[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Wiem, co robi moja matka  powiedziała im Ruth. Jest pisarką.Pisze powieści kryminalne, ale to jeszcze nie wszystko. Znajduje się w fazie sprzeciwu  wyjaśniła Hannah Allanowi.Nieszczęsna dziecino  zwróciła się do Ruth. To moja wina.Mnieoskarżaj, mnie! To nie jest twoja wina.Ty nic nie obchodziłaś mojego ojca  po-wiedziała Ruth. To moja wina.Ja go zabiłam.Najpierw złoiłam mudupę w squasha, a potem go zabiłam.Ty nie miałaś z tym nic wspólnego. Złości się.To dobrze, że się złości  zwróciła się Hannah do Al-lana. Dobrze jest w takich wypadkach uzewnętrznić złość.Znaczniegorsza jest implozja złości. Spierdalaj na drzewo!  powiedziała Ruth swojej najlepszej przy-jaciółce. Dobrze, dobrze, dziecino.Mówię poważnie.Złość ci dobrze zrobi. Przyjechałem samochodem  odezwał się Allan. Możemy jechaćdo miasta albo odwiozę cię do Sagaponack. Chcę jechać do Sagaponack  powiedziała Ruth. Chcę się zoba-czyć z Eddiem O Hare em.Najpierw z Eduardem, a potem z Eddiem. Słuchaj, zadzwonię do ciebie wieczorem  oznajmiła Hannah.Może będziesz miała się ochotę wyładować.Zadzwonię. Pozwól, że ja pierwsza do ciebie zatelefonuję  odrzekła Ruth. Jasne, można i tak  zgodziła się Hannah. Ty zadzwonisz domnie albo ja do ciebie.Hannah musiała wziąć taksówkę, żeby wrócić do Nowego Jorku,a Allan zaparkował z dala od postoju.Podczas nieporadnych pożegnań483wiatr jeszcze bardziej potargał  New York Timesa.Ruth nie chciałagazety, ale Hannah uparła się, by jej ją wcisnąć. Przeczytaj póz
niej nekrolog  powiedziała. Już przeczytałam  odparła Ruth. Powinnaś go przeczytać jeszcze raz, kiedy się uspokoisz  dora-dziła Hannah. Na pewno cię rozzłości. Już się uspokoiłam i już jestem rozzłoszczona  powiedziała przy-jaciółce Ruth. Uspokoi się, a potem wścieknie naprawdę  szepnęła HannahAllanowi. Uważaj na nią. Dobrze  odpowiedział.Ruth i Allan patrzyli, jak Hannah wysuwa się na czoło kolejki, z po-minięciem innych oczekujących.Kiedy siedzieli wreszcie w samocho-dzie, Allan ją pocałował. Wszystko w porządku?  zapytał. To dziwne, ale tak  odparła Ruth.Zastanawiające było to, żew tej chwili nie miała żadnych uczuć dla ojca  odczuwała brak jakich-kolwiek uczuć dla niego.Błądziła myślami pośród osób zaginionych,nie spodziewając się znalez
ć między nimi Teda. A twoja matka. zaczął cierpliwie Allan.Przez blisko godzinę pozwalał Ruth zbierać myśli  jechali w tymczasie w milczeniu.Oto naprawdę odpowiedni dla mnie mężczyzna pomyślała Ruth.Allan dowiedział się o śmierci ojca Ruth wczesnym przedpołudniem.Mógł zatelefonować do Amsterdamu, gdzie było już wówczas póz
nepopołudnie.Ruth miałaby wtedy całą noc i podróż powrotną do domu,żeby kontemplować w samotności śmierć ojca.Allan liczył jednak, żeRuth nie zobaczy  Timesa przed powrotem do Nowego Jorku następ-nego dnia rano.Istniała wprawdzie możliwość, że wiadomość dotrzedo Amsterdamu wcześniej, Allan miał jednak nadzieję, że Ted Cole niebył aż tak sławny. Eddie O Hare dał mi książkę autorstwa mojej matki, powieść wyjaśniła Ruth. Naturalnie wiedział, kto ją napisał, tylko po prostu484nie śmiał mi o tym powiedzieć.Wspomniał jedynie, że książka świetnienadaje się do lektury w samolocie.Owszem, jak jasna cholera! Zdumiewające  powiedział Allan. Nic już nie wydaje mi się zdumiewające  oświadczyła Ruth.Pochwili dodała:  Chcę zostać twoją żoną. Minęła jeszcze chwila i po-wiedziała:  Teraz nic się nie liczy oprócz seksu z tobą. Miło mi to słyszeć  przyznał Allan.Uśmiechnął się po raz pierw-szy, odkąd zobaczyli się na lotnisku.Nie musiała się wysilać, żeby odwzajemnić mu ten uśmiech.Alewciąż nie czuła nic dla swego ojca, podobnie jak przed godziną  byłoto dziwne i zdumiewające! %7ływiła więcej współczucia dla Eduarda, któ-ry znalazł ciało.Nic nie stało teraz na przeszkodzie, by Ruth mogła zacząć nowe ży-cie u boku Allana.Trzeba zorganizować Tedowi pogrzeb.Nic nadzwy-czajnego  Ruth przypuszczała, że nie przyjdzie wiele osób.Zanim roz-pocznie z Allanem nowe życie, musi tylko wysłuchać Eduarda Gomezai dowiedzieć się dokładnie, co właściwie stało się z jej ojcem.W perspe-ktywie tej myśli zrozumiała, jak bardzo ojciec ją kochał.Czyżby byłajedyną kobietą na świecie, zdolną zmusić Teda Cole a, by czuł wyrzutysumienia?485Impasduardo Gomez był dobrym katolikiem.Bywał przesądny, ale kon-Etrolował skłonność do wiary w los, przejawiającą się ściśle w gra-nicach jego wyznania.Na swoje szczęście nigdy dotąd nie zetknął sięz kalwinizmem, ponieważ okazałby się z pewnością gorliwym i żarli-wym konwertytą.Ale jak na razie, katolicyzm ogrodnika hamował cobardziej fantastyczne wyobrażenia, dotyczące jego osobistej predesty-nacji.Zaznał nieskończonych mąk, kiedy wisiał głową w dół w kocier-pce pani Vaughn i czekał na śmierć wskutek zatrucia tlenkiem węgla.Przyszło mu wtedy do głowy, że to Ted Cole zasłużył na taką śmierć,nie zaś niewinny ogrodnik.W tamtej bezsilnej chwili Eduardo widziałsię jako ofiara lubieżności innego mężczyzny i przysłowiowej  wzgar-dzonej kobiety.Nikt, a już z pewnością nie ksiądz w konfesjonale, nie zganiłbyEduarda za tego rodzaju myśli.Nieszczęsny ogrodnik, wisząc w żywo-płocie w obliczu śmierci, miał wszelkie powody po temu, by uważać,że spotyka go niesprawiedliwość.Ale z biegiem lat, kosząc żniwo do-chodów z pracy u Teda, Eduardo zrozumiał, że Ted jest sprawiedliwymi hojnym pracodawcą, i nigdy nie wybaczył sobie myśli, że pan Colezasługiwał na śmierć wskutek zatrucia tlenkiem węgla.Dlatego fakt, iż to właśnie pechowy ogrodnik znalazł zwłoki TedaCole a, zatrutego tlenkiem węgla, wywołał niebywałą burzę w przesąd-nej duszy Eduarda, nie wspominając już o tym, że umocnił jego poten-cjalnie nieokiełznany fatalizm.%7łona Eduarda, Conchita, zorientowała się pierwsza, że coś jest niew porządku.Jadąc do domu Teda, odebrała jego korespondencję z urzę-486du pocztowego w Sagaponack.Ponieważ w tym dniu przypadała jejkolej, żeby zmienić pościel, zrobić pranie i posprzątać dom, Conchitaprzyjechała do Teda wcześniej niż Eduardo.Położyła pocztę na stolew kuchni, spostrzegłszy mimo woli, że stoi na nim także pełna butelkasłodowej szkockiej whisky.Była otwarta, ale nie brakowało ani kropli.Obok stała pusta kryształowa szklanka od Tiffany ego.Wśród listów Conchita spostrzegła pocztówkę od Ruth.Wzburzyłją widok prostytutek w oknach na Herbertstrasse, w St.Pauli, czerwo-nej dzielnicy Hamburga.Córka nie powinna posyłać ojcu nieprzyzwo-itych widokówek.Z drugiej strony żałowała, że poczta z Europy idzietak długo, ponieważ treść pocztówki zapewne podniosłaby Teda na du-chu  gdyby ją przeczytał.( Myślę o Tobie, tato.Przepraszam za to, coCi powiedziałam.Byłam okrutna.Kocham Cię! Ruthie.)Zmartwiona Conchita zaczęła mimo wszystko sprzątać warsztatTeda  myślała, że może on wciąż jest na górze i śpi, choć zwykle wsta-wał wcześnie.Najniższa szuflada tak zwanego biurka Teda była otwarta i pusta [ Pobierz całość w formacie PDF ]