[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Othe? Othe. SÅ‚yszeliÅ›cie? Tak, tak.ArcykapÅ‚an znowu zabraÅ‚ gÅ‚os: WiÄ™c ukarz jÄ… Å›mierciÄ…, MÅ›cicielko. Ukarz jÄ…!  powtórzyÅ‚ chór zwolenników sÅ‚ug Baala.Przebudzony do życia posÄ…g potrzÄ…snÄ…Å‚ gÅ‚owÄ… przeczÄ…co: Nie!.to wasza sprawa.Bogini mnie zesÅ‚aÅ‚a, bymwam oczy otworzyÅ‚a, bym wyjawiÅ‚a, ják ofiara może niebiosaprzebÅ‚agać, lecz walka z Othe, to wasza sprawa.WyÅ›cie jÄ…uczynili królowÄ…, wam tylko przystoi bÅ‚Ä…d naprawić.PosÄ…g przybieraÅ‚ powoli pierwotnÄ… pozycjÄ™.Z prawicÄ…wspartÄ… na włóczni tężaÅ‚, nieruchomiaÅ‚, stawaÅ‚ siÄ™ znowumarmurowÄ… rzez
bą. Mścicielko!  w głosie arcykapłana dz
więczała terazrozpacz i prośba błagalna. Nie opuszczaj nas, nie opuszczajtwego ludu wiernego. Krzyczcie!  nie opuszczaj nas  wołał Emnoch i innikapłani.Niby wicher z ciszy morskiej poczęty zerwał się pomruktysięcy głosów: Nie opuszczaj nas, Mścicielko. Na kolana!  padł rozkaz z trybuny.Najbliżej stojący zgięli posłusznie kolana, a dalsze szereginaśladowały ten ruch w owczym popędzie i krąg schylającychsię postaci rósł coraz dalej, coraz dalej.Było to tak, jak kiedyduży kamień ręką wyrostka rzucony, padnie w sam środekspokojnej toni stawku; najpierw powstaje mały lej, potemdrgające cząsteczki wody tworzą kolistą falę, której obwódrośnie szybko, aż brzegi muśnie jedwabistą pieszczotą, azwierciadło całego stawku kołysze się długą chwilę. Mścicielko.Miej litość! Przez moje usta cały ludprzemawia.Nie wydawaj nas na łup  Góry płomieni.Posąg poruszył wargami:  Góra płomieni Zamilknie, jeśli ona da głowę.ZabijcieOthe. Nie zdzierżymy, Mścicielko.Opętała swymi wdziękamiwielu dzielnych żołnierzy.Staną w jej obronie. Ci, którzy staną w jej obronie nie dożyją drugiej pełnimiesiąca.Zginą od straszliwej zarazy. Słyszycie? Ci co staną w obronie Othe, zginą od zarazyprzed pierwszą odmianą księżyca!  ryczeli słudzy Baala. %7łołnierze  zaczął Emnoch szeptem.Arcykapłan drgnął silnie. Co? Co?  dopytywał. %7łołnierze padają na kolana.Zwyciężamy! Wspomnijjeszcze o podatkach, o najdostojniejszy. Mścicielko!.Oto lud twój ugina się pod brzemieniemolbrzymich danin.Podatki sypią się za podatkami.Kiedy mytutaj zebrani przyszliśmy uczcić rocznicę twego odejścia, tamw naszych wioskach żołdacy Othe rabują nasz dobytek.Ostat-nią krowę zabierają!Głuchy jęk tłumów był najlepszym dowodem, że arcyka-płan targnął właściwą struną. Zabijcie Othe! Idz
cie śmiało.Bogini da wam zwycię-stwo. Prowadz
nas do zwycięstwa, Mścicielko.Stań na czeletłumów. Stań na czele i prowadz
do zwycięstwa.Hej ludzie!Błagajcie świętą dziewicę, by wami przewodziła.Dziesiątki tysięcy głosów powtórzyły prośbę arcykapłana.Dziesiątki tysięcy rąk wyciągnęły się w stronę cokołu.Mścicielka wzniosła oczy w niebo. Zapytam boginię  rzekła.Minęły sekundy oczekiwania długie jak wieczność, męczą-ce jak praca skazańca w kamieniołomach.Potem krótka od-powiedz
: Bogini przyzwoliła.Za mną! Poprowadzę was do zwy-cięstwa.Radosny okrzyk tłumów wzbił się pod niebiosa, uderzył wmury kamienic, gmachów i pałaców, przeniknął ściany, wtar-gnął do komnaty sypialnej królowej i zbudził tę, dla której byłwyrokiem śmierci.A zmartwychwstała Mścicielka zstępowała już z cokołu,podpierając się włócznią i stawiając stopy na trybunie, którączym prędzej przysunięto.Niesłychany entuzjazm zapanował wśród zebranych.Ci-snęli się, tłoczyli, gnietli nawzajem, byle znalez
ć się jak naj-bliżej wysłanniczki bogów.Lecz dopchać się, było sztukąnielada.Wokoło Sofonizby wyrósł nagle liczny zastęp zwo-lenników kapłanów, uzbrojonych rozmaitym orężem.W zamieszaniu nie dostrzegł nikt, że Emnoch-ostrowidzwymachuje liściem palmowym, dając tajemnicze znaki ko-muś, co stał opodal.Jakoż niebawem wpadł na Plac Dwustu Kolumn jez
dziecna rosłym koniu i jął się przeciskać ku trybunie. Ważna wiadomość!  wołał  ważna wiadomość! Hej, przepuście go, ludzie!Jez
dziec dotarł nie bez wysiłków do celu podróży. Jakie wieści przynosisz?  spytał arcykapłan. Pomyślne, o najdostojniejszy.Sycheus-garbaty stwier-dził co dopiero, że  Góra płomieni przestała lawę wyrzucać.Niebezpieczeństwo zda się minęło. Jeszcze nie  wtrąciła Mścicielka głosem bardzo uro-czystym. Minie dopiero wtedy, gdy Othe ubędzie z liczbyżyjących. Więc naprzód, na pałac!  ryknął Emnoch. Na pałac!  podchwycił zgodny chór kapłanów i ich pa-chołków. Na pałac!Mścicielka podniosła włócznię.Rzuciła nowe hasło: Z
mierć Othe!Zafalowały tłumy niby łan dojrzałego zboża, kiedy weńwicher uderzy, niby toń zatoki, w którą runie zwał skalny. Z
mierć Othe!Wezbrana rzeka ludzi runęła biegiem, w stronę pałacu, ma-jąc na czele Mścicielkę i kapłanów.Trzy setki halabardnikówstały na drodze.%7łołnierze obrzucali niespokojnym spojrze-niem zbliżającą się żywą lawinę.Młody setnik wyskoczył z szeregu i zakomenderował: Gotuj broń!Halabardy wysunęły się naprzód leniwie, niechętnie, nie-pewnie.Na piętrze rozwarło się okno i zajaśniała w nim plama twa-rzy bladej jak u trupa.Oficer zobaczył ją widać, bo oddał ukłon trzciną. %7łołnierze!  zaczął  królowa na was patrzy! Z
mierć Othe!  zabrzmiał ryk tysięcy.Shiram podszedł kocim chodem do wiernego tronowi set-nika.Stanął tuż za jego plecami. %7łołnierze!.Złożoną przysięgę potwierdzimy własnąkrwią, lecz. nie dokończył [ Pobierz całość w formacie PDF ]