na wyjątkowo niedostępne miejsce.I to takie, któreprzypadkiem leży bardzo blisko terenów uczęszczanych przez amatorów wspinaczki.Faktem jest, żewiększość turystów trzyma się raczej wytyczonego szlaku, który można znalezć we wszystkichprzewodnikach - prowadzącego na dno kanionu Icebox i z powrotem na parking.Ale akurat tęokolicę upodobali sobie amatorzy wspinaczki skałkowej i właśnie dlatego Josh Gromel-ski tam sięwdrapywał.W tej części Nevady nie brakuje odludnych zakątków.Po co więc wybierać miejsce,gdzie w każdej chwili mogą się przyplątać jacyś świadkowie? W dodatku biorąc pod uwagę, jakwielu jest amatorów sportów górskich w tej części kraju, zabójca musiał zdawać sobie sprawę, że wkońcu ktoś natknie się na zwłoki blizniaczek.I to raczej prędzej niż pózniej.Dlaczego więc niewybrał miejsca równie niedostępnego, ale mniej uczęszczanego?Przez pierwsze dwadzieścia minut przemierzam płaską pustynię, mijając kaktusy cholla, krzewyCovillea mexicana, drzewa Jozuego.Trasa jest stosunkowo łatwa, choć kamienista, więc muszępatrzeć pod nogi.Potem wkraczam na trudniejszy teren i wkrótce zaczynam się zastanawiać, czy idęw dobrym kierunku.Wprawdzie jest to popularny szlak, oznaczony w folderze jako trasa o średnimstopniu trudności, tyle że kiepsko oznakowany.Ale w końcu to nie park narodowy, tylko odludzie,tłumaczę sobie.Więc nie wybrzydzaj.Czasami muszę przełazić przez mniejsze lub większe głazy.Kilkakrotnie wracam po własnychśladach, bo pomyliwszy kierunki, wylądowałem na skraju przepaści.Dziesięć minut pózniej skręcamkostkę.Boli, ale to nic poważnego.Nieco dalej teren staje się tak wyboisty, że nie wiem, czy niezboczyłem ze szlaku.Podoba mi się trud związany z tą wyprawą, lecz uświadamiam sobie, że straciłem kondycję i niejestem w formie.Trzeba było jednak opłacić przewodnika.albo chociaż kupić mapę topograficzną.Wkrótce słońce zacznie dawać mi się we znaki.Czuję, jak upał czai się za chwilowym chłodem itylko czeka, by zaatakować mnie, zaledwie słońce wyjrzy zza skał.Powietrze i tak już się nagrzewa,a odbite od kamieni promienie słoneczne wpadają mi z boku pod okulary.Za każdym razem, gdywychodzę z cienia, czuję, że skały pod moimi rękami są coraz bardziej gorące.Kiedy schodzę na dno kanionu Icebox, słońce staje się mniej uciążliwe, więc postanawiamwdrapać się trochę wyżej, drogą prowadzącą na skalną półkę, na której spomiędzy kamieni wyrastapinia.Wspinaczka jest trudniejsza, niż myślałem, i kiedy tam w końcu docieram, siadam z ulgą,dysząc z wysiłku.Przekonuję się, że nie ja pierwszy wybrałem sobie to miejsce.Między korzeniamipinii leży zmięty papierek po owocowej gumie do żucia, a w szczelinie skały ktoś przypetował czterypapierosy.Wyciągam butelkę ciepławej wody i zjadam kawałek batonika.Tak więc siedzę tu, wyprany z sił, na ścianie kanionu, który Josh Gromelski wybrał sobie nawspinaczkę.Spoglądam w górę, na miejsce, gdzie znalazł szczątki Clary Gabler.Tyle że miejscezbrodni do mnie nie.- jak to ujął Holly Goldstein? - nie przemawia.No to co?, myślę sobie,dojadając batonik.Zabójca wybrał niedostępne miejsce.Przeciął Clarę Gabler na pół, kiedy jeszcze żyła.Zrobił topiłą elektryczną.Zadał sobie wiele trudu, żeby wtaszczyć tutaj to wszystko.Dziewczyny brały udziałw próbach do jakiegoś pokazu magii.No i co z tego? Co to ma wspólnego z Kevinem i Seanem?Podnoszę papierek po gumie do żucia i cztery niedopałki, zawijam je w folię po batoniku, poczym chowam wraz z pustą butelką wody do kieszeni.Wybierając drogę powrotną na dno kanionu,nie mogę uwierzyć, że jestem tutaj, na tym odludziu za Las Vegas, ścigając.sam nie wiem co.Co jawyprawiam? Liz ma rację.Ja po prostu gonię w piętkę.Tracę tylko czas.1 pieniądze.Cała tawycieczka ma na celu wyłącznie zaspokojenie własnego kaprysu.Wściekły na siebie, z lekkomyślną szybkością opuszczam się po skałach, nie zważając na bólkolan, ryzykownie przeskakuję z kamienia na kamień i jak najszybciej schodzę na dno kanionu.I wtedy uderza mnie myśl, i to z taką siłą, że na chwilę tracę koncentrację.Nagle uświadamiamsobie, że zle postawiłem stopę, że spadam, lecę w powietrzu.Chwytam w przelocie jakiś kamień i ztrudem podciągam się na płaski fragment urwiska [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne