[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Fine ÿajnis al mi, ke mi estas ankoraû tie.Subite io plaûde falis en la akvon, kaj la boato forte ekÿanceli¸is.Mi laûte ekkriis, çar Anastazio falis en la akvon; sed Aftanido îetis sin tiel same rapide, kaj baldaû li levis ÿin al mi supren.Ni deprenis al ÿi de la korpo la vestojn, tordelpremis la akvon kaj metis ilin denove sur ÿin.Tion saman Aftanido faris kun si mem, kaj ni restis eksterhejme, ¸is la vestoj denove seki¸is.Neniu eksciis pri nia teruro koncerne la malgrandan adoptitan fratinon, en kies vivo Aftanido nun ja ankaû havis sian parton.Fari¸is somero.La suno brulis tiel varmege, ke la foliarboj velkis; mi pensis pri niaj malvarmetaj montoj kaj pri la freÿa akvo en ili.Mia patrino ankaû sopiris al tio, kaj unu vesperon ni ekmigris returne tien.Kiel senvive kaj silente tie estis! Ni iris super la alta timiano, kiu tamen ankoraû bonodoris, kvankam la suno elsekigis ¸iajn foliojn.Eç unu paÿtiston ni ne renkontis, eç unu kabanon ni ne preteriris.Çie estis silente kaj dezerte, nur la falstelo rakontis al ni, ke supre en la çielo mo-vi¸as vivo.Mi ne scias, çu la klara blua aero mem lumis aû çu tio estis lumo de la steloj, sed ni vidis klare la konturojn de çiuj montoj.Mia patrino faris fajron, rostis la bulbojn, kiujn ÿi kunportis kun si, kaj mi kaj la malgranda fratino endormi¸is en la timiano, ne timante fantomojn, nek lupojn aû ÿa-232FABELOJ 1eLIBROkalojn.Mia patrino sidis ja apud ni, kaj tion mi rigardis kiel sufiçan defendon.Ni atingis nian hejmon, sed nia kabano estis amaso da rui-noj, estis necese konstrui novan.Kelke da virinoj helpis al mia patrino, kaj en la daûro de nemulte da tagoj la muroj estis starigitaj kaj nova tegmento el oleandro estis etendita super ili.Mia patrino plektis el ledo kaj basto multe da ingoj por boteloj, kaj mi gardis la malgrandajn brutarojn de la pastroj (Vila¸ano, kiu povoscias legi, ofte estas nomata pastro kaj plej sankta sinjoro.La popolamaso kisas la teron, kiam ¸i lin ren-kontas.) Anastazio kaj la malgrandaj testudoj estis miaj kamaradoj de ludo.Unu tagon venis al ni gaste la kara Aftanido; li senfine sopiris revidi nin, li rakontis, kaj li restis çe ni tutajn ok tagojn.Post unu monato li venis denove kaj rakontis al ni, ke lidevas veturi kun ÿipo al Patras kaj Korfu.Li tamen devis an-taûe diri al ni adiaû, kaj krom tio li alportis al mia patrino grandan fiÿon.Li povosciis multe rakonti, ne sole pri la fiÿoj en la golfo de Lepanto, sed ankaû pri re¸oj kaj herooj, kiuj iam regis en Grekujo tute tiel, kiel nun la Turkoj.Mi vidis, kiel rozujo ricevis bur¸onon, kaj çi tiu post ne-multaj tagoj kaj semajnoj fari¸is disvolvi¸inta floro; ¸i fari¸is tia, antaû ol mi komencis mediti pri tio, kiel granda, kiel bela kaj ru¸a ¸i estas.Tiel same estis ankaû kun Anastazio.Ÿi estis belega plenkreska knabino; mi estis forta junulo.La lupo-felojn sur la lito de mia patrino kaj de Anastazio mi mem de-ÿiris de la bestoj, kiujn mia pafilo mortigis.Pasis jaroj.Unu vesperon venis Aftanido, gracia kiel kano, forta kaj bruna.Li kisis nin çiujn kaj rakontis pri la: nemezurebla maro, pri la fortikaîoj de Malto kaj pri la mirindaj tombolokoj de Egiptujo.233FABELOJ 1eLIBROÇio sonis mirinde, kiel la legendoj pri la sanktuloj.Mi rigardis lin kun ia respektego.”Kiom multe vi scias!” mi diris, ”kiel vi povoscias rakonti!””Vi tamen iam rakontis al mi aferon plej belan!” li respon-dis, ”vi rakontis al mi ion, kion mi neniam forgesis, pri tiu bela antikva moro de ligo de amikeco.Plenumi tiun moron mi nunhavas plej grandan deziron.Frato, simile al tio, kiel iam faris via patro kaj la patro de Anastazio, ni ambaû iru en la pre-¸ejon.La plej bela kaj plej senkulpa knabino estas fratino Anastazio, ÿi do interkonsekru nin.Neniu havas pli belanmoron ol ni, Grekoj!”Anastazio ru¸i¸is kiel freÿa folio de rozo, mia patrino kisis Aftanidon.En unûora distanco de nia kabano, kie la rokoj estas kov-ritaj de humo kaj solece starantaj arboj donas ombron, sta-ris la malgranda pre¸ejo; ar¸enta lampo pendis antaû la al-taro.Mi havis sur mi miajn plej bonajn vestojn, la ru¸a kamizolo sidis sur mi strikte kaj streçite, la kvasto sur mia fezo estis ornamita per ar¸ento; en mia zono sidis trançilo kaj pistolo.Aftanido havis sur si sian bluan veston, kiun portas ordina-re la Grekaj maristoj, ar¸enta plataîeto kun la Dipatrino pendis sur lia brusto, lia skarpo estis multekosta, tia, kian povas porti nur riçaj homoj.Çiu povis vidi, ke ni ambaû iras al unu festo.Ni eniris en la malgrandan solecan pre¸ejon, kie la vespera suno tra la pordo prilumis la brulantan lampon kaj ladiverskolorajn bildojn sur ora grundo [ Pobierz całość w formacie PDF ]