[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nachylił się nad zamkiem - znów grzechot i skrobanie - po czymotworzył, odsłaniając prowadzące w dół kamienne schody.Agent włączyłlatarkę i poświecił w mrok.- Nie jest to pierwszy grobowiec, którego spokój naruszam - mruknął,gdy D'Agosta do niego dotarł - ale wygląda, \
e jeden z najbardziejinteresujących.- Czemu Vanniego pochowano tutaj, a nie na cmentarzu na dworze?Minęli próg i Pendergast delikatnie zamknął za nimi drzwi na klucz.- Zpowodu stromego wzgórza kościół nie ma zewnętrznego camposanto.Wszystkich zmarłych chowa się w kryptach wyciętych w skale podkościołem.Zeszli schodami, by znalez
ć się w niskiej, sklepionej przestrzeni.NozdrzaD'Agosty wypełnił zapach pleśni.Po lewej światło latarki ujawniło jakieśśredniowieczne sarkofagi, kilka z figurami zmarłych wyrzez
bionymi wprzykrywających je marmurowych płytach, przedstawionych jakby spali;rycerz w zbroi, ktoś w stroju biskupa.D'Agosta poszedł za Pendergastem w prawo.Korytarz prowadził obokstarych grobowców, ozdobionych rzez
bami i reliefami, kończył sięnastępnymi \
elaznymi drzwiami.Agent otworzył je w jednej chwili.Z
wiatło pozwoliło zobaczyć dalszy, znacznie bardziej surowy tunel wykutyju\
w samej skale.Półki wycięto w skalnych ścianach; ka\
da z własną kupkąkości, czaszką, strzępami szmat.Niektóre szkielety miały pierścionki nakościstych palcach albo drobną bi\
uterię i naszyjniki rozrzucone wśród\
eber.Słabo szurały myszy, po brudnej podłodze przemknęło kilkafutrzanych kul szukających kryjówki.Dalej znajdowały się rzędy nowszychgrobów ustawionych do korytarza wę\
szą częścią jak w mauzoleum.Ka\
dąniszę zakrywała marmurowa tablica.302 | P a g eW miarę jak szli, daty na tablicach stawały się bardziej współczesne.Niektóre ozdobiono fotografiami zmarłych przymocowanymi na froncie;powa\
ne twarze z dziewiętnastego i początku dwudziestego wieku,naznaczone cierpieniem i rozczarowaniem.Z rzadka zaczęły się pojawiaćpuste krypty z pustymi tablicami.Inne miały wyryte nazwiska i daty urodzin,ale bez dat śmierci.Pendergast przesuwał promień światła z lewa na prawo iz powrotem.Z przodu D'Agosta widział ju\
ścianę zamykającą kryptę.I tam,w dolnym rzędzie na końcu, odosobniony, znajdował się grobowiec, któregoszukali:CARLO VANNI1948-2003Agent sięgnął do marynarki i wyjął cienki materiał, który szybko rozło\
yłna kamiennej podłodze przed kryptą.Następnie wydobył łom i długiemetalowe ostrze z zakrzywionym brzegiem.Wsunął ostrze za marmurowąpłytę, powoli przesunął po obwodzie, potem wepchnął łom w świe\
o powstałąszczelinę i gwałtowne pociągnął.Tablica odskoczyła w bladej chmurze kurzu.Pendergast zręcznie ją chwycił i poło\
ył na materiale.Z ciemnej dziury wydostał się paskudny zapach spaleniznyAgent zaświecił latarką w niszę.- Pomó\
mi, proszę.D'Agosta ukląkł obok.Unikał patrzenia w otwór, jakoś nie wydawało sięto w porządku.- Ty chwytasz za lewą stopę, ja za prawą i wysuwamy Mamy szczęście, \
enisza Vanniego jest na poziomie podłogi.Teraz D'Agosta zmusił się, \
eby spojrzeć.W mroku zobaczył tylkopodeszwy butów, ka\
dą z dziurą.- Gotowy?Sier\
ant skinął głową.Sięgnął, chwycił za but.- Wiesz, jednak chwyć ponad kostką.Nie chcielibyśmy, \
eby stopaodpadła od kości.- Jasne.- D'Agosta przesunął rękę wy\
ej, na nogę okrytą tkaninąspodni.W dotyku przypominała węz
lastą kość, nie licząc trzasku czegoś podspodem, jakby pergaminu, od czego prawie wywrócił mu się \
ołądek.Smródbył przera\
ający- Na trzy ciągniemy, powoli i równo.Raz, dwa, trzy.D'Agosta szarpnął ipo chwili wra\
enie ciągnięcia ustąpiło, ciało było wolne i zaczęło sięwysuwać, zaskakująco lekkie.- Jeszcze.Sier\
ant cofał się, cały czas ciągnąc, dopóki zwłoki nie zostały całkowiciewyjęte z niszy.Zobaczyli gniazdo skorków; ogarnięte paniką insekty rozbiegłysię na wszystkie strony.D'Agosta odskoczył, uderzeniem dłoni strącając tychkilka, które popędziły mu w górę po nodze.Przed nimi le\
ał Carlo Vanni, ramiona skrzy\
owane, ręce oplecione wokółkrucyfiksu, oczy otwarte, ale czarne i pomarszczone.Wargi odsłaniały zęby, awłaściwie tylko zgniłe ułomki.Białe włosy mę\
czyzny zostały przygładzonejakąś zadziwiającą substancją, bo nie drgnął nawet kosmyk.Garnitur miałdziury świadczące o działalności robactwa, ale poza tym pozostał nietknięty,303 | P a g emo\
e trochę zakurzony.Jedyny widoczny ślad spalenia zdradzały ręce,czarne, pokurczone, z paznokciami skręconymi jak zwitki papieru.- Potrzymaj latarkę, Vincencie.Pendergast nachylił się nad ciałem, ustawił nó\
na wysokości gardłazwłok i jednym ruchem rozciął ubranie od szyi a\
do miednicy.Rozsunąłprzecięte warstwy.Kłęby papieru u\
yte do wypchania garnituru wypełniałyzapadnięty brzuch.Agent je tak\
e odsunął, odkrywając poczerniały tors,spaloną skórę schodzącą zakurzonymi płatami.Nadpalone \
ebra sterczały zklatki piersiowej, eksponując zwęglone końce.D'Agosta usilnie starał się trzymać latarkę prosto.Pendergast wyjął z kieszeni kawałek papieru i poło\
ył go obok ciała.D'Agosta zobaczył, \
e to kopia raportu lekarza medycyny sądowej, kseroprześwietlenia pokazującego lokalizację drobin metalu.Następnie dopasowałdo oczodołu jubilerską lupę i, poprawiając ostrość, pochylił się nad ciałem.Zno\
em w jednej ręce i chirurgicznymi szczypcami w drugiej.Zaczął grzebać wbrzuchu.Rozległy się słabe trzaski.- Ach! - Uniósł w górę kawałek metalu zaklinowany między łapkamiszczypiec, a potem wrzucił go do probówki i ponownie nachylił się nadciałem.Z ciemności za nimi doleciał dz
więk [ Pobierz całość w formacie PDF ]