i+cierpienie+musi+mie%C4%87+sens

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Druga, to przyjęcie, że, przynajmniej w konkretnym wymiarze, cierpienie jest czymś incydentalnym i trzeba, rozpoznając jego przyczyny, starać się o jego usunięcie.Nie są to w gruncie rzeczy podejścia wykluczające się, gdyż można też uznać, iż przyczyny cierpienia zawarte są w ludzkiej świadomości, w postrzeganiu i przeżywaniu świata przez jednostkę i poprzez przekształcenie świadomości można cierpienie usunąć.W obu jednak przypadkach, co jest tu niezwykle istotne, cierpienie zostaje uznane za zło, za coś, co nie powinno mieć miejsca, a jego usunięcie jest zasadniczym zadaniem tego, kto taki fakt rozpoznaje. Podobnie rzecz ma się w buddyzmie.“Cztery szlachetne prawdy” objawione przez Buddę po jego “przebudzeniu” są ukazaniem przyczyn cierpienia i sposobu, w jaki należy je usunąć.Zasadnicza przyczyna — awidja, niewiedza stanowiąca źródło przywiązania i związanego z tym nieuniknionego cierpienia winna zostać zastąpiona przez właściwe rozpoznanie sytuacji człowieka w świecie, co spowoduje ustanie przyczyny i kres cierpienia.Nie mówi się tu (w każdym razie w buddyzmie pierwotnym) o radzeniu sposobie z poszczególnym rodzajami cierpienia, stanowi ono problem całościowy i tylko jako taki może on zostać rozwiązany.Inaczej niż w epikureizmie, w którym świat uznany jest za dobry, a cierpienie jest jedynie sprawą ludzkiej świadomości, w buddyzmie jest ono uznane za istotny element świata przejawionego.Uwolnienie się od niego wymaga w gruncie rzeczy wydostania się ze świata zjawisk, lecz nie jest to możliwe bez radykalnej zmiany postawy poznawczej, choć oczywiście słowo “poznanie” nie musi być tożsame z uzyskaniem wiedzy dostępnej na drodze intelektualnej. Podobne jest przekonanie, iż cierpienie, chociaż jest istotnym składnikiem świata, nie jest w odniesieniu do człowieka nieuchronne i że zadaniem filozofa czy mistrza jest wskazanie na to, w jaki sposób świadomość może być przekształcona.Zresztą zarówno w przypadku buddyzmu, jak i epikureizmu mówi się o “terapii” i przeprowadza analogie z medycyną. Z kolei w medycynie najbliższe temu jest podejście psychoanalityczne, rozmaitych szkół i kierunków.Także i tu zasadniczą sprawą jest zmiana świadomości, uzyskanie wiedzy staje się drogą usunięcia zaburzeń powodujących dolegliwości, zarówno psychiczne, jak i niekiedy fizyczne.Pozostając w tej tematyce - zadaniem lekarza jest też rozstrzygnięcie kwestii, jaki rodzaj i stopień fizycznego cierpienia jest niezbędny jako sygnał choroby, informacja o nieprawidłowościach jako objaw nieuchronnie towarzyszący zabiegowi operacyjnemu, i podjęcie starań o to, aby każdy inny niż ten nieunikniony rodzaj i stopień bólu został niezwłocznie usunięty.Także rozstrzygnąć musi kwestię, jaki bolesny czy okaleczający zabieg jest warunkiem wyzdrowienia czy choćby niepogorszenia stanu zdrowia, a jaki jest zbędny, choćby dlatego, że nie rokuje już poprawy. Reasumując możemy dojść do wniosku, że warunkiem osiągnięcia szczęścia jest doznanie cierpienia.Ból nie jest wyłącznie doświadczeniem niszczącym, ma swój głęboki moralny sens.Bez niego nie staniemy się ludźmi, nie osiągniemy duchowej dojrzałości.Pozostaniemy niedorośli przed śmiercią, jak określił to ksiądz Twardowski w przepięknym wierszu Oda do rozpaczy.Oczywiście nie jest łatwo zaakceptować doświadczenie cierpienia.Boimy się bólu i własnej słabości.Szukamy drogi do szczęścia.Pytamy o to, jak żyć, by nie cierpieć.Oszukujemy sami siebie, gdyż cierpienia nie możemy się wyrzec i nie możemy go uniknąć.Jest treścią naszego życia.Człowiek nie kamień - stwierdził już Kochanowski - nie potrafi nie odczuwać bólu, tego nie nauczy żadna filozofia.Cierpienie trzeba zaakceptować i przeżywać z godnością.Gdy człowieka spotyka nieszczęście, przychodzi czas na refleksję.Uświadamiamy sobie naszą słabość, kruchość istnienia, pozorność pewnych wartości.Pytamy też - dlaczego? Dlaczego to nas spotkało? Czym zawiniliśmy? A może cierpienie jest tylko próbą, a nie karą? Są to trudne pytania.Pytania Hioba i ojca Paneloux.Dramatyczne pytania o sens miłości i wiary.O sens sprawiedliwości i zaufania. Bólu nie można określić ani zdefiniować.Każdy jest sam ze swoim cierpieniem.Sens cierpienia określa się wobec pojęcia szczęścia i tłumaczy, że nadaje ono sens naszemu człowieczeństwu.I tak jest, dopóki nie przekroczy ono ludzkiej miary.Pewnych spraw nie zrozumiemy nigdy, przerastają bowiem naszą wyobraźnię.Jak pojąć ból człowieka, który patrzy na śmierć całej swojej rodziny? Nigdy nie pojmiemy całej grozy wojny i Holocaustu.Tak jak nie dowiemy się, co czuje kobieta, mieszkanka Algierii, której zamordowano ośmioro dzieci.Jej zdjęcie obiegło cały świat[1].Ale czy świat zrozumiał?[1] Mowa o słynnym zdjęciu, prezentowanym na „World Press Photo 2000” [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne