[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.W swym szerokim ka�peluszu, kryjącym niespokojne oczy, miał wygląd biednegowieśniaka, który mimo swej nędzy przyszedł rozweselić sięna targu.Mikołaj objął Angelikę w talii.Bardzo lubił ją tak trzy�mać.Ona natomiast miała wrażenie, że jest zamknięta w je�dnej z żelaznych obręczy, w jakie zakuwa się więz
niów.Aleten mocny uścisk nie zawsze był nieprzyjemny.Tego wie�czoru, podtrzymywana jego silną ręką, czuła się szczupłai gibka, słaba i bezpieczna.Ręce miała pełne cukierków,zabawek i flakoników z perfumami.Przyglądała się z pasjąwalce zwierząt, krzyczała i tupała wraz z innymi, kiedy dzik,strząsając z siebie psy, nadział jednego z nich na szablei wyrzucił z rozerwanymi trzewiami poza arenę.Nagle, naprzeciw, z drugiej strony areny, ujrzała Rodo-gona-Cygana.Bawił się długim, ostrym sztyletem.Rzucony nóż świsnąłnad walczącymi zwierzętami.Angelika odskoczyła na bok,pociągając za sobą Mikołaja.Ostrze o milimetry minęłojego szyję i utkwiło w gardle handlarza chińszczyzną.Z
mier�telnie ugodzony mężczyzna wydał z siebie jęk, rozprostowałręce, odrzucając poły pstrokatego płaszcza.Przez chwilęwyglądał jak olbrzymi motyl, przypięty szpilką.Potem chlu�snął krwią i zwalił się na ziemię.Wtedy naprawdę zaczął się targ na Saint-Germain.Koło północy Angelika z tuzinem innych dziewcząt i ko�biet, z których dwie należały do bandy Calembredaine'a,została wrzucona do więzienia w Chatelet.Kiedy zamknęłysię ciężkie drzwi, nadal wydawało jej się, że słyszy wrzaskirozhisteryzowanego tłumu, krzyki żebraków i bandytów,zgarnianych bezlitośnie przez policjantów i rozwożonychpartiami do publicznych więzień. No to jesteśmy ugotowane  powiedziała jednaz dziewczyn. Ale mam szczęście! Raz wybrałam się gdzie140indziej niż na Glatigny i właśnie dałam się złapać.Zdolnisą łamać mnie kołem za to, że nie zostałam w swojej dzie�lnicy. A to boli?  spytała jedna z dziewcząt. O matko! Jeszcze do tej pory mam porozciągane żyły.Kiedy kat mnie na to wsadził, krzyczałam: Słodki Jezu!Z
więta Mario, miejcie litość nade mną! A mnie kat wepchnął zagięty róg aż do żołądka i wlałmi chyba z sześć imbrykow zimnej wody.%7łeby to chociażbyło wino! Myślałam, że rozerwę się jak świński pęcherz.Potem doprowadzili mnie do ognia w kuchni w Chatelet,żebym doszła do siebie.Angelika słuchała tych głosów, wynurzających się z prze�siąkniętej zgnilizną ciemności, nie przejmując się wcale ta�kimi szczegółami.Myśl, że w czasie przesłuchania, obowiąz�kowego dla każdego oskarżonego, będzie niewątpliwie pod�dawana torturom, nie docierała wcale do jej świadomości.Opanowana była jedną myślą: Moje dzieci.? Co się z nimistanie.? Kto się nimi zajmie? Może o nich w ogóle zapo�mną? I zjedzą je szczury.Mimo że w celi było wilgotno i zimno, pot wystąpił jejna skronie.Przycupnięta na wiązce zgniłej słomy, opierała się plecami0 ścianę i ściskając rękoma kolana, starała się uspokoići znalez
ć jakieś pocieszenie: Może jakaś dobra kobieta sięnimi zajmie.Są zaniedbane, mało rozgarnięte, ale przecieżmyślą o tym, żeby dać swym dzieciom chleba.Dadzą więci moim.Zresztą, jeśli Polka tam jest, to jestem spokojna.1 Mikołaj będzie czuwał.Ale czy Mikołaj nie został zatrzymany? Przypomniałasobie panikę, kiedy uciekając przed krwawą bijatyką, wi�działa, jak co chwila wyrastała przed nią zapora policjantówi strażników.Wszystkie wyjścia z targu i dzielnicy były strzeżone, jakbypolicja i straż paryska nagle się rozmnożyły.Angelika starała się sobie przypomnieć, czy Polka opuś�ciła targ przed bójką.Kiedy ją widziała po raz ostatni,ciągnęła w stronę Sekwany młodego prowincjusza, trochęwystraszonego, lecz zarazem uszczęśliwionego.Ale przedem141mogli się zatrzymywać w wielu miejscach, spacerować, wstą�pić do gospody.Całą siłą woli Angelika próbowała przekonać siebie, żePolka nie została wzięta, i ta myśl uspokoiła ją nieco.Z trwogi o dzieci machinalnie odmawiała strzępki zapo�mnianych już modlitw i błagalne wołania:^ Litości dla nich! Chroń je, Panno Z
więta.Przysię�gam, że jeśli moje dzieci się uratują, wyrwę się z tego upo�dlenia.Skończę z towarzystwem kryminalistów i złodziei.Postaram się zarobić na życie pracując własnymi rękami.Myślała o kwiaciarce i snuła dalsze plany.Czas już jejsię tak nie dłużył.Rano usłyszała straszny szczęk zamków i zgrzytanie kluczy,po czym drzwi się otworzyły.Wartownik poświecił wewnątrzpochodnią.Z
wiatło dnia, wpadające przez otwór zagłębionyw murze, było tak słabe, że niewiele oświetlało celę. Oto markizy, chłopaki!  krzyknął strażnik radoś�nie. Wez
cie sobie którąś.Będzie obfity plon.Trzej inni wartownicy weszli do celi i zatknęli pochodnięza obręcz w murze [ Pobierz całość w formacie PDF ]