Michaels Kasey A potem lub

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dopiero wspiąwszy się po kilku stopniach na male, cegla�ne patio poniosła wzrok izobaczyła jego lordowską mość; pan domu siedział w fotelu, na ramiona narzuconą miałpelerynę, a nogi otulone niebiesko-zielonym, kraciastym wełnianym pledem.- Boże drogi, patrzcie państwo! - wykrzyknęła zaskoczona.- Nie tylko naparterze, ale na dodatek na powietrzu.Czy długo już pan tu siedzi?- Wystarczająco długo, żeby przyglądać się, jak tańczy pani w pelerynie mojejmatki - odrzekł, ale wypowiadając te słowa, uśmiechał się, a spojrzenie miał łagodne i ciepłe.-Właśnie tę najbardziej zawsze lubiła.Regina podniosła dłoń i pogładziła futrzane oblamowanie kaptura.- Nie powinnam jej nosić.- Niech pani nie będzie śmieszna.Zobaczywszy ją, bardzo się ucieszyłem.Aleprzypomniała mi o pewnej sprawie.Poleciłem, by uzupełniono pani garderobę, choć tylko wniewielkim stopniu, by mogła pani jakoś przetrwać te kilka miesięcy.Będzie panipotrzebowała dużo więcej strojów, zanim pojedziemy do Londynu.Suknie, pantofelki dotańca, szale, rękawiczki.Amazonka, jeżeli jezdzi pani konno.Umie pani jezdzić?- Pod warunkiem, że koń się nie rusza - uśmiechnęła się Regina pod nosem.Wiedziała, że odpowiedz musi być dla niego niezrozumiała, ale nie ulegało kwestii, żeodsiedziała swoje na drewnianych koniach, mających słomę zamiast grzywy.%7łeglowałarównież wielekroć po wzburzonych morzach na statkach wcale nie wychodzących z portu.Wystarczyło kilka rekwizytów i widownia, skłonna do tego, by wykorzystać własnąwyobraznię.- A czy chce pani się nauczyć? - zapytał Brady po chwili.- Nie na wiele sięprzydam jako instruktor, dopóki będę miał rękę w tym stanie, ale mogę znalezć kogoś, ktoudzieli pani lekcji.Regina potrząsnęła głową.- Nie, chyba nie, dziękuję panu.Ale.- Ale? - zapytał Brady, a Regina poczuła, że się czerwieni.- Chciałabym się nauczyć powozić.Potrafię kierować wozem, ale to byłobytakie cudowne, siedzieć na wysokim kozle, przed sobą mieć ognisty zaprzęg, na rękachrękawiczki do powożenia i może nawet piórko przy kapeluszu.- A, tak, koniecznie piórko przy kapeluszu.Potrafię zrozumieć, jakie topociągające.W porządku.Zaczekamy, aż moja ręka będzie w lepszym stanie.Wtedy, jeżeliwezmie pani zakręt zbyt szybko i zrzuci mnie do rowu, będę mógł sobie złamać jakąś nowąkość, a nie tę samą, starą.- Na pewno powoziłabym bardzo dobrze - zapewniła Re�gina, zadzierającbrodę.- A nawet świetnie.- Przekonany jestem, że tak będzie, mała księżniczko.A teraz może pomogłabypani niedołężnemu inwalidzie wstać i wejdziemy do środka, zanim pani sobie nos odmrozi?Wadsworth powiada, że grywa pani na fortepianie, a nawet śpiewa.Może, skoro jużzamierzam pozostać na parterze aż do wieczora, zgodzi się pani zaśpiewać mi po kolacjiserenadę.Regina wyciągnęła rękę i pomogła mu wstać.Tak naprawdę nie potrzebował już, bygo podtrzymywała, ale okazało się, że sprawia mu to przyjemność.Podobał mu się świeżyzapach jej włosów, jej skóry.Podobała mu się miękkość ciała, kiedy nalegała, by się na niejoparł.Była mała i drobna, czubkiem głowy sięgała mu tylko do ramienia, ale jeżeli chce gopodpierać, z chęcią jej na taką fantazję pozwoli.- Z radością zagram dla pana, milordzie - powiedziała, przytrzymując przed nimotwarte drzwi.- Za pewną cenę.- Och, czy aby.A jakaż ona będzie?- Dziś wieczorem opowie mi pan, po co właściwie potrzebne mi są te suknie,pantofelki i cała reszta.Jeżeli nie, to jutro rano wyjadę do Willoughby Hall.Chyba że jestemtu uwięziona?- A czy czuje się pani jak w więzieniu, panno Bliss?Regina przystanęła i podniosła na niego oczy.- Nie - powiedziała miękko.- Czuję się dokładnie tym, czym pan mnie nazwał.Czuję się jak księżniczka.5Regina zaśpiewała dla Brady'ego.Wiedziała, że jej głos nie jest szczególnie mocny,chociaż czysty i wzruszający.Powiedziała jej o tym matka. Mogłabyś zatwardziałego żołnierza do łez doprowadzić, najdroższa" - tak towyraziła.Regina zamrugała, chcąc powstrzymać łzy, które napłynęły jej do oczu na myśl omatce, i przeszła do następnego utworu, nie wymagającego akompaniamentu głosowego, apotem, kiedy odzyskała już panowanie nad sobą, brawurowo zakończyła recital, wstała zwyściełanego taboretu i popatrzyła na jego lordowską mość.- Brava, panno Bliss, farava - pochwalił ją Brady.- Proszę mi wybaczyć brakoklasków i uwierzyć na słowo, że komplementy Wadswortha nie były wystarczającowylewne.- Dziękuję panu, milordzie - odrzekła Regina, dygając i równocześnie szerokosię uśmiechając.- Wyrazy wdzięczności dla Wadswortha.%7łyjemy teraz w doskonałejkomitywie.- Niech pani nie będzie taka z siebie zadowolona.Wadsworth robi wyłącznie to,czego sobie życzy.A ponieważ niedługo będzie sobie życzył, bym wrócił na górę do mojegowięzienia, proponuję, byśmy się wzięli do dzieła.- Ma pan absolutną rację.- Regina usiadła obok Brady'ego na niewielkiejkanapce.Jakie to dziwne, że nie tak dawno myła go, karmiła i wcale jej to nie przeszkadzało.A teraz musiała zebrać się na odwagę, by przy nim usiąść, świadoma aż nadto faktu, że onjest mężczyzną, ona kobietą i że ich kontakty do niczego doprowadzić nie mogą.no, możetylko w jej marzeniach.Jej niemądrych marzeniach.- Na początek chciałby się pan pewniedowiedzieć, dlaczego zadawanie pytań na mój temat doprowadziło do tego, że został panpobity i wrzucony do Tamizy.Czy tak?- Zwięzle to pani ujęła, panno Bliss.Tak, tego właśnie chciałbym siędowiedzieć.- Nie mam zielonego pojęcia - stwierdziła promiennie Regina i spojrzała muprosto w oczy, zdając sobie sprawę, że pan hrabia ma zapewne w tej chwili ochotę ją udusić.Te słowa jakby go sparaliżowały, ale tylko na przeciąg dwóch uderzeń serca; dwóchuderzeń jej serca.- Jestem dżentelmenem, panno Bliss [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne