[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Jesteśmy w tym, co tutejsi magowie nazywają DziewięciomilionowymPierścieniem.Zgodnie z obecnymi ustaleniami stanowi on część Centralnych Wy-miarów, chociaż trudno powiedzieć na razie, który z nich jest tym centralnym.Niemniej i tak nie jest to prawdziwe centrum, a raczej quasi-centrum, jak bym tookreślił, bowiem w wymiarze tym rządzi Równowaga.Wybaczcie mi, panowie,ten żargon filozofa, ale przez kilka pokoleń byłem alchemistą w Pradze i coś miz tego czasu zostało. Ach, Praga!  krzyknął Wheldrake z zachwytem, wspominając najwyraz
-33niej miasto. Te dzwony, te wieże! A znasz może waść Mirenburg? Jest jeszczepiÄ™kniejszy! Wspomnienia potrafiÄ… zaiste być miÅ‚e  odparÅ‚ pancerny  o ile nazbytich nie przywoÅ‚ywać.Rozumiem, że i waszmoÅ›ciowie majÄ… tu jakieÅ› zadanie dowypeÅ‚nienia? Ja nie, sir  mruknÄ…Å‚ Wheldrake. Chyba żebym ruszyÅ‚ na poszukiwanietej pół pinty piwa, którÄ… zostawiÅ‚em raptownie i wbrew mej woli w gospodziew Putney. A ja owszem, szukam czegoÅ›  zgodziÅ‚ siÄ™ ostrożnie Elryk.Miast me-tafizycznych rozważaÅ„, wolaÅ‚by usÅ‚yszeć nieco o fizycznym uksztaÅ‚towaniu tejkrainy. Jestem Elryk z Melniboné.Jego imiÄ™ zdawaÅ‚o siÄ™ nic nie mówić obcemu. Ja jestem Gaynor, niegdyÅ› Książę Wszelkich Z
wiatów, obecnie zwanyPrzeklętym.Może być, że spotkaliśmy się już kiedyś.Pod innymi imionami, innenosząc oblicza, w innych wcieleniach. Wspominanie innych żywotów zostało mi szczęśliwie oszczędzone, sir odparł spokojnie Elryk, poruszony domysłami Gaynora. Zresztą, obawiam się,że nie do końca rozumiem twoje słowa.Jestem zaledwie zaciężnym żołnierzem,aktualnie w podróży z nadzieją na znalezienie nowego patrona.Sprawy nadprzy-rodzone są mi niemal zupełnie obce.Wdzięczny był w tej chwili Whedrake owi, głównie za to, że poeta siedział zaplecami Gaynora i zdumione uniesienie brwi umknęło uwadze obcego.Sam Elrykjednak nie widział, czemu właściwie zdecydował się na takie oszustwo, przecieżwszystko przemawiało za Gaynorem, bratnim sługą Chaosu.Ale jednak w głębiduszy albinosa czaił się niesprecyzowany lęk.Owszem, obcy nie miał żadnegopowodu, by szkodzić Elrykowi, nie gustował też najpewniej w zabijaniu czy próż-nych utarczkach, coś jednak kazało Elrykowi pohamować język.Zupełnie, jakbyi on został przez Równowagę zobowiązany do zachowania milczenia w kwestiiwłasnych losów.Ostatecznie wszyscy trzej ułożyli się do snu, trzy drobne po-staci w nieskończoności pól.Wczesnym rankiem Gaynor obudził się i od razu wdrapał na siodło. Miło mi było was poznać, panowie.Jeśli podążycie dalej w stronę, z którejprzybyłem, napotkacie uroczą osadę kupiecką, której mieszkańcy życzliwie wi-tają obcych.Mnie potraktowali z niezwykłym zaiste szacunkiem.Ja zaś ruszamdalej swoją drogą.Poinformowano mnie, że trzy siostry zmierzają ku miejscuokreślonemu jako Państwo Cygańskie.Słyszeliście o tym może kiedykolwiek? Przykro mi, sir  odparł Wheldrake, wycierając dłonie w groteskowychrozmiarów, bawełnianą chustkę. Nasza wiedza o tym świecie prezentuje siędokładnie dziewiczo.Nieoświeceni jesteśmy w tej kwestii i niewinni jako nowo-rodki.Niedawno tu przybyliśmy, pojęcia nie mając, kto tu zamieszkuje ani jakichczci bogów.Zresztą, niewiele brakowało, bym i ciebie, panie, uznał za tutejszego34bożka, a przynajmniej herosa.Gaynor roześmiał się w odpowiedzi, od czego echo poszło takie, jakby wnę-trze jego hełmu było o wiele obszerniejsze, niż na to wyglądał, jakby przejściembyło do jakiejś otchłani. Powiedziałem ci już, mistrzu Wheldrake, że byłem niegdyś księciem Rów-nowagi, ale już nim nie jestem.Obecnie, zapewniam cię, nie ma nic boskiegow postaci Gaynora Przeklętego.Mrucząc wciąż pod nosem, że za diabła nie da się zrozumieć, co ten przydo-mek ma właściwie oznaczać, Wheldrake dał spokój dochodzeniu. Jeśli możemy być waści jakoś pomocni. Kim są te kobiety, których szukasz?  spytał Elryk. Trzy siostry, podobne i wyglądem, i prędkim usposobieniem.Domyślamsię, że poszukują zaginionego rodaka, a może nawet i brata, bowiem wszędzierozpytują o Państwo Cygańskie.Gdy ludzie słyszą, o co chodzi, odmawiają dal-szej rozmowy, chociaż w podróży im nie przeszkadzają.Osobiście uważam, żelepiej się od obiektu ich poszukiwań trzymać z daleka, przynajmniej dopóki onesame nań nie trafią.Coś mi podpowiada, że kto raz zetknie się z tą bandą noma-dów, małe ma szansę wyjść ze spotkania bez szwanku. Wdzięczny ci jestem za radę, książę  stwierdził Elryk. A nie wieszprzypadkiem, czemu wszędzie rośnie tu tak wiele pszenicy? I kto ją uprawia? Nazywa się ich szalonymi dzierżawcami.Też zadałem im to pytanie,a wówczas, przy wtórze ponurego śmiechu, usłyszałem, że to po to, aby wykarmićszarańczę.Zetknąłem się już z dziwniejszymi praktykami.Poza tym mam wraże-nie, że tutejsi rolnicy mają czemuś na pieńku z Cyganami.Nie chcą za bardzoo tym mówić, ale temat wyraz
nie napełnia ich niepokojem.Ten świat zwą Salish--Kwoonn, co jest nazwą, jak pamiętacie zapewne, miasta opisywanego w Księdzez Kości Słoniowej.Dziwna w tym tkwi ironia [ Pobierz całość w formacie PDF ]