Stendhal Czerwone i czarne t1 (pdf)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Julian, nałożywszy sobieobowiązek ustawicznego fałszu wobec świata, musiał się mieć na ostrożności przed panemGros.Z Vergy otrzymywał pakiety wypracowań oraz rady, aby często odwiedzał ojca; poddawałsię tej smutnej konieczności.Słowem, łatał wcale niezle swą reputację, kiedy pewnego ranka,ku jego zdumieniu, obudziły go dwie rączki zasłaniające mu oczy.Była to pani de R�nal, która wybrała się do miasta i która wpadłszy pędem na schody, gdydzieci zabawiały się z ulubionym królikiem, wśliznęła się na chwilę przed nimi do pokojuJuliana.Była to chwila rozkoszna, ale bardzo krótka: skoro dzieci przybyły z królikiem, abygo pokazać nauczycielowi, pani de R�nal znikła.Julian ucieszył się wszystkim, nawet króli-84kiem.Miał uczucie, że odnajduje swą rodzinę; czuł, że kocha te dzieci, że miło mu gawędzićz nimi.Uderzyła go słodycz ich głosu, prostota i dystynkcja; potrzebował obmyć swą wy-obraznię ze wszystkich pospolitości, ze wszystkich szpetnych myśli, których atmosferą oddy-chał w Verri�res.Była to wciąż obawa braku, wciąż zbytek i nędza szamoczące się z sobą.Ludzie, u których jadł obiad, czynili przy pieczystym zwierzenia upokarzające dla nich sa-mych, a ohydne dla tego, kto ich słuchał. Wy, szlachta, macie wszelkie prawo być dumni mówił do pani de R�nal.I opowiadałjej wszystkie obiady, które przecierpiał. Jesteś tedy w modzie! I śmiała się z całego serca na myśl o różu, którym pani Valenoduważała za obowiązek się zdobić, ilekroć oczekiwała Juliana. Sądzę, że ona ma na ciebiezamiary dodała.Zniadanie było rozkoszne.Obecność dzieci, krępująca na pozór, w rzeczywistości mnożyłajeszcze wspólne szczęście.Poczciwe dzieciaki nie wiedziały, jak objawiać swą radość, żeznów oglądają Juliana.Służba rozpowiedziała im oczywiście, że dają Julianowi o dwieściefranków więcej za to, żeby h e d u k o w a ł małych Valenod.Przy śniadaniu Staś, jeszcze blady po chorobie, spytał nagle matki, ile warte jest jegosrebrne nakrycie i kubek. Dlaczego? Chcę je sprzedać i oddać pieniądze panu Julianowi, żeby nie był d u d k i e m, jeśli zo-stanie u nas.Julian uściskał go ze łzami w oczach.Matka płakała, podczas gdy Julian biorąc Stasia nakolana tłumaczył mu, że nie trzeba używać słowa d u d e k, które w tym znaczeniu jest wyra-żeniem gminnym, godnym służby.Widząc, że sprawia tym przyjemność pani de R�nal, starałsię objaśnić za pomocą malowniczych przykładów i ku wielkiej zabawie dzieci, co znaczybyć d u d k i e m. Rozumiem rzekł Staś to tak jak ten kruk, na tyle głupi, że upuścił kawał sera, którypochwycił lis pochlebca.Pani de R�nal w upojeniu szczęścia okrywała dzieci pocałunkami, czego nie mogła uczy-nić nie opierając się trochę o Juliana.W tej chwili drzwi się otworzyły, wszedł pan de R�nal.Twarz jego, surowa i niezadowolona, tworzyła osobliwy kontrast z miłą radością, spłoszonąjego przybyciem.Pani de R�nal zbladła; nie czuła się na siłach, aby czemukolwiek przeczyć.Julian zaczął bardzo głośno opowiadać merowi historyjkę o srebrnym kubku, który Staśchciał sprzedać.Pewien był, że opowiadanie to sprawi złe wrażenie.Pan de R�nal ściągnął zezwyczaju brwi na samo wspomnienie o pieniądzach. Wzmianka o tym kruszcu mówiłsobie jest zawsze wstępem do jakiegoś zamachu na moją sakiewkę.Ale tutaj chodziło o coś więcej niż o kwestię pieniężną; sytuacja komplikowała się nawro-tem podejrzeń.Wyraz szczęścia, ożywiający rodzinę w jego nieobecności, nie mógł korzyst-nie nastroić równie drażliwego, jak próżnego człowieka.Gdy żona chwaliła dowcip i wdzięk,z jakim Julian wpaja dzieciom nowe pojęcia, mąż rzekł: Tak, tak, wiem, zohydza mnie wobec dzieci.Aatwo mu być dla nich sto razy milszym niżja, który, ostatecznie, jestem ich panem.Wszystko w naszej epoce zmierza do tego, aby zohy-dzić p r a w ą w ł a d z ę.Biedna Francja!Pani de R�nal nie zastanawiała się nad odcieniami mężowskiego zachowania.Widziałamożliwość spędzenia dwunastu godzin z Julianem.Miała mnóstwo sprawunków; oświadczyłaprzy tym, że chce jeść obiad w restauracji, i mimo przedłożeń męża uparła się przy swoim.Dzieci, zachwycone słowem r e s t a u r a c j a, z entuzjazmem poparły projekt.Pan de R�nal zostawił żonę zaraz w pierwszym magazynie, sam zaś udał się z paru wizy-tami.Wrócił jeszcze markotniejszy; zyskał przeświadczenie, że całe miasto zajmuje się nim iJulianem.A jednak nikt nie uchylił mu rąbka skandalicznych komentarzy krążących z ust do85ust; to, co mu powtórzono, odnosiło się jedynie do kwestii, czy Julian zostanie u niego z sze-ściuset frankami, czy też przyjmie osiemset u dyrektora.Sam dyrektor, kiedy go pan de R�nal spotkał w towarzystwie, był bardzo oziębły.Postę-powanie to było wcale zręczne.W ogóle na prowincji roztrzepanie jest rzeczą dość rzadką;mało rzeczy się dzieje, wszystko zatem przetrawia się gruntownie.Cechą natury pana Valenod były tupet i chamstwo.Od roku 1815 triumfalna jego karieraspotęgowała te szacowne zalety.Panował, można powiedzieć, w Verri�res pod berłem panade R�nal, ale o wiele ruchliwszy, nie rumieniący się o nic, mieszający się do wszystkiego,biegający, piszący, rozprawiający bez przerwy, zapominający upokorzeń, wyzuty z godnościosobistej, przeważył w końcu wpływ mera w oczach władzy duchownej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne