[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Prawie zawsze chodziłam boso inie zważałam ani na upal, ani na zimno.Tylko, kiedy chodziłam pośniegu, bolały mnie czasami po chwili stopy.W tym czasie bawiłam się teżczęsto ogniem, kładłam zapalone zapałki na moje ręce i nogi, brałam doręki żarzące się drewno i z palców robiłam świeczki.Ale nigdy mnie to nie131Relacja pewnej studentki napisana dla autorki.[przyp.F.G.]201bolało i nigdy nie miałam pęcherzy.Od stycznia 1975 roku nie chodziłam już w ogóle do szkoły i przezwiele miesięcy byłam całkowicie odizolowana od ludzi.Czasempracowałam przy moich zwierzętach (S.A.posiada dużo koni), alenajczęściej przebywałam w moim prywatnym, pełnym życia świecie.Wtym czasie byłam bajecznie silna.Przypominam sobie, że bez większegotrudu podnosiłam podkłady kolejowe, coś co teraz robię z ogromnymwysiłkiem.Wcale tego nie zauważałam, kiedy je podnosiłam, chwytałamje z jednego kooca i kładłam tam, gdzie chciałam.Przenosiłam się z jednej rzeczywistości w drugą.Momenty, w których miałam jeszcze kontakt zinnymi ludz
mi, były coraz rzadsze.S.A.miała halucynacje nie tylko przy prawie całkowitym osłabieniu wieluzwykłych funkcji organizmu, doświadczyła także stanu podobnego do omdlenia,który wydawał się jej uzależnieniem od snu, niemożliwym do opanowania:Kiedyś zdarzyło się, że spalam bez przerwy cztery dni.Wmiędzyczasie raz wstałam, zjadłam jakiś kąsek i wróciłam do łóżka.Kobieta, u której wtedy mieszkałam, sądziła, że mam mononukleozę izawiozła mnie do kliniki.Ale tam nie można było nic podobnegostwierdzid.Nie miałam żadnego wyczucia czasu.W przypadku S.A.otoczenie przypuszczalnie w ogóle nie rozpoznałopierwszego ataku:,  Kiedy miałam czternaście lat, doświadczyłam nagle. To,że było to w szerokim znaczeniu przeżycie religijne, które jest przede wszystkimzwiązane z widzeniem, można wywnioskowad ze słów:  Ziemia była jak utkanaze światła istota.To doświadczenie młodej dziewczyny rozciągnęło się na wielelat.Wołanie o pomoc albo przelewanie wody z morza dziurawym wiadremOsoby nadwrażliwe rozumieją oczywiście dokładnie, że to, co w tymnadzwyczajnym stanie widzą i przeżywają nie jest zgodne z rzeczywistością, i żewłasnymi siłami nie potrafią od tego uciec.Jest tak, jak gdyby znalez
li siÄ™ wwiÄ™zieniu.Dzieci táltos  walczÄ… ze starszymi táltos, ażeby siÄ™ w ten sposóbuwolnid.Anneliese mówiÅ‚a ciÄ…gle o  lochu , w którym siÄ™ znajdowaÅ‚a, i zktórego nie mogÅ‚a siÄ™ wydostad.Ze swojÄ… chorobÄ… zwracajÄ… siÄ™ o pomoc do znawców sztuki leczenia funkcjonujÄ…cych w ich spoÅ‚eczeostwach.Dzieci táltosprowadzi siÄ™ do doÅ›wiadczonego táltos albo do szamana.Anneliese, dzieckospoÅ‚eczeostwa o wyraz
nej specjalizacji zawodowej, szukała rady uprzedstawicieli dwóch różnych i w ich światopoglądzie przeciwnych grupzawodowych: psychiatrów i księży.202Niezależnie od tego, jaka jest specjalizacja zawodowa  znawcy sztukileczenia , musi on przede wszystkim mied najpierw jasnośd, czy w danymprzypadku jest w stanie udzielid pomocy.W tym celu powinien ocenidzachowanie osoby szukającej pomocy.Pytanie jest zawsze takie samo: czychodzi o rzeczywiste religijne przeżycie człowieka, który klinicznie jest zdrowy,czy też o chorobę ciała, która wyraża się w zagmatwanym zachowaniu? Wspołeczeostwach spoza świata zachodniego, specjaliści opierają się nanieprzerwanej tradycji, która poucza o tym, jakie symptomy należy brad poduwagę.Uzdalnia ich to do rozeznania, czy mają do czynienia z osobąnadwrażliwą, czy też z kimś, kto  tylko siedzi nad brzegiem morza i próbujeprzelad wodę dziurawym wiadrem , jak wyjaśnił to antropologowi pewien znawca sztuki leczenia.W przypadku Anneliese psychiatrzy nie mieli, niestety, do dyspozycji tegorodzaju tradycji [ Pobierz całość w formacie PDF ]