[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Przejeżdżali obok pokrytych pyłem farm i lasów, przeważniesosnowych.Strzeliste drzewa przywodziły Cowartowi na myśl widzów wstającychz miejsc na stadionie w momentach szczególnego napięcia.Prędkość, z jaką pędziłsamochód, zdradzała ogarniające ich wątpliwości.Wszyscy czuli potrzebę szaleńczejjazdy i niepewność rzucającą ponury cień na ich szlak.Krajobraz umykał za szybamii wydawało się, że na wąskiej drodze jest zbyt mało przestrzeni, by normalnie oddychać.Cowart wcisnął się głęboko w fotel, gdy zbliżyli się błyskawicznie do wolno jadącego,podskakującego na wybojach autobusu szkolnego, który zajmował bez mała całąszerokość drogi.Tanny Brown wdepnął mocno hamulec, by zapobiec kolizji.Cowartspojrzał do góry i dostrzegł ręcznie wypisane słowa z tyłu autobusu, nad wyjściemawaryjnym.Jasnoczerwony napis głosił: MASZ JESZCZE CZAS, BY POWITA
SWEGO ZBAWC
.Nieco niżej dojrzaÅ‚ mniejszy, lecz równie krzykliwy frazes: PÓJDy
ZA MN
DO JEZUSA!Cowart uchylił okienko i natychmiast do wnętrza samochodu wdarły się odgłosychóru kościelnego przebijające się ponad gorączkę dnia i rzężenie silnika autobusu.Wytężył słuch, lecz nie potrafił rozróżnić słów hymnu, jaki akurat śpiewali, choć jakieśulotne fragmenty melodii docierały do jego uszu.Tanny Brown szarpnął zdecydowanie kierownicą wynajętego wozu, naciskającjednocześnie pedał gazu.Szybko wyprzedzili autobus.Cowart patrzył w górę naczarnych pasażerów kołyszących się i klaszczących w rytm muzyki i ruchów autobusupodskakującego na wyboistej drodze.Odgłosy śpiewu i muzyki utonęły w szybkości,z jaką minęli autobus, i w błyskawicznie zwiększającej się odległości.Jechali szybko wśród zapadającego mroku.Słabnące światło dnia zaczęło sięrozmywać i zniekształcać kontury domów, stodół i stajni.Kręta droga stawała się mniejwyraz
na, prawie rozmazana. W tym okręgu Jezus pracuje w nadgodzinach  powiedział Brown. Zbieraduszyczki.Prowadził samochód w milczeniu.Nie był w stanie otrząsnąć się ze wspomnień,które łomotały w jego umyśle.Czas wojny, okropny, a zarazem taki normalny.Był nafroncie przez siedem miesięcy i jego pluton miał przebyć otwartą przestrzeń.Dzień chyliłsię ku końcowi, a oni znajdowali się już blisko obozu.Brudni, zmęczeni marszemi gorącem.Prawdopodobnie myśleli już o jedzeniu, wypoczynku i kolejnej, pełnejniewygód, dusznej nocy, a nie o zachowaniu czujności, co sprawiało, że stanowili idealnycel.Patrząc z perspektywy czasu, nikogo nie powinno zdziwić, że nagle powietrzeprzeszył pojedynczy strzał z broni snajpera i jeden z ludzi idących w straży przedniejzwalił się bezwładnie na ziemię.Stało się to tak szybko, że Brown pomyślał, że to jakiśrozgniewany bóg sięgnął w dół i zmiótł niczego nie podejrzewającego człowieka.Pamiętał krzyk rannego:  Pomóżcie mi! Proszę!Tanny Brown nie poruszył się.Zdawał sobie sprawę, że snajper tylko czeka nakogoś, kto rzuci się na ratunek rannemu.Wiedział, co go czeka, gdyby odważył się tampodejść.Pozostał więc na miejscu pieszcząc ziemię i szepcząc pod nosem:  Ja też chcężyć.Pozostał tak aż do chwili, gdy dowódca plutonu dał rozkaz ostrzału artyleryjskiegona linię drzew, gdzie przypuszczalnie ukrywał się snajper.Potem, gdy las prawie przestałistnieć roztrzaskany masą pocisków, podbiegł do rannego.Był to biały chłopak z Kalifornii, który przebywał w plutonie od tygodnia.Brownstanął nad nim, wpatrując się w rozszarpaną i beznadziejnie wyglądającą klatkępiersiową, próbując przypomnieć sobie imię nieszczęśnika.Ranny zmarł wkrótce.To był jego ostatni ranny.Tydzień póz
niej Brown powrócił do kraju.Wstąpił ponownie na Uniwersytet StanuFloryda, odbył praktykę w wydziale kryminalnym, aż wreszcie otrzymał posadęw policji.Nie był pierwszym czarnym, który znalazł się w Biurze Szeryfa OkręguEscambia, lecz wiedziano, że będzie pierwszym, który do czegoś dojdzie.Zbyt wieleplusów stało po jego stronie: miejscowy chłopak, gwiazda futbolu, bohater wojenny,dyplom okręgowego college u.Stare postawy erodowały jak skała na wietrze,zamieniana w piasek przez ciągły napór przybrzeżnych fal.Poczuł nieprzyjemne ukłucie winy.W swojej pamięci często słyszał krzyki rannych,ale rannych, których uratował.Pomyślał, że z łatwością przywoływał w pamięciposzczególne głosy.Przypominały mu, że robił coś dobrego pośród tego całego zładookoła.Pierwszy raz pomyślał o krzyku tego ostatniego człowieka.Czy Bruce Wilcox wołał o pomoc?  zastanowił się.Jego również opuściłem.Zdał sobie sprawę, że będzie musiał powiadomić rodzinę Wilcoxa, który na szczęścienie miał żony ani stałej dziewczyny.Przypomniał sobie o jego siostrze, która wyszła zaoficera marynarki wojennej w San Diego.Matka Wilcoxa nie żyła, a jego ojciec mieszkałsam w domu spokojnej starości.W okręgu Escambia znajdowało się sporo takich domówi był to przemysł, który naprawdę się rozwijał.Przypomniał sobie kilka spotkań z ojcemBruce a; sztywny, szorstki stary człowiek.I tak już nie cierpi tego świata.Z
mierć synadodatkowo przyczyni się do tych gorzkich odczuć.Nagła wściekłość poraziła Browna.Co ja mu powiem? %7łe go zgubiłem? %7łe pozostawiłem go na posterunkuz niedoświadczonym detektywem z okręgu Monroe, a on zniknął? Przypuszczalnie nieżyje? Uznany za martwego? Zaginiony podczas akcji? Pożarty w dżungli?Po chwili jednak zdał sobie sprawę, że tak właśnie było.Włączył światła, w których natychmiast zamigotały czerwone oczy oposa,najwidoczniej chętnego stawić czoło kołom samochodu.Tanny Brown trzymał mocnokierownicę obserwując zwierzę, które w ostatnim momencie dało nurka do pobliskiegorowu, do enklawy bezpieczeństwa.W tej samej chwili porucznik zapragnął podobnie zaszyć się w jakimś bezpiecznymschronieniu.Nie ma szans, powiedział sobie w duchu [ Pobierz całość w formacie PDF ]