[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mimo świadomości, że car oczekuje na przynajmniej 2 wyroki śmierci, uwolnił oskarżonych od zarzutu zbrodni zdrady stanu, a uznając ich winnymi przynależności do tajnej organizacji wydał łagodne wyroki (3 lata Krzyżanowski, 4 wyroki po 3 miesiące i 3 uniewinniające).Działalność sądu podtrzymała ducha oporu wobec nadużyć władzy, wykazała skuteczność zdeterminowanych działań, pobudziła i utrwaliła nastroje patriotyczne, o czym świadczy przekształcenie pogrzebu senatora Bielińskiego (III 1829) w wielką manifestację narodową.W końcu V 1829 Mikołaj I wraz z całą rodziną przybył do Warszawy, dla dokonania koronacji wymaganej przez konstytucję.Niektórzy posłowie współdziałający ze sprzysiężeniem gotowi byli przedstawić carowi petycję w sprawie naruszania wolności obywatelskich, a w razie jej odrzucenia (czego oczekiwano), upoważnić tajny związek do ogłoszenia powstania, którego wybuch przewidywano na 20 V, tj.jeszcze przed koronacją Mikołaja.W takiej sytuacji zamierzano dokonać zamachu na cara, który miał publicznie dowodzić ćwiczeniami oddziałów polskich na Placu Saskim.Jednak akcję w ostatniej chwili (w nocy 19/20 V) odwołano, gdyż tylko 28 (ze 128) posłów zdecydowało się podpisać petycję do cara.W ten sposób zmarnowano okazję bez porównania lepszą od tej, której tak gorączkowo uchwycono się półtora roku później.Szansa powodzenia zamachu i powstania w V 1829 były bardzo duże, a możliwości represyjnych działań prawie żadne, gdyż wszystkie realne siły Rosji, poza formacjami polskimi i litewskim zaangażowane były przeciw Turcji na Bałkanach i nawet gdyby miał kto w Petersburgu zawrzeć pokój z Turcją, to ściąganie wojsk z frontu tureckiego musiałoby potrwać przynajmniej rok.Powstanie Listopadowe i wojna polsko-rosyjska 1830/31 (temat, którego nie spotkałem w informatorach)Sytuacja wewnętrzna (pogorszenie sytuacji gospodarczej, wykrycie spisku podchorążych, ujawnienie nadużyć w policji) i zewnętrzna (rewolucje we Francji i Belgii) ożywiły spiskowców Wysockiego, którzy w uzgodnieniu z Lelewelem postanowili rozpocząć powstanie 29 XI 1830.Sygnałem do równoczesnego wystąpienia kilku grup powstańczych miał być pożar browaru na Solcu, który jednak szybko ugaszono i wydzielone grupy musiały działać samodzielnie.Cywilnym spiskowcom nie udało się ująć ks.Konstantego.Podchorążym udało się opanować obiekty szkoły, ale nie powiodła się próba zajęcia przez nich innych koszar w Warszawie (rosyjskich i polskich).W tej sytuacji podjęto desperacką próbę pozyskania mieszkańców Warszawy.Miał to umożliwić przemarsz przez Stolicę - z Łazienek (gdzie mieściła się szkoła i koszary podchorążych), Alejami Ujazdowskimi, Nowym Światem i Krakowskim Przedmieściem do Starego Miasta.Plan ten dzięki poparciu mieszkańców Starego Miasta i Powiśla oraz nielicznych oddziałów wojskowych powiódł się - zdobyto Arsenał, uzbrojono lud i opanowano miasto, z którego wycofał się ks.Konstanty z wiernymi mu jednostkami (polskimi i rosyjskimi).„Władza leżała na ulicy”, ale powstańcy nie zamierzali po nią sięgać.Było to bowiem niezgodne z ich koncepcją, wg której oni mieli tylko rozpocząć powstanie, którym dalej kierować powinni „ojcowie narodu” i generałowie.Tymczasem już przebieg „Nocy listopadowej” wykazał, że generałowie są przeciwni powstaniu.Zamierzała to wykorzystać arystokracja, której reprezentant, Lubecki, dokonał zmian w Radzie Adm., powołał Straż Bezpieczeństwa, rozbroił ludność Warszawy i 3 XII ogłosił skład Rządu Tymczasowego z Czartoryskim, Niemcewiczem, Lelewelem i Mochnackim - już bez Lubeckiego.Wobec prób wygaszenia powstania 1 XII powołano Towarzystwo Patriotyczne, którego celem było utrwalenie i rozszerzenie ruchu metodą faktów dokonanych.Arystokracja nie rezygnowała jednak z prób likwidacji powstania poprzez rozbicie Towarzystwa Patriotycznego i ustanowienie dyktatury, którą 5 XII powierzono gen.Chłopickiemu.Dyktator pozwolił Konstantemu opuścić Królestwo, nawiązał rokowania z carem, rozbroił plebs warszawski i stłumił bunty chłopskie.Nie udało mu się jednak wygasić insurekcji, gdyż 18 XII 1830 bez wiedzy i zgody dyktatora zebrał się sejm, który uznał powstanie za narodowe.Chłopicki nie wierzył w możliwość zwycięstwa i nie chciał prowadzić wojny, a powstanie traktował jako argument w rokowaniach, które miały zagwarantować respektowanie konstytucji i poszerzenie autonomii.Gdy jego koncepcje upadły 18 I 1831 złożył dyktaturę.Upadek Chłopickiego spowodował wzmożoną działalność Towarzystwa Patriotycznego, które zorganizowało (23 I) wielką manifestację ku czci straconych dekabrystów.Pod wrażeniem tej demonstracji sejm 25 I 1831 ogłosił detronizację Mikołaja I i Romanowych oraz zniesienie tych artykułów konstytucji, które mówiły o unii z Rosją, a 4 dni później powołał 5 osobowy Rząd Narodowy.Wojna z caratem stała się nieunikniona.Po tych wydarzeniach władza w państwie pozostawała w ręku nieprzerwanie obradującego sejmu, któremu podlegał Rząd Narodowy i Wódz Naczelny, posiadający pełną samodzielność w sprawach wojskowych i wojny.Rząd Narodowy miał charakter koalicyjny i funkcjonował do 15 VIII 1831 (wydarzenia rewolucyjne w Warszawie, po których władzę dyktatorską otrzymał J.Krukowiecki).Reprezentowane w nim były 3 stronnictwa: konserwatyści (A.Czartoryski, S.Barzykowski), liberałowie (W.Niemojowski, T.Morawski) i lewica (J.Lelewel).Był to najbardziej liberalny, mimo prowadzonej wojny, rząd ówczesnej Europy o czym świadczą:lcałkowita wolność druku, prasy i stowarzyszeń;llzniesienie tajnej policji;lljawne sądownictwo.lWodzami Naczelnymi byli: Michał Radziwiłł, Jan Skrzynecki, Henryk Dembiński, Jan Krukowiecki, KazimierzMałachowski, Maciej Rybiński.Nie wierzyli w zwycięstwo lub nie chcieli go, co wynikało z przekonania, że ich los pod panowaniem Mikołaja I będzie lepszy niż w niepodległej Polsce [ Pobierz całość w formacie PDF ]