[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Najbardziej aktualne zdjęcie, jakie udało się wygrzebać braciszkowi.Robota dla profesjonalisty.Drobiazgowa.Krok po kroku.Dokopywanie się do dna, zajęcie dladetektywa, które przecież lubiłem.Mathilde de Carville miała rację.%7łeby znalez
ć rozwiÄ…zanie,potrzeba byÅ‚o czasu i pieniÄ™dzy.Jednego i drugiego.OszczÄ™dzÄ™ wam szczegółów.Z Nazimem udaÅ‚onam siÄ™ odtworzyć losy Georges a.TrafiliÅ›my do niejakiego Pedro Ramosa.SpotkaÅ‚em gow czerwcu tysiÄ…c dziewięćset osiemdziesiÄ…tego dziewiÄ…tego na bazarze du Trône przy karuzeli.Tak,dobrze przeczytaliÅ›cie, przy karuzeli! Georges pracowaÅ‚ dla mnie przez dwa sezony  wyjaÅ›niÅ‚ nam Pedro, kÄ…tem oka pilnujÄ…cswojego interesu.Rozhisteryzowane nastolatki pÅ‚aciÅ‚y pięć franków, żeby przewiez
ć tyłek przez dwie i pół minuty. Nie prosiłem go o CV  oznajmił Pedro z szerokim uśmiechem. Rozumiałem, że chce sięwyrwać.Nie był leniem.Do pracy przychodził czysty, a reszta mnie nie obchodziła. Kiedy widział go pan po raz ostatni?  zapytałem.Pedro nawet się nie zastanawiał.Machnął tylko ręką do dziewczyny w różowej sukience, którapilnowała kasy.Jej twarz zmieniała kolor w neonowym oświetleniu. Jesienią osiemdziesiątego trzeciego.Dokładnie w połowie listopada.Po ostatnim festynieletnim rozstaliśmy się na peronie, z którego odjeżdżał pociąg do Rouen.Wszystko pochowaliśmy nazimę, i tyle.Do kolejnego sezonu.Pelletier wiedział, gdzie mnie znalez
ć, ale za rok już się niepojawił.Nie płakałem.Nie szukałem go.W przypadku osób pracujących sezonowo to częste.Dwasezony to i tak dużo.Nie wrócił ani za rok, ani nigdy póz
niej.Impas.Popytałem Pedro Ramosa tak pro forma.Nie wyciągnąłem z niego nic innego.Z
lad urywał się naRouen.Jak by się zastanowić, niedaleko do Dieppe i Vitralów.Jaki to miało związek ze sprawą? Pewnie żadnego.W kolejnych miesiącach zmieniłem styl poszukiwań.Chodziłem na festyny.Szukałem w wesołychmiasteczkach i tym podobnych bzdurach!Nazimowi się to bardzo podobało, o wiele bardziej niż dworce.Czasem w weekendy chodziłz Aylą.Mathilde de Carville płaciła za kolejki, karuzele i pociągi widma.Zanim znalez
liśmy cośnowego, minęło kilka lat.Kilka lat.Od czasu do czasu, żeby zmienić sposób patrzenia, jez
dziłem do Dieppe.382 paz
dziernika 1998, 16.19 Mówię ci, że to ślub!Rączki Judith trzymały się kurczowo ogrodzenia na podwórku przedszkola. No co ty, głupia! To nie ślub! Widzisz przecież, że wszyscy są ubrani na czarno.Ktoś umarł.Pochód oddalał się powoli.Judith nie za bardzo wierzyła w to, co opowiadała jej koleżankaSarah.Sarah zawsze coś wymyślała, żeby tylko zwrócić na siebie uwagę.Ulicą szli dobrze ubraniludzie, szli równo jak do stołówki, wychodzili z kościoła, biły dzwony.To ślub, wiedziała, że toślub.Widziała ich już mnóstwo.Przynajmniej dwa plus wszystkie, których nie pamiętała, bo była zamała. Nie wierzę ci, Sarah!Sarah nerwowo szarpnęła ogrodzenie. Mówię ci przecież, że ktoś umarł! Wsadzą go do dziury w ziemi.Tak zrobili z moją babcią. Nie wierzę ci! No dobra, to gdzie w takim razie twoja panna młoda? Nie widziałyśmy jej, poszła przodem i tyle! Bzdury! Przede wszystkim dzisiaj mamy piątek! Nie bierze się ślubu w dzień, kiedy jest szkoła.Ale jak ktoś umiera, to jest inaczej, można sobie wybrać dzień.Judith musiała przyznać, że jej koleżanka ma rację.Poza tym dodała: No i na ślubie ludzie nie są tacy starzy.Widzisz, tamci są starzy. Nie, nie wszyscy! Właśnie, że tak. Nie! Popatrz tam.Proszę pani! Proszę pani!Lylie została gwałtownie wyrwana ze swoich rozmyślań.Z zaskoczeniem zauważyła dwie urocze pięciolatki, ubrane w wełniane płaszczyki w żywychkolorach i czapeczki wiązane pod szyją. Proszę pani, proszę pani, to ślub czy ktoś umarł?Lylie mimowolnie się uśmiechnęła.Różnica między radosnymi okrzykami dobiegającymiz przedszkolnego podwórka a ciszą żałobnego pochodu była wstrząsająca.Lylie kucnęła, żebyznalez
ć się na wysokości dziewczynek. To pogrzeb  odpowiedziała łagodnie. A widzisz!  Sarah triumfowała.Judith się skrzywiła.Do ogrodzenia przyczepiły się jeszcze trzy inne dziewczynki.Lylie stojącana chodniku stała się atrakcją dla całej klasy niczym kucyk za ogrodzeniem. Kto umarł?  pytała Sarah. Nie znam tej osoby  odparła Lylie. Ja tylko tędy przechodziłam.Nie jestem z rodziny.Wyszłam z tego dużego białego budynku naprzeciwko.Muszę tam wrócić. Skoro jej nie znałaś, to dlaczego jesteś smutna?  dopytywała się Judith.Lylie nie umiała ukryć zaskoczenia.Podeszła jeszcze bliżej.Na czerwonych policzkachdziewczynki skrzyły się malutkie piegi. A dlaczego uważasz, że jestem smutna? Masz czerwone oczy.Trzeba być bardzo, bardzo smutnym, żeby iść za kimś, kto umarł, kogo nieznasz, zamiast.no nie wiem.wrócić do sklepu, bawić się w parku albo oglądać film.Piętnaście par oczu ledwo zauważalnych spod czapek i szalików przyglądało się Lylie uważnie. Zgadłaś  szepnęła Lylie Judith na ucho. Ale nie mów nikomu.Jak się nazywasz? Judith.Judith Potier.Jestem w zerówce.A ty jak się nazywasz? Nie wiem.Judith przygryzła wargi, jakby właśnie zadała niedyskretne pytanie.Przez chwilę sięzastanawiała.Na pewno po raz pierwszy spotkała kogoś, kto nie miał imienia.Usiłowała uśmiechnąćsię do nieznajomej tak jak wtedy, gdy próbowała pogodzić kłócące się koleżanki. To dlatego jesteś smutna?392 paz
dziernika 1998, 16.39Pociąg zatrzymał się w Vernon.Marc przyglądał się znikającym pasażerom [ Pobierz całość w formacie PDF ]