§ Kobr Michael, Klupfel Volker Komisarz Kluftinger 05 Operacja Seegrund

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Mam nadzieję, że ma pan dobre zimówki, tam jest dość stromy podjazd.- Tak, tak, te są jeszcze dobre - skłamał Kluftinger.Nie zadowolił się odpowiedziąurzędnika i drążył dalej: - Jaki jest cel naszej wycieczki, panie Steinle?- Cóż, przypomniało mi się, że niedaleko, w górach, mieszka ktoś, kto mógłby panuwiele opowiedzieć o przeszłości.Nazywają go NaziMartl.To miejscowy oryginał, możnapowiedzieć.Prawie nikt nie traktuje go już na serio.Od wojny aż po lata siedemdziesiątezajmował się nieustannie głoszeniem rozmaitych teorii spiskowych.Wszędzie wietrzył klikinazistów, piętnował niechlubne epizody z życia byłych żołnierzy.Bywało, że rozdawałwydrukowane własnym sumptem ulotki albo chodził po pasażu obwieszony plakatami czytransparentami.Od czasu do czasu publikuje jeszcze w prasie listy otwarte, ale abstrahując odtego, niewiele się o nim mówi.Nikt nie wierzył w te jego historie.Może dlatego, że nikt niechciał ich słuchać.Kluftinger jechał zgodnie ze wskazówkami do rozwidlenia dróg, które znał aż zadobrze - tu odbijało się na Alatsee.Na małym leśnym skrzyżowaniu skręcili w prawo.Starekombi z trudem pięło się stromą, zle odśnieżoną drogą na szczyt wzniesienia.Po trzech, czterech ostrych zakrętach las się przerzedził i odsłonił widok na staregospodarstwo rolne.Było to jedno z niewielkich, przygiętych do ziemi obejść, tak typowychdla regionu Allg�u - podłużny klockowaty budynek mieścił pod jednym dachempomieszczenia mieszkalne, stodołę i oborę.Zwieszające się nisko dachy takich zabudowańkryto zwykle gontem, jednak dom, do którego zmierzali, przykrywały szare, zwietrzałe płytyeternitowe.Kluftinger zostawił samochód pod bramą - tu kończyły się ślady traktora na śniegu, azaczynała wąska ścieżka.- Martl? - zawołał Steinle, gdy obaj weszli do sieni.Nikt nie odpowiadał, dlatego zapukał do pierwszych drzwi prowadzących na prawo.Weszli do przegrzanej izby, której pułap zwieszał się nisko, na góra metrdziewięćdziesiąt wysokości.Przechodząc przez próg, nawet komisarz musiał schylić głowę.Przy wiekowym stole spał z głową opartą na blacie z płyty laminowanej mężczyzna okołosiedemdziesiątki.Przed nim stała micha z resztkami kartoflanki albo jarzynowej, obok leżałarozłożona krzyżówka.Zprzenośnego tranzystora dochodziło rzępolenie niemieckich szlagierów.- Martl! - Steinle wrzasnął mężczyznie do ucha i staruszek podskoczył do góry.Badawczo zlustrował przybyszy.- Gościa masz, Martl - wyjaśnił Steinle, artykułując słowapowoli i wyraznie, jakby się obawiał, że stary inaczej go nie zrozumie.- To jest panKluftinger, komisarz policji kryminalnej z Kempten.Opowiadałem mu o tobie.Chętnie wysłucha wszystkiego, co masz do powiedzenia oAlatsee.To by mu pomogło w wyjaśnieniu.- odwrócił głowę i spojrzał na komisarza, poczym dopowiedział: -.przestępstwa.Kluftinger rozejrzał się po niewielkim pokoju: po lewej stronie stał zielony pieckaflowy; żaden antyk, tylko okaz z lat siedemdziesiątych, który nijak nie pasował dorustykalnego kasetonowego sufitu.Na dwóch umocowanych nad nim drążkach suszyły sięskarpety i bielizna.Panujący wszędzie nieporządek zdradzał, że Martin Bartenschlager, jakzgodnie z tabliczką przy drzwiach brzmiało pełne nazwisko mężczyzny, mieszka sam.Jednakże najbardziej zadziwił go widok walających się po całym pokoju starych, pożółkłychgazet.Zwiśniowej meblościanki z lat sześćdziesiątych wylewały się wycinki.Zciany niemalkompletnie zaklejały płachty z powycinanymi artykułami i zdjęciami.Niektóre uzupełniono odręcznymi notatkami, fragmenty innych przekreślono lubuwydatniono kolorem.W tytułach powtarzały się słowa wojna światowa albo narodowysocjalizm.Komisarz poczuł niemal coś w rodzaju niepokoju - obklejone ściany wyglądałyjak dzieło psychopaty.- Przestań, G�nther! - obruszył się chrapliwym głosem dziadek.- Swoje lata mam, niemusisz ze mnie drwić!Kluftinger przyjrzał mu się dokładniej.Chudy mężczyzna wyglądał dość mizernie,niemal cherlawo.Twarz o szorstkiej cerze żłobiły głębokie bruzdy.Rosochate, szpakowate brwi były zrośnięte w jeden krzaczasty łuk.Bartenschlager miał na sobie niebieską koszulę w kratę, na którą narzucił brązowąsztruksową kamizelkę na jasnym misiu.Spod jaskrawoczerwonej bejsbolówki sterczałyzmierzwione włosy.- Martl, posłuchaj! Nad jeziorem Alat znalezli.- Steinle zawiesił głos, raz jeszczepowiódł wzrokiem ku komisarzowi i dostrzegłszy jego skinienie, dokończył: - Znalezionotam kogoś.Ktoś tam został napadnięty.Komisarz Kluftinger próbuje wyjaśnić, czego tenczłowiek mógł tam szukać.Bardzo by mu pomogło, gdybyś podzielił się z nim swoją wiedzą.- A czemu gadasz do mnie jak do jakiegoś przygłupa?Steinle poczerwieniał.Potem odpowiedział już normalnie: - Wcale nie.Matko jedyna,jakiś ty wrażliwy.Wreszcie przyprowadzam ci gościa zainteresowanego twoim ględzeniem, aty marudzisz.I co sobie pan komisarz o tobie pomyśli? Uwierz mi po prostu na słowo!Bartenschlager, wciąż nieufnie, ale z pełnym nadziei blaskiem w oczach popatrzył naKluftingera, który podszedł do stołu i podał mu rękę.- Szczęść Boże, panie Bartenschlager.- Moje uszanowanie panu policmajstrowi - odpowiedział uniżenie.Kluftinger usiadł.- Może piwa, panie policmajstrze? - Stary był wyraznie przychylniej usposobiony.- Dziękuję, jestem na służbie - opowiedział.Postanowił nie zwracać uwagi na tytułowanie go określeniem z innej epoki.Przez moment patrzyli tylko na siebie, podczas gdy G�nther Steinle błądził wzrokiempo przypiętych do ścian wycinkach.- Taaa, panie Bartenschlager, co może mi pan opowiedzieć o Alatsee? - zapytałKluftinger.- Interesuje mnie głównie okres Trzeciej Rzeszy.- Wie pan co, zaufam panu.Ale jeśli mnie pan wezmie za wariata i zacznie sobiestrugać ze mnie żarty, to niech pan idzie do diabła!Komisarz skinął głową [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne