Koestler Arthur Płomień i lód

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Czasamiwłóczyłem się też po paryskich halach, przyglądając się rozładunkowigór warzyw i owoców, ryb i mięsa, jaj i kur i zazdrościłem Zoli, którynapisał swą słynną powieść o halach, Brzuch Paryża, nigdy nie będącw nich nocą (wolał opierać się na naocznych relacjach braciGoncourtów).Wśród paryskich domów publicznych były przybytki poważnei mniej poważne.Te pierwsze bardzo dbały o swoją reputację; niezezwalano tam na pijaństwo, hałaśliwe zachowanie ani oskubywanieklientów, a dziewczęta musiały przestrzegać ścisłej etykiety.W Paryżudziałało wiele luksusowych domów publicznych, takich jak Chabannais,Sphinx albo lokal przy rue des Victoires, specjalizujący się w żywychobrazach , w których występowali mnisi, zakonnice, książętai pastereczki w pozach rabelaisowskich.Ale takie miejsca, jak wszystko,co związane z turystyką, traktowano w branży z pogardą.Poważne domysłużyły mieszkańcom dzielnicy, miały swoją mniej lub bardziej stałąklientelę, przystępne ceny i miłą atmosferę.Gość mógł w nich siedziećprzez godzinę nad szklanką piwa lub kieliszkiem koniaku, zapłacić i nienagabywany wrócić do domu co właśnie czyniła mniej więcej połowaklientów.Nierzadko nawet przychodzili z żonami lub kochankami, którechciały zaspokoić ciekawość i zobaczyć dom od środka; tylko w tanichzakładach, obawiających się konkurencji, obowiązywał zakaz wstępu dlakobiet.Najbardziej frapujące w domu o ustalonej reputacji były rozmowymiędzy statecznymi mieszczkami, które przychodziły z mężami,a pracującymi w nim dziewczętami.Małżonkowie wchodzili do lokalu,niekiedy pod rękę; g�rante (kierowniczka) witała ich z uszanowaniemi prowadziła do stołu z powagą właściwą ma�tre d hotel w dobrejrestauracji.Mąż, mający na sobie wyjściowy garnitur, był częstow niezręcznej sytuacji; musiał zachowywać się swobodnie i wyglądaćna światowca ale nie nazbyt swobodnie, aby nie stwarzać wrażenia,że świetnie zna to miejsce.Starał się udawać, że ostatni raz był tu przeddwudziestu laty, jeszcze za kawalerskich czasów.%7łona jest zarumieniona z emocji, jej imponująca pierś faluje,nerwowo poprawia swoje boa.Siadają i zapraszają do stolika któreśdziewczę, bo umówili się wcześniej, że będą poznawać życie.Wywiązuje się rozmowa będąca wzorem francuskiej uprzejmości.Mieszczka jest odziana po szyję, panienka naga przynajmniejdo pępka, zachowuje się jednak obyczajnie i z godnością.Para proponujejej koniak albo szampana, ale dziewczyna wybiera skromnie likiermiętowy. Nie lubi pani les alcools, Mademoiselle? pyta mieszczka. Ach, nie, Madame.Mam tylko po nich zgagę. To ciekawe, bo ja też.Nie mam nic przeciwko małemu ap�ritifprzed obiadem i szklaneczce wina, ale jeśli chodzi o les alcools. Całkowicie się z panią zgadzam, Madame.One bardzo szkodząna żołądek.Pamiętam, jak kiedyś.I zaczynają rozwodzić się o dietach, wątrobach i zaparciach,z czułością wspominając swoje choroby i operacje.Stąd już tylko małykrok do kwestii wzrostu kosztów utrzymania.Mąż nie bierze udziałuw rozmowie i nudzi się, jak to zwykle bywa, gdy spotkają się dwiekobiety.Kiedy próbuje zamówić drugą kolejkę kieliszki kobietpozostają nietknięte jest szybko i stanowczo przywoływanydo porządku: Ach, ci mężczyzni. O la, la, Madame, mogłabym pani niejedno opowiedzieć.Głowy kobiet pochylają się ku sobie.Mieszczka zapomina zupełnieo nagich piersiach dziewczyny, które przed chwilą obrzuciłaukradkowym, pełnym zazdrości spojrzeniem.Panience pochlebia tazażyłość z szacowną burgeoise; obie z zadowoleniem mszczą sięna mężu, żałosnym brutalu.Chichoczą i wymieniają się sekretami, którewywołałyby rumieniec na twarzy każdego mężczyzny; mieszczka bawisię jak nigdy w życiu.W końcu mąż, ziewając demonstracyjnie,wyjmuje zegarek i oświadcza, że pora iść spać.Aby ocalić męską dumę,przy słowie spać mruga porozumiewawczo.Dziewczyna, grzecznado końca, zauważa filuternie: Ach, jeśli o to chodzi, to znajduje się pan w bardzo szczęśliwympołożeniu, Monsieur, znacznie szczęśliwszym niż tutaj.Po czym rozstają się w świetnym humorze i doskonałej zgodzie.Jedyna trudność dla dziewczyny polega na właściwym rozpoczęciurozmowy.Jeżeli nie uda jej się szybko przełamać pierwszych lodów,zawstydzona mieszczka nieuchronnie zada fatalne pytanie: Czy nie jest pani zimno, Mademoiselle?Właściwa odpowiedz brzmi: Ach, wie pani, można się przyzwyczaić.Po czym trzeba wspomnieć o złej pogodzie i kiepskich plonach,co znów prowadzi do wzrostu kosztów utrzymania itd.Ankieta socjologiczna, której nigdy nie przeprowadzono,wykazałaby, że panienka zatrudniona w poważnym domu publicznymw Paryżu miała średnio dwadzieścia pięć lat, dzięki regularnymbadaniom lekarskim i środkom zapobiegawczym była zdrowa, że miałajedno dziecko przebywające gdzieś na prowincji, że zamierzała jeszczeprzez pięć lat pracować w swoim fachu, a potem za odłożoneoszczędności kupić sklep lub kawiarnię w jakimś miasteczku, wyjśćza mąż za zamożnego wdowca i do końca swych dni prowadzićszczęśliwe życie, otoczona szacunkiem sąsiadów.Co tydzień miaławychodne, zakładała elegancki kostium, nieco staroświecki kapelusz,robiła skromny makijaż, owijała się wyliniałym lisem i spędzała tendzień z krewnymi na wsi albo z dzieckiem i jego opiekunami.Anikrewni, ani opiekunowie dziecka nie znali jej prawdziwego zawodu,a strojem i wyglądem nie różniła się od ekspedientki z domutowarowego albo szwaczki z maison de couture, którą udawała.Niczymteż, po zrealizowaniu swoich planów życiowych, nie będzie się różnićod innych właścicielek kawiarni albo sklepu z kapeluszami w małymmiasteczku, które też wydały się za zamożnych wdowców.Może tylkobędzie bardziej wyrozumiała dla kaprysów i dziwactw swego męża i dlanatury ludzkiej w ogóle.Wśród ubranych na czarno, piersiastych, miłychi energicznych kobiet siedzących za podzwaniającymi kasami jestwe Francji wiele dawnych prostytutek i kraj tylko na tym korzysta.Mogęsię też założyć, że niektóre z nich były bohaterkami ruchu oporu.W 1946 roku paryskie domy publiczne zostały zamknięte i od tejpory zaczęły szybko obrastać legendą.Czytelnik być może wyczujew tych wspomnieniach nutę nostalgii przyznaję się do niej bezskrępowania.Domy publiczne były bowiem częścią paryskiegokrajobrazu, francuskiego sposobu życia i francuskiej literatury.Co siętyczy moralności, to wszystkie oklepane, ale przecież słuszne argumentyprzemawiały na ich korzyść: że prostytucja jest tak stara jak cywilizacja,że będzie istnieć, dopóki seks będzie determinowany przez czynnikibiologiczne, a małżeństwo przez społeczne i ekonomiczne, że skutkiemprawnego zakazu tak jak w wypadku prohibicji jest zejścieprostytucji do podziemia, gdzie towarzyszy jej przestępstwo, przemoci korupcja [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne