[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dla większości myśl owydostaniu się z Otchłani była niewyobrażalna do tego stopnia, że zignorowaliby ją, nawetwidząc dziurę w murach i schody z transparentem  Droga ku wolności.- Wyluzuj - poprosiłem.- Potrzebujemy jeszcze tylko kilku dni.Potrzebowaliśmy ośmiu, jeśli mam być dokładny Osiem dni pełnych przerażenia iobaw, że wszystko się wyda.Osiem dni paniki i lęku przed złapaniem, torturami i egzekucjąna dziesiątki wymyślnych sposobów.Ale również osiem dni wypełnionych nadzieją, wiarą wto, że uda nam się wyrwać z tego więzienia, że raz jeszcze zobaczymy blask słońca.To właśnie ta nadzieja utrzymywała nas przy życiu przez cały następny tydzień.Pomimo że byłem wyczerpany i wciąż odczuwałem skutki pobicia, podmuchy świeżegopowietrza na skórze podtrzymywały mnie na siłach.Wiele razy myślałem, że już nie damrady, że nie wytrzymam tego napięcia związanego z przemycaniem rękawic i upychaniem ichza luz
nymi deskami w drugim korytarzu.W tych najczarniejszych momentachprzywoływałem do siebie jakieś wspomnienie ze świata na powierzchni: ptasie śpiewy,łaskotanie z
dz
beÅ‚ trawy na nagich stopach, widok na morze ograniczony jedynie horyzontem,i nadzieja powracaÅ‚a, wypeÅ‚niajÄ…c mnie niczym paliwo, zmuszajÄ…c do dziaÅ‚ania.Z resztÄ… chÅ‚opaków dziaÅ‚o siÄ™ to samo.UÅ›miechy nie znikaÅ‚y z ich wieczniezmÄ™czonych twarzy, Å‚zy zostaÅ‚y zastÄ…pione żarcikami, a zamiast kryć siÄ™ w celach,popisywaliÅ›my siÄ™ brawurÄ….PracowaliÅ›my ponad siÅ‚y.Drugiego dnia udaÅ‚o nam siÄ™przemycić piÄ™tnaÅ›cie rÄ™kawic do tunelu.PiÄ…tego mieliÅ›my już trzydzieÅ›ci trzy.Siódmego stosskÅ‚adaÅ‚ siÄ™ z pięćdziesiÄ™ciu jeden Å‚adunków i w zupeÅ‚noÅ›ci wystarczaÅ‚ do tego, by otworzyćdrogÄ™ na wolność.Ósmego dnia ja i Donovan znalez
liśmy się ponownie w drugim korytarzu, gdzierozebrani do majtek przeciągaliśmy wypełnione rękawicami kombinezony w stronę szczeliny.Stwierdziliśmy z ulgą, że poprzednia partia ładunków wyglądała tak, jak ją zostawiliśmy.Zkilku rękawic ulotniła się odrobina gazu, ale wszystko wskazywało na to, że powinnywybuchnąć razem z innymi.- Zacznij układać - zawołał Donovan, przekrzykując huk rzeki.Mógłbym przysiąc, żedz
więk był coraz głośniejszy, jakby wiedział, że przyszliśmy tutaj z jego powodu.- Ja zajmęsię zapalnikiem.Grzebał przez chwilę w rękawicach, próbując odnalez
ć tę wypełnioną benzyną zzapalniczki.Potrząsając nią delikatnie, rozwiązał u dołu i wyciągnął ociekającą paliwemżyłkę.Wiążąc jej luz
ne końce, umieścił jeden w pobliżu wypełnionych gazem balonów, adrugi przeciągnął kilka metrów dalej i ukrył za niewielkim zwałowiskiem kamieni.- Powinno wystarczyć - uznał, wychylając głowę ponad głazami.- Zresztą eksplozjawywoła pewnie kolejny zawał i pogrzebie nas żywcem.- To i tak lepsze od gnicia w celi - odpowiedziałem, próbując upchnąć kolejnąrękawicę w szczelinie.- Zwłaszcza biorąc pod uwagę twoje puszczanie bąków.Donovan parsknął śmiechem i wyszedł zza osypiska.Popatrzył na przepełnionąszczelinę, a póz
niej ogarnął wzrokiem jakieś dwadzieścia rękawic wciąż zawiniętych w jegokombinezon.- Zapasowe? - zapytał.- Na to wygląda.- Wstałem z ziemi, krzywiąc się z bólu.- Chciałbyś je tutajporozrzucać?Podrapał się przez chwilę po policzku, wreszcie potrząsnął głową.- Nie.Przyszedł mi do głowy pewien plan.- Sięgnął po kombinezon.- Wróćmy dotunelu.- Do tunelu? - zdziwiłem się.Wyszczerzył zęby w uśmiechu i ruszył w poprzekjaskini.Powlokłem się za nim, czując, jak moje mięśnie wyją z bólu przy każdym kolejnymkroku.Kiedy dotarłem do przejścia, zobaczyłem, że Donovan próbuje poutykać pozostałerękawice w szczelinach żłobiących sklepienie.Nie szło mu najlepiej, co chwilę słyszałemwilgotne plaśnięcia oznaczające, że następna rękawica spadła na ziemię.- Wierzę, że robisz to z jakiegoś sensownego powodu - wyszeptałem.Narzędziowniawciąż była pusta, nigdy jednak nie mogliśmy być pewni, kiedy wróci strażnik.Donovanzdołał wreszcie wetknąć kilka rękawic w spore pęknięcie tuż nad swoją głową, a potemspojrzał w moją stronę.- To na wypadek gdybyśmy musieli uciekać w pośpiechu - wyjaśnił.- Strażnicypogonią za nami jak psy.Wysadzimy wtedy ten tunel, zyskując mnóstwo czasu na rozwalenieszczeliny i ucieczkę do rzeki.- Ma to sens - zgodziłem się, kiwając głową.Podniosłem parę ładunków i rozejrzałemsię za odpowiednimi szparami w sklepieniu.Naciągając się, by wepchnąć je we właściwemiejsca, poczułem kolejny przypływ bólu, tym razem w miarę znośny.Zanim pozbyliśmy sięwszystkich baloników, sklepienie zaczęło przypominać brzuch zmutowanej krowy: dziesiątkiwystających wymion i ani jednej nogi.- Muuu.- Nie potrafiłem się powstrzymać, podczas gdy Donovan rozplątał ostatnieskrawki lontu, utykając je pomiędzy ścianą a rękawicą, a następnie przeciągając do wnętrzajaskini.Nie zostało nam zbyt wiele żyłki, mieliśmy jednak nadzieję, że ta resztka zapewninam odrobinę dystansu, zanim cały tunel się zawali.Pod luz
nym końcem lontu mójwspółlokator umieścił mechanizm wydłubany z zapalniczki, tak byśmy nie musieli go póz
niejszukać.- No dobra.- Donovan naciągnął na siebie kombinezon i otarł ręce o materiał,próbując się pozbyć zapachu benzyny - Gotowe.- Skończyliśmy - potwierdziłem.- Musimy teraz tylko wszyscy niepostrzeżenie siętutaj przedostać, wywalić dziurę w potężnej skale i wskoczyć do rozszalałej podziemnej rzeki.- A
atwizna - roześmiał się cichutko Donovan.W panujących wokół ciemnościach niemogłem zobaczyć jego twarzy, ale wyczułem, że spogląda wyczekująco w moją stronę.- Nie chciałbyś tego zrobić w tym momencie? - zapytał.Popatrzyłem w kierunku,gdzie powinna znajdować się jego twarz.-1 zostawić pozostałych?- Możemy nie mieć już następnej okazji - stwierdził.- A co, jeśli coś się stanie?- Donovan - odparłem spokojnie - przecież wcale tak nie myślisz.Zaryzykowałeśwszystkim, żeby mnie wtedy ocalić.Wiem, że nie należysz do tego rodzaju gości, którzyporzucają swoich kumpli.Po prostu to wiem.- Pamiętasz, co ci mówiłem podczas naszej pierwszej rozmowy, Alex? W więzieniunie ma przyjaz
ni.- Tak, pamiętam.Możesz sobie zgrywać twardziela ile wlezie, ale nie uwierzę, żepójdziesz gdziekolwiek, zostawiając Toby ego i Zet.Po chwili milczenia Donovan wybuchnął śmiechem.- Jezu - westchnął - popatrz tylko, co ze mną zrobiłeś.Zmieniłeś mnie w ckliwegogłupka.- Ruszajmy - poleciłem, prowadząc w kierunku desek [ Pobierz całość w formacie PDF ]