Zevaco Michel Królowa serc

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Za nimi wszystkimi wreszcie ciągnęło dwójkami dziesięciu żołnierzy.Na widok Polnej Różyczki delfin ściągnął cugle swemu rumakowi, chcąc jak najdłużej je-chać śladem dziewczęcia, odsłonił przy tym zupełnie swe oblicze.Roncherolles i Saint-Andr� przeciwnie wtulili twarz w fałdy swych płaszczy.Polna Ró-życzka nie odwróciła się ani razu, słyszała jednak, że zbrojny oddziałek, który dążył drogą w128jej kierunku zwolnił tempa, postępując za nią.Zatrzymała się wreszcie w miejscu, nad samymbrzegiem rowu, dając jadącym drogę.Delfin był zmuszony jechać dalej.Mijając dziewczynę zdjął z głowy toczek i złożył ele-gancki ukłon.Odpowiedziała nań obojętnym skinieniem głowy.Delfin był wściekły: jechać taki szmat drogi, aby otrzymać za to jedno jedyne obojętnespojrzenie.Toteż zatrzymał wkrótce konia, chcąc podjąć próbę nawiązania z piękną pannąznajomości.Roncherolles jednak i Saint-Andr�, widząc co się święci, podjechali pospiesznie do delfi-na, prosząc go, aby poniechał tego zamiaru i nie spłoszył przypadkiem zwierzyny.Książę Henryk zrozumiał, że mają już najwidoczniej coś ukartowanego.Zciągnął koniowicugle i zwalniając tempa, zapytał: Dowiem się wreszcie, o co wam chodzi? Trochę pózniej, wasza książęca mość szepnął Roncherolles. Gdybyś nie zechciał usłuchać nas, panie, dorzucił Saint-Andr� wszystko poszłoby namarne!Z tymi słowy wskazał ręką na Polną Różyczkę.De Ville zauważył ten ruch i wyobraził sobie, że się to odnosi do niego.Dbając o to, abywpływ Nicoli na delfina był jak najsilniejszy i najtrwalszy, nie chciał go osłabić nagłym wtar-gnięciem do jego życia młodego dziewczęcia, z drugiej zaś strony pienił się na myśl o tym, żejego rywale mogą go zdystansować i odsunąć od księcia Henryka.Mając bardzo dobry wzrokpoznał w jezdzcu jadącym stępa po zaoranym ugorze Montauban a.Istotnie był to nasz junak,który, poniechawszy pogoni, wracał powoli na drogę, pozwalając koniowi trochę wytchnąć.De Ville postanowił teraz działać na własną rękę.Obejrzał się.Orszak cały już go wymi-nął; w miejscu, w którym się znajdował pan baron wznosił się płot dostatecznie wysoki, abysię za nim ukryć.Zamiast podążyć za całym orszakiem wjechał za płot, dając na migi znakTyce i Pęcherzowi, aby poszli za jego przykładem.De Ville zeskoczył z konia, zsunął się do głębokiego rowu i ruszył pod jego osłoną w stro-nę, gdzie odjechał delfin i jego satelici.Wkrótce usłyszał rozmowę: Dziś wieczór, wasza książęca mość, wejdziesz w posiadanie niezdobytej fortecy i pięk-nego ptaszka, który się w niej kryje mówił Roncherolles. A więc wszelkie przedwczesne kroki mogłyby się okazać szkodliwe dorzucił Saint-Andr�. Oto jest droga do raju! rzekł znowu Roncherolles ze złośliwym śmiechem, wydoby-wając z torebki u pasa, wręczony mu przez panią Agadou klucz.Delfin pochwycił go gorączkowo i wykrzyknął: Niezłomna w swej cnocie stara odstąpiła wreszcie od swych zasad. He, he, wasza miłość rzekł Roncherolles z rozmyślnym cynizmem niezłomność bywaniezłomną jedynie do czasu, kiedy ciężar metalu ją skruszy.Jest to jedynie kwestia ciężarukruszcu! Dziesięć tysięcy liwrów, wręczone jej przez nas, skruszyły jej cnotę oświadczył Saint-Andr�.Mówiąc to spojrzał na delfina zezem, jakby chcąc sprawdzić, jakie wymieniona przez nie-go suma wywrze na nim wrażenie.Delfin jednak pozostał na nią zupełnie obojętny; pierś jegorozpierała radość, że nareszcie zaspokoi swój zmysłowy kaprys.Prawdziwi z was przyjaciele rzekł do Roncherolles a i Saint-Andr� go, dlatego też niemogę na to pozwolić, abyście się na mnie rujnowali.Udajcie się jutro do mego skarbnika,który wam wypłaci dwadzieścia tysięcy liwrów , wydane przez was na mnie.Roncherolles spojrzał na Saint-Andr� go z uwielbieniem dla jego sprytu, potem, podjeż-dżając do niego, szepnął mu na ucho.129 Stara dostała tylko dwa tysiące, na czysto zarobiliśmy osiemnaście.Umiesz chodzić kołointeresów!De Ville słyszał całą rozmowę.Wiedział już teraz wszystko.Postanowił więc wrócić doswych satelitów, a potem okrężną drogą udać się do Bagnolet, aby tam połączyć się z od-działem.Wracając do swego wierzchowca mruczał pod nosem: Przeklęci rufianie, nie uda się wasz plan.Nie wy, lecz ja wydam pannę w ręce księcia,wtedy jednak dopiero kiedy będę wiedział, że nie będzie to ze szkodą dla Nicoli.Dziś wieczórzastaniecie klatkę pustą.Wobec tego, że turkaweczka jest pod ręką, łatwo mi przyjdzie wyko-nać mój zamiar.To mówiąc odwrócił się w stronę Polnej Różyczki i.zaklął siarczyście. Do stu piorunów.Znowu Montauban! Piekło chyba stawia go ciągle na mojej drodze!Przykucnął w rowie w obawie, żeby Montauban go nie zauważył.Kawaler jednak widział tylko swoją ukochaną.Podjeżdżając do niej rzekł dziwnie miękkim głosem: Przebacz mi, pani, że pognałem jak wariat, nie myśląc o tym, że zostawiam cię samą.Uśmiechnęła się do niego słodko i odpowiedziała: Wiedziałam, że nie oddali się pan zbytnio i zaczekałam na niego.Czując nagłą potrzebę zwierzenia się przed nim z tajemnicy rzekła bez żadnych wstępów: Muszę panu powiedzieć, że jestem znajdą i nie mam nazwiska.Bez chwili wahania odpowiedział jeszcze miększym głosem: Będziesz pani nosiła nazwisko Montauban ów.Nikt nie może być godniejszy tego za-szczytu.Skinęła głową na znak zgody, potem dodała ze zdumiewającą szczerością: Nie potrzebuję chyba tłumaczyć panu, że jako znajda nie posiadam żadnego majątku.Zaśmiał się wesoło w odpowiedzi na jej słowa: I ja jestem goły, jak mysz kościelna, nie mamy więc sobie nic do zarzucenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne