[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Idz
! Wydostanę się stąd, stary.Możesz na to liczyć. Pobiegłem wstronę motocykla.Pod koszulą, na brzuchu, miałem bezpiecznie ukryteNauki Atum-hadu, fragment C.Zatoczyłem motocyklem koło na północny zachód, kiedy zobaczyłem,że Marlowe odrywa się od skał.Popędziłem ku niemu i kiedy kuleświszczały nad nami, wskoczył do przyczepy, głową naprzód.Szybkozawróciłem, piasek bryzgał spod kół i odjechaliśmy.Z
mialiśmy się obaj dołez, a Marlowe śpiewał starą piosenkę z Balliol.Zatrzymaliśmy się w Luksorze.Pragnienie jak najszybszego zbadanianaszego znaleziska było silne, ale nie tak silne jak nasza dyscyplina.Owinęliśmy papirus mokrą tkaniną i rozmawialiśmy przez całą nieznośną,bezsenną noc.Kiedy zgodziliśmy się, że możemy to już zrobićbezpiecznie, zbadaliśmy pierwszy płat papirusu i już po przeczytaniupierwszej linijki wiedzieliśmy, co mamy: znalez
liśmy w Deir el-Baharitrzeci fragment Nauk Atum-hadu.Dzień póz
niej wróciliśmy do bazy, po totylko, by się dowiedzieć, że otrzymałem rozkaz przygotowania się dowyjazdu z Egiptu (do Gallipoli, chociaż wtedy jeszcze o tym mewiedziałem).A zatem postanowiliśmy z konieczności zostawić nasz skarbpod opieką Marlowea, nikomu nic o tym nie mówić i czekać.Przypuszczam, że w głębi duszy obaj myśleliśmy, ze czekamy na mojąśmierć na polu bitwy.Następnym razem zobaczyłem fragment C po ponad trzech latach, wgrudniu 1918 roku, po moim nieoczekiwanym, szczęśliwym powrocie zTurcji, samotnym, praktycznie pieszo.Dotarłem do naszej zmniejszonejbazy w Egipcie miesiąc po zawieszeniu broni i dowiedziałem się, że mójwspaniały przyjaciel zniknął przed moim powrotem i prawdopodobnie jużnie żył.Przysiągłem ze złamanym sercem, że poświęcę całe życie naszejwspólnej pracy i odkryciu.Wszedłem do jego namiotu, zabez-pieczyłem fragment C i zabrałem ze sobą, kiedy niedługo potem zostałemzdemobilizowany.To, że Marlowe zginął, podczas gdy ja przeżyłem bitwę pod Gallipoli,trudno przypisać mądremu aniołowi stróżowi.Nie można się z tym wogóle pogodzić, chyba ze uznamy to za bełkot niefrasobliwego Losu, którywybrał mnie do wykonania ważnego zadania, zadania, do któregokwalifikacji nie miał może nawet Marlowe.To jedyna pociecha, jakączerpię z jego tragicznego końca.Z tą mieszaniną smutku i ambicji postanowiłem przenieść się w jakieśnowe miejsce, wszystko zmienić, odciąć się od tej wszelkiej łatwej douzyskania pomocy, która czekała na mnie w Anglii.Znając reputacjęUniwersytetu Harvarda, pojechałem do Stanów Zjednoczonych, bomiałem nadzieję, ze w obcym kraju zostawię za sobą bolesne wspomnieniawojny.Ze zbuduję sobie nowe życie.Ze uczczę poległego przyjaciela.Zebędę kontynuował nasze wspólne dzieło, polegając jedynie na swoichzdolnościach.Sobota, 14 paz
dziernika 1922 r.Wstęp do Nauk Atum-hadu: Autor Nauk mógł być królem, mógł udawaćkróla, mógł też tylko wyobrażać sobie, że jest królem.Bohater, oszust czyartysta? Stwierdziłem, ze odpowiedz
na to pytanie dyktują każdemu jegowłasne skłonności.Inne pytanie: jak powinno się tłumaczyć poezję pisaną w starożytnymegipskim, którego nie używa się od ponad 2000 lat i w którym wymowyzupełnie nie znamy, ponieważ  podobnie jak w hebrajskim i arabskim nie zapisywano w nim samogłosek? Czy ta poezja miała rymy? Czypulsowała rytmem? %7ładna odpowiedz
nie jest możliwa dozweryfikowania.A teraz uważaj: oto porównanie przekładów kwartyny 73, tego samegociągu hieroglifów, rzekomo napisanych przez Atum-hadu (rzekomo królaEgiptu), dokonanych przez trzech różnych ludzi z Zachodu, z którychdwóch rzekomo wie, co robi:1.(Przekład F.Wrighta Harrimana, 1858):  Niebezpieczeństwa miłości"Spojrzenie i dotknięcie pięknosci Może w równejmierze obdarzyć Radością i smutkiem.2.(Przekład francuski Jeana-Michela Vassala, 1899, z francuskiego przełożony na angielski przez Marie-Claude Wilson,1903):  Jej dwoista natura"Kiedy przygląda mi się królowa,Jej spojrzenie jest równie mocne jak dotknięcie,Wzbudzając tutaj najcudowniejszy dreszcz,Tam najpotworniejsze cierpienia.3.(I wreszcie poprawny przekład, wydany pod tytułemPożądanie i podstępw dtarożytnym Egipcie, Literatura MiłosnaCollinsa, 1920):  Przyjemność poprzez ból"Słodka kochanka Atum-haduPieści królewskiego członka najpierw wzrokiem,Potem swoimi szponami, aż rozdzierająSztywne berło jego władzy do krwi, i król wzdycha.Zauważ: jak powinien zupełnie jasno pokazać powyżej cytowanyfragment, Harriman ocenzurował utwór Atum-hadu.W typowy dlawiktoriańskiego moralisty sposób uważał, że to, co nie pachnie lawendowąwonią uwznioślenia, nie jest warte odkrycia [ Pobierz całość w formacie PDF ]