[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.kiwa z powagą głową.Obrzydliwość.Po czym opowiada Ruth E., jak pożyczyłaswojemu szefowi długopis, ten wziął, zapisał coś w notesie, po czym wsadził go sobie wucho.Pokręcił, wyjął i obejrzał.Wsadził z powrotem, pokręcił jeszcze raz i jeszcze razobejrzał.- To się zdarzyło naprawdę - mówi Alicja K.- Okropne! - mówi Ruth E.- Obrzydliwość! - mówią chórem.Nieco póz
niej Alicja K.analizuje ten fenomen.Zdaje sobie sprawę, rzecz jasna, że niewszyscy mężczyz
ni są tak niedyskretni, jeśli chodzi o higienę osobistą i funkcje ciała.DlaElliota M.na przykład pomysł, żeby pożyczyć od kobiety długopis, a potem grzebać nim wuchu, byłby równie straszliwy, jak dla niej.Niemniej Alicja K.też zna mnóstwoobrzydliwych mężczyzn.Co to za zachowanie? - zastanawia się.Jak to jest, że ktoś może być do tego stopnia otwarty,że publiczne dłubanie w zębach i w nosie wydaje mu się w pełni naturalne? Dlaczego męż-czyz
ni są tacy.tacy obrzydliwi?W poszukiwaniu odpowiedzi zadzwoniła do swojej ciotki, pani K., która jest mądrą kobietą.- Ciociu K.- spytała - czy znasz jakichś obrzydliwych mężczyzn? Takich, którzy robiąpublicznie rzeczy odrażające?- Na przykład pierdzą? - spytała ciotka K.Jako że Alicja K.jest w takich sprawach dyskretna, zwłaszcza w kontakcie ze starszymikrewnymi, nie drążyła tego wątku, zrelacjonowała natomiast ciotce K.historię z długopisem.Ciotka K., jak się okazało, nie zetknęła się z tego typu zachowaniem, niemniej miała całkiemsporo do powiedzenia na temat bekania.- To jest naprawdę okropne - rzekła.- Siedzisz w wytwornej restauracji, a tu jakiś mężczyznawydaje z siebie taki okropny dz
więk.Uczyniła niezbyt skuteczny wysiłek odtworzenia tego dz
więku - coś w rodzaju  blrrrrrchhhh"- ale nie było to konieczne.Alicja K.wiedziała, jak to brzmi, i wiedziała, że to obrzydliwe.- Kobiety tego nie robią - ciągnęła ciotka K.- Nie bekają w ten sposób w miejscachpublicznych.Alicja K.skinęła głową.Istotnie.Chyba żadna z kobiet, które zna, nie pozwoliłaby, żeby jejsię głośno odbiło w eleganckiej restauracji, tak samo jak nie wstałaby i nie próbowała sobiepoprawić podpaski, która przesunęła jej się w majtkach.Nie i już.Nieco póz
niej Alicja K.dzwoni do Ruth E.z inną kłopotliwą obserwacją.- Jest coś jeszcze - mówi.- Wygląda na to, że mężczyz
ni są znacznie bardziej zajęciwłasnymi jelitami niż kobiety i znacznie mniej wstydliwi, jeśli chodzi o funkcjonowaniedolnych odcinków.Ciotka K.przedstawiła to jako sprawę pokoleniową: w jej czasach mnóstwo kobietprzejmowało się własnymi jelitami w takim samym stopniu.Rozmawiały o tym, myślały otym, a jeśli nie miały regularnych codziennych  produkcji" (to słowo ciotki; jest bardzodelikatna), wpadały w panikę i sięgały po stosowne środki: lewatywę, leki przeczyszczające itym podobne.Kobiety, pomyślała wówczas Alicja K., najwyraz
niej wyrosły z tego stanu.Wie jednak, żedla wielu mężczyzn jelita są przedmiotem nieustającej fascynacji.Zna mężczyzn, którzynaprawdę przechwalają się swoją poranną  produkcją".Zna mężczyzn, którzy porównująnawzajem swoje wyniki - coś w rodzaju trawiennego odpowiednika rywalizacji o to, kto mawiększego ptaka, różne takie ,ja mam większą regularność niż ty", he, he, he.- Czy to nie dziwne? - pyta Alicja K.Ruth E.- Dlaczego tak jest? Czy mężczyz
ni są mniejzahamowani, jeśli chodzi o fizjologię, niż kobiety? Czy ja jestem po prostu pruderyjna?Ruth E.tak nie uważa.- Spójrz tylko na te wszystkie rzeczy, jakie robią mężczyz
ni! - mówi.- Obrzydliwość!Sporządzają listę:" Ani Alicji K., ani Ruth E.nigdy nie zdarzyło się widzieć, żeby kobieta wysiąkała nos wchusteczkę, a potem rozchylała ją, żeby zobaczyć, co wyszło.Obie jednak bywałyświadkiem, jak robią to mężczyz
ni.Mnóstwo razy.Publicznie.Na zebraniu.W tramwaju." Ani Alicja K., ani Ruth E.nigdy nie widziały, żeby kobieta wysiąkała nos bez chusteczki [ Pobierz całość w formacie PDF ]