[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.ZadrżaÅ‚a.ByÅ‚a pewnÄ…, że dzwoniÅ‚ Rajmund i doznaÅ‚a uczucia przestrachu, jakgdyby za chwilÄ™ miaÅ‚y siÄ™ dla niej rozegrać losy caÅ‚ego życia, caÅ‚ej przy-szÅ‚oÅ›ci.Zazwyczaj, gdy Ferdys chciaÅ‚ siÄ™ z niÄ… widzieć, nie pisaÅ‚ do niej.Przy-bywaÅ‚, jak przyjaciel do przyjaciela.To też, zawiadomienie piÅ›mienne nadawaÅ‚o dzisiejszym jego odwiedzi-nom pozór niezwykle uroczysty.LRTNoris nie miaÅ‚a nawet siÅ‚y zejść do saloniku, w którym przed chwilÄ…przyjmowaÅ‚a paniÄ… de Montépreux.CzekaÅ‚a w tym gabinecie, o otwartych oknach, przez które wchodziÅ‚wiatr ze dworu, miÄ™szajÄ…c siÄ™ z woniÄ… pachnideÅ‚.A podczas, gdy czekaÅ‚a, organy z Suresnes brzmiaÅ‚y w jej uszach i zda-waÅ‚o jej siÄ™, że jakiÅ› niewyraz
ny głos, głos innej Zuzanny, szepcze pocichu: Mam narzeczonego! i że Marsz ze snu nocy letniej Mendelssohna witałzaręczonych przy wejściu ich do kościoła.Potem, Noris słyszała po dywanie na schodach i w korytarzu kroki Raj-munda de Ferdys, zbliżające się i z każdą chwilą przestraszając ją corazbardziej.Spojrzała na Rajmunda badawczo i nieśmiało zarazem gdy ukazał się zaSylwiną, a po bladości jego i piętnie stanowczego postanowienia, poznała,że i dla niego chwila ta będzie niezmiernej wagi.Zdawał się być bardzo wzruszonym, w surducie czarnym, zapiętym nawszystkie guziki, a gdy Noris podniosłszy się do połowy z siedzenia, poda-ła mu rękę, on machinalnie, zanim ją ujął, położył kapelusz na marmuro-wym blacie toalety, z której owiała go prześliczna woń pachnideł.Poczem przybliżył się do Noris, stanął przed nią, a trzymając w swemręku tę białą rączkę, wysuniętą z atłasowego rękawka, powiedział szybko,głosem wzruszonym, w którym drżała cała namiętność jego podniosłej du-szy: Przybywam pomówić z panią po raz ostatni może.Ale, Zuzanno, toco powiem, jest święte jak przysięga.Kochasz mnie, nie prawdaż, Zuzan-no?LRT Z całej duszy  odparła.Probowała się uśmiechnąć. Ale kochany panie Rajmundzie, co znaczy ten nastrój uroczysty?Tak, chciała się uśmiechnąć, a to imię, to drogie imię Zuzanna, przyktóremdrżała, ilekroć je Rajmund wymawiał, to imię nieświadomego dzieciń-stwa, wydało jej się stokroć milszemi w tej chwili.Znowu stanęła jej przed oczyma Zuzanna Lestrade, w białym welonie,klęcząca i wieńczona różami.Ale przestała się śmiać i została oblaną jakby zimną wodą, strach jąprzejął, gdy Rajmund de Ferdys, zawsze z powagą, mówił dalej: Jeżeli mnie kochasz, to i ja cię kocham, Zuzanno! Kocham cię, jaknikt kochać nie umie.%7łyłem twojem wspomnieniem w ciągu lat pięciu.%7ły-ję niem od dziesięciu miesięcy przy tobie, przy twoim wdzięku i twojemtchnieniu.O tem, czem jesteś nic nie wiem, chcę o tem zapomnieć.%7łyjętylko przez ciebie, z tobą i dla ciebie! Namyślałem się długo i rozważyłemwszystko, co wpłynęło na moje obecne postanowienie: Kocham cię aż nad-to, ażeby nigdy nie żałować mego kroku, ażeby być szczęśliwym zawsze,przez całe życie.całe życie  i pytam się ciebie, Zuzanno  a wszystkoco mówie jest szczerą prawdą  pytam się ciebie, czy kochasz mnie o tyle,ażebyś mogła zostać moją żoną! Co do mnie, nie będę miał nigdy większejradości, większych pragnień, jak tylko zostać twoim mężem! Ja mam zostać.pańską żoną!.Wyrwała ręce z rąk Rajmunda, jak gdyby paliły je elektrycznością.Była blada jak śmierć.LRTA de Ferdys przeszywał ją wzrokiem aż do głębi duszy. Pańską żoną?Jego żoną!Czy Rajmund postradał zmysły?Jakiż grom spada na nią?Czuła, że myśli jej kołują się pomiąszane i jakby szalone.Jego żoną!Miałżeby to być zakład? Jakto? Co Ferdys mówi? Jego żoną? Powtarzam ci, że postanowienie moje jest powzięte po walce z su-mieniem, jak całe moje życie.Kocham cię.Jeżeli zgodzisz się iść za mną ja, twój mąż, ty żona moja  uwiozę cię ztąd daleko, oderwę cię od te-go życia, do którego nie jesteś stworzoną, od tego fałszywego zbytku, odtych fałszywych radości, od tego wszystkiego, co zarówno jak ja nienawi-dzisz, ukryję cię z przed oczu wszystkich, będę żył z tobą sam nie wiemgdzie,  ale znam na końcu świata miejsce, gdzie można żyć w spokoju izapomnieć, zapomnieć  i niczego więcej nie pragnę od losu, niczego, ni-czego, Zuzanno, niczego, jak tylko widzieć cię uśmiechniętą i kochać cięna klęczkach! Ach, panie Rajmundzie!  odparła Noris drżącym głosem  mó-wisz mi to wszystko, ażeby się naśmiać ze mnie!. Mówię ci to, bo cię kocham i żadnej innej nigdy kochać nie będę,mówię ci to, bo chcę ci poświęcić całe moje życie! %7łycie?.Czy to kuzynek popchnął pana na drogę takiego szaleń-stwa?LRT Nie mów mi o Chantenay'u  odparł szorstko marynarz.Mówiłemci, że zapomniałem o nim, że zapomniałem o wszystkiem.O wszystkiem,czy słyszysz? (Zrobił nacisk na tem słowie, jak na ranie).Chantenay jestwiną twojego upadku.A jeśli mnie podoba się być twoim wybawcą? Je-stem panem swej woli, nie zależę od nikogo.Chcę kochać, kocham.Ubó-stwiam cię.Zostaw w Paryżu to mieszkanie, ten dom, wszystko, co cię ota-cza i jedz
my! Oszalałeś, Rajmundzie? Powiadam ci, że rozważyłem wszystko i że cię kocham! Moja dymi-sya jest już prawie gotową.Potrzeba tylko jednego słowa od ciebie.Pose-łam ją ministrowi i znikam, ale znikam z tobą, a ten Paryż nie usłyszy jużani o Noris, ani o Rajmundzie! Za to, daleko, bardzo daleko, będą dwieistoty, kochające się i szczęśliwe!Nachylił się ku niej, mimowoli padając na szeslong tuż przy niej, a oko-liwszy ją swemi ramiony, zdawało mu się, że nie atłas sukni, lecz ciało jejszeleszcze mu pod palcami [ Pobierz całość w formacie PDF ]