[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Murzanasz darował siostrę waszej miłości panu Adurowiczowi, któren ją w namiocie miał.Ja jąna Kuczunkaurach wió
iał, jak po wodę z wiadrami choó
iła, i pomagał jej dz
wigać, bociężarna choó
iła& Gorze!  szepnął Nowowiejski. A drugą pannę murza nasz sam w namiocie miał.My jej tak często nie widywali,ale nieraz słyszeli, jak krzyczała, bo murza, choć ją dla rozkoszy trzymał, przecie ją co ó
ieńpuhą b3
ał i nogami kopał&Wargi Nowowiejskiego pobielały i poczęły się trząść.Eliaszewicz zaledwie dosłyszałpytanie: Gó
ie one teraz? Sprzedane do Stambułu. Komu? Murza sam pewnie nie wie.Wyszło rozkazanie od padyszacha, by w obozie niebyło niewiast.Sprzedawali wszyscy na bazarze, to i murza przedał.Badanie się skończyło i przy ognisku zapanowała cisza.Tylko od niejakiego czasuwstał gorący południowy wiatr i trząsł gałęziami dereniu, które szumiały coraz mocniej.Powietrze uczyniło się duszne; na krańcu widnokręgu ukazało się kilka chmur, ciemnychw środku, a połyskujących mieó
iano na brzegach.Nowowiejski odszedł od ogniska i szedł jak błędny, nie zdając sobie sprawy, dokądzdąża.Na koniec rzucił się twarzą na ziemię i począł drzeć paznokciami ziemię, póz
niejkąsać własne ręce i chrapać, jak gdyby konał.Kurcz wstrząsał jego olbrzymim ciałem,i leżał tak przez całe goó
iny.Dragoni patrzyli na niego z dala, ale nawet Luśnia nie śmiałsię zbliżyć.Morderstwo, OkrucieństwoNatomiast wymiarkowawszy, że komendant nie bęó
ie się gniewał za nieoszczęó
anieLipków, straszliwy wachmistrz wprost z wroó
onego okrucieństwa ponatykał im murawydo ust, żeby wrzaskom zapobiec, i pozarzynał ich jak woły.Pan Wołodyjowski 220Oszczęó
ił tylko jednego Eliaszewicza przypuszczając, że ów bęó
ie jako przewodnikpotrzebny.Skończywszy robotę poodciągał drgające jeszcze trupy od ogniska i ułożył jeszeregiem, sam zaś poszedł spoglądać na komendanta. Choćby oszalał  mruknął sobie  i tak tamtego musim dostać!Południe przeszło, popołudniowe goó
iny również  i ó
ień począł się chylić ku za-Obłok, Wiatrchodowi.Lecz owe małe z początku chmury zajęły już prawie całe niebiosa i stawały sięcoraz gęstsze i ciemniejsze nie tracąc owego mieó
ianego blasku po brzegach.Olbrzymieich kłęby obracały się ociężale, na kształt kamieni młyńskich, naokół własnych osi, na-stępnie zachoó
iły na siebie, parły jedne na drugie i spychając się wzajem z wysokości,staczały się zbitym tłumem niżej i niżej ku ziemi.Wiatr uderzał czasem jak drapieżny ptak skrzydłem, przyginał derenie i świdwy doziemi, porywał tuman liści i roznosił go z wściekłością; chwilami ustawał, jakby w ziemięzapadł.A w tych chwilach ciszy słychać było w kłębiących się chmurach jakieś złowrogiecharczenie, syk, szum, rzekłbyś: zbierają się w nich zastępy gromów, szykują się do bi-twy  i warcząc głucho, podniecają w sobie zaciekłość i gniew, nim wybuchną i uderzązapamiętale na struchlałą ziemię. Burza! Burza ió
ie!  szeptali do siebie dragoni.Burza szła.Czyniło się coraz ciemniej.Wtem na wschoó
ie, od strony Dniestru, wstał grzmot i począł toczyć się ze strasz-liwym łoskotem po niebie, aż hen, ku Prutowi; tam umilkł na chwilę, lecz zerwał sięznowu, runął na buó
iackie stepy i wreszcie jął przewalać się naokół całego widnokręgu.Pierwsze wielkie krople dżdżu upadły na spieczoną murawę.W tej chwili przed dragonami pojawił się Nowowiejski. Na koń!  krzyknął grzmiącym głosem.I po upływie takiego czasu, jakiego potrzeba na odmówienie krótkiego pacierza, ruszyłna czele stu pięćó
iesięciu jez
dz
ców.Wyjechawszy z gaju, połączył się przy staó
ie z drugą połową swych luó
i, pilnującąod pola, by żaden z koniuchów nie wymknął się ukradkiem do obozu.Dragoni obegnaliw mgnieniu oka stado i wydawszy ó
iki, właściwy tatarskim koniuchom okrzyk, ruszylinaprzód, pęó
ąc przed sobą zhukany tabun.Wachmistrz trzymał na arkanie Eliaszewicza i krzyczał mu do ucha chcąc przekrzyczećłoskot grzmotów: Prowadz
, psiakrew, a prosto, bo nożem w gardło!BurzaTymczasem chmury stoczyły się tak nisko, że prawie dotykały ziemi [ Pobierz całość w formacie PDF ]