[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Skręciw lewo, przed obwodnicą i pojedzie z powrotem na rue duCongo.- Przy zejściu do metra skręcił w prawo, poczekał naświatłach, a\
zawinięta w burkę kobieta przejdzie pasy, i ruszyłjednokierunkową ulicą.- Tędy wrócimy w miejsce, od któregozaczęliśmy naszą małą zmianę trasy.- Spojrzał na zmartwionątwarz Toma i przemówił po angielsku: - Dojedziemy tam przednim, zaufaj mi.30819:22Tom oglądał przez noktowizor, jak ostatnie skrzynki winaznikają w piwnicy.Do rozładunku zostały ju\
tylko dwie paletyoliwek.Ruch na rue du Congo znacznie się zmniejszył - jedenpojazd przeje\
d\
ał teraz co siedemdziesiąt, osiemdziesiąt sekund.Mercedes Hamziego stał na chodniku, za cię\
arówką, a jegowłaściciel zniknął w środku wraz z przywiezionymi torbami i niepojawiał się od ponad godziny.- No i? - Tom trącił Reuvena, wcią\
patrząc na  BoissonsMaghreb".- Jak wezwiemy Algierczyków?Reuven zabębnił w komórkę, którą trzymał w ręce.- Jedna rozmowa.- Są blisko?Reuven milczał.- Jak to wyjdzie, Reuven? A jeśli gdzieś jest problem?- Wtedy nad nim popracujemy.- I?- Co i? Jeden krok na raz, Tom, jeden krok na raz.- Spojrzałuwa\
nie na Amerykanina.- To twój pierwszy raz, prawda?- Co?- Pierwsza, jak to się nazywa, akcja bezpośrednia.Tom przełknął gwałtownie i skinął raz głową.- Fakt.- Posłuchaj mnie w takim razie: to nic złego, \
e się dener-wujesz.To naturalne, ale tylko tak długo, gdy jesteśmy tu wedwójkę.Nie mo\
esz nigdy tego pokazać innym.- Wiem, Reuven.- Posłuchaj - ciągnął Izraelczyk - akcja bezpośrednia to coścałkiem innego ni\
wszystko, co dotąd robiłeś.To nie są sztuczkipsychologiczne, odnajdywanie słabości, namierzanie, ocena,werbunek i prowadzenie, te wszystkie czynności operacyjne, wktórych jesteś tak dobry.- Przerwał na chwilę.- Akcjabezpośrednia to bliskie zwarcie, Tom, to sprawa \
ycia i śmierci.Z tego, co robimy, to najbli\
sze \
ołnierce.- Ale.Izraelczyk spojrzał na Toma.- Nie jesteś pewien, co myśleć.309Tom wzruszył ramionami, gładząc bezwiednie przesłonę naprzedniej szybie.- Nie słu\
yłeś w armii.- Nie.- Jestem wielkim zwolennikiem powszechnej słu\
by.W Iz-raelu przyjaz
nie z wojska trwają całe \
ycie.Między innymidlatego, \
e przez lata pozostajemy w tej samej jednostce rezerwy,szkolimy się wśród tych samych ludzi i walczymy z nimi ramięw ramię.- No i co z tego?- Moja własna jednostka - odparł Reuven - wypracowałabardzo specjalne umiejętności.Szkolono nas do długotrwałejobserwacji wrogów bez zwracania na siebie uwagi, a potem ichszybkiego zabicia.Oczywiście nie setek, raczej kilku.Czasempodczas sytuacji przypominających odbicie zakładników -podkraść się blisko, zaatakować szybko, z zaskoczenia igwałtownie.Czasem patrzeć z bliska, jak umierają, czasemstrzelać z daleka, czasem zabijać śpiących w łó\
kach.Spojrzał szybko na Toma, oceniając jego reakcję.- Zabijanie - ciągnął - to sztuka.Jeśli wolisz, rzemiosło.Twój Mc Gee potrafił to robić.Nie był \
adnym mordercą czysocjopatą, ale rozumiał, co i kiedy trzeba zrobić.Znów zerknął na Toma.Ten zauwa\
ył w oczach Izraelczykasmutek.Nie, to nie był smutek - zmęczenie.Wszechogarniająceznu\
enie, wywołane latami tajnej wojny, stresu i emocji.Reuven mówił dalej:- W odbieraniu \
ycia nie ma nic zabawnego, na świecie \
yjąjednak ludzie, których trzeba zabić, stale zabijać, bo stanowiązagro\
enie.- Znów przerwał.- To mo\
e brzmi bezdusznie, aleIzrael od dawna jest w stanie wojny, Tom.Ka\
dy dzień to dlanas gra ze śmiercią.Dlatego podejmujemy trudne decyzjeo zabijaniu ludzi.Mo\
esz to nazwać, jak ci się podoba: akcjabezpośrednia, neutralizacja, wybiórcze ataki, zabójstwo - nazwato kwestia biurokratyczna.Cel pozostaje ten sam: usunąć nazawsze konkretne zagro\
enie, które jest tak wielkie, \
e jeślibędzie trwać, nasi obywatele zginą.Tak więc robimy to, comusimy, i ponosimy tego następstwa na scenie międzynarodowej.310- Przerwał.- Ameryka, w przeciwieństwie do Izraela, przez latauwa\
ała terroryzm za sprawę kryminalną.My zawsze wiedzieliśmy, \
e to wojna.Nazwij to, jak chcesz: wojna asymetryczna,wojna za pomocą innych środków, powstanie, ale to wojna.Brudna, lecz pozostaje wojną.A celem wojny jest zabić więcejwrogów, ni\
oni zabiją naszych.- Wiem.- No có\
, Amerykanie całymi latami pozwalali bezkarnie, byterroryści zabijali ich więcej.Porywanie samolotów, Amerykaniemordowani w Bejrucie, Chartumie, Mogadiszu, Pakistanie, Kenii,Jordanii, Tanzanii, Arabii Saudyjskiej i Izraelu.Po 11 wrześnianareszcie zaczęliście dostrzegać światło.Z terroryzmem nale\
ywalczyć jego środkami: nieograniczoną wojną.- A spirala przemocy, Reuven?Izraelczyk wykonał lekcewa\
ący gest.- Ach, tak zwana spirala przemocy to kłamstwo.Gdyby takbyło, Niemcy do dziś dokonywaliby samobójczych zamachów naAmerykanów i Brytyjczyków w odwecie za dziesiątki tysięcyswych rodaków, poległych podczas drugiej wojny w po\
arach ponalotach aliantów.- Spojrzał na Amerykanina.- Oto prawda,Tom.Ben Said musi zostać powstrzymany.- Zgoda.Ale dlaczego nie przekazać go Francuzom, jakmówiła MJ?- Chcesz wiedzieć? Naprawdę? Z powodu tego, co wie- odparł Reuven.- Ten facet to specjalista, ba, geniusz, którydokonał przełomu w budowaniu małych, zabójczych urządzeńwybuchowych.- Izraelczyk przerwał.- I dlatego uwa\
am, \
epowinien.musi zabrać swój sekret do grobu.- Coś na zewnątrzprzyciągnęło uwagę Reuvena.Spojrzał przez przednią szybę.- Nie wydaje mi się zresztą, \
eby Tony Wyman albo CharlieHoskinson nie wyrazili na to zgody.Ten bydlak narobił ju\
wystarczająco wiele szkód.Wystarczy na jedno \
ycie.Twarz Reuvena zastygła.- Wierz mi, wiem, ile szkód mogą spowodować Ben Saidowietego świata.Właśnie wtedy Tom pojął, co miał na myśli Sam Waterman,mówiąc, \
e emerytura jest tylko formą utajnienia.Zrozumiał,dlaczego Izraelczyk tak chętnie zgodził się na prowadzenie311operacji 4627 w Tel Awiwie, dlaczego pracował tak gorączkowoprzez ostatnie tygodnie, dlaczego wprowadził Toma do Kadimy,mógł tak szybko sprowadzić Salaha i dlaczego pokaleczył sobieręce, aran\
ując graffiti w magazynie zamienionym na więzienie.Chodziło o sprawy osobiste.Tom podniósł się trochę na siedzeniu, tak by widzieć reakcjęReuvena.- Myślisz, \
e zamachowiec w udoskonalonym przez BenSaida pasie zabił Leę.Jeśli Tom oczekiwał tryumfalnego alleluja, zawiódł się.TwarzIzraelczyka nawet nie drgnęła, nie przełknął śliny, nie westchnąłgniewnie, nie jęknął rozdzierająco.Ta cisza była cholerniewymowna.Tom słyszał tylko hałasy otoczenia i własny, miarowyoddech.Po jakiejś minucie Reuven przekłuł balonik.- Jeśli nie przejawisz \
elaznej konsekwencji, stracisz kontrolęnad operacją, Tom.Wiesz równie dobrze jak, \
e kontrola decydujeo wszystkim, zwłaszcza gdy podszywasz się lub działasz poprzezagenta dostępu [ Pobierz całość w formacie PDF ]