Schmitt Eric Emmanuel Papugi

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Skierował się do boksów, złożył wyrazy szacunku szefowistajennych, a potem podszedł do Belli, swojej gniadej klaczy, którąstajenny zdążył już wyczyścić i osiodłać.Założył jej wędzidło ipogłaskał po czole.Bella miała drobną głowę osadzoną naszerokich łopatkach.Zmrużyła oczy pod wpływem jego pieszczot.W końcu jej dosiadł.Wysoko uniesiony ogon zwierzęciasmagnął powietrze i razem opuścili teren ośrodka jezdzieckiego.O tej porze po alejkach lasku przechadzali się nielicznispacerowicze.Jakaś starsza pani ciągnęła na smyczysparaliżowanego pudla.Dalej młody, wesoły Arab wyprowadzałpsy bez smyczy, kundle, które odbierał rano od właścicieli iprowadził na spacer całą zgrają.Gdy Fran�ois-Maxime minął już korty tenisowe i zostawił zasobą dawny hipodrom, skręcił na ścieżkę, po której wolno byłojezdzić konno, a potem, opuszczając Le Bois de la Cambre, tęenklawę zieleni w mieście, znalazł się w ogromnym lesie Soignes iruszył galopem na siedząco.Jego uda drgały w zetknięciu z górą mięśni.Wydającpolecania bez krzyków, jednostajnym, niemal cichym głosem,pozwolił zwierzęciu zapomnieć, że on siedzi w siodle, zdołał sięzlać w jedną całość z Bellą.Na rozdrożu, rozejrzawszy się dokoła, żeby sprawdzić, czynikt nie widzi, zjechał z trasy jezdzieckiej, podążając ścieżkązarezerwowaną wyłącznie dla pieszych.Po pokonaniu trzech ostrych zakrętów wjechał międzydrzewa i dostrzegł sylwetki samotnych mężczyzn, którzyprzechadzali się z rękami na plecach.Przejechał jeszcze kawałek, a następnie, sto metrów odpierwszych spacerowiczów, zeskoczył na ziemię i przywiązałkonia do drzewa.Potem przeszedł pięć czy sześć kroków przez lasi oparł się nonszalancko o pień masywnego dębu.Chwilę pózniej pojawił się dwudziestoletni chłopak w białymT-shircie.Z pięściami wciśniętymi w kieszenie dżinsów podziwiałkonia, a potem dostrzegł jego właściciela i podszedł bliżej,przestępując z nogi na nogę, wahając się, czy pokonać ostatniemetry dzielące go od Fran�ois-Maxime a.Ten posłał mu posępne spojrzenie.Chłopak zawahał się, przestraszony, nie mając pewności, czymoże iść dalej.Wówczas Fran�ois-Maxime wsunął palce podkoszulkę polo, głaszcząc się zmysłowo po klatce piersiowej iwystawiając twarz do słońca, które prześwitywało przez liście,zachwycony, jakby chłopaka tam nie było.Młodzieniec znieruchomiał, spojrzał pożądliwie na Fran�ois-Maxime a, kilkakrotnie zwilżył językiem usta, sprawdził, czy niktnie zmierza w ich kierunku, i podszedł do niego.Ich biodra przywarły do siebie.Potem chłopak sięgnął dorozporka Fran�ois-Maxime a i rozpiął go.Bez słowa, zadowalającsię westchnieniami, które zdradzały stopień ich satysfakcji, każdyz nich zajął się członkiem drugiego.Fran�ois-Maxime obserwował drogę.Niezależnie od tego,czy był tym, który pożądał, czy tym, którego pożądano, uwielbiałnapięcie towarzyszące niebezpieczeństwu: nie tylko oddawał sięzakazanym miłostkom, ale robił to w plenerze, dzięki czemudochodziła przyjemność wynikająca z występku.Cóż za kontrastw porównaniu z przytulną sypialnią, w której odnajdywał S�verinei bardziej przewidywalne pieszczoty! Tutaj, na łonie przyrody, byłorześkie powietrze, był zapach humusu, wrzosów, wiosny, dzikiejzwierzyny i możliwość, że nadejdzie jakiś intruz.Istniało równieżryzyko, że nagle pojawi się strażnik leśny.Albo policjant.Kto wie?Charczeniem i przyśpieszonym oddechem Fran�ois-Maximezasygnalizował, że zaraz będzie miał orgazm.Chłopak zrozumiał idotarł do celu w tym samym czasie.Wyciszyli się.Z leśnego poszycia poderwał się kos.Czując, że jej pan do niej wraca, Bella zarżała przeciągle,niecierpliwiąc się, kiedy będzie mogła rozprostować nogi.Fran�ois-Maxime był zadowolony: zapowiadał się udanydzień.Chłopak wstał, poprawił ubranie i uśmiechnął sięnieznacznie.W odpowiedzi Fran�ois-Maxime posłał mu życzliwespojrzenie.Potem chłopak mruknął: Mam na imię Nikkos.Fran�ois-Maxime zamknął na moment powieki.Nienawidziłtej idiotycznej manii przedstawiania się, jaką mają mężczyzni.Wukradkowych spotkaniach przyjemna była właśnie ichukradkowość, to, że ciała czerpią radość z dala od komediiodgrywanej przez społeczeństwo.Chłopak wpatrywał się w niego błagalnie dużymi oczami,czekając na odpowiedz.Fran�ois-Maxime szepnął: A ja Maxence.Chłopak przyjął to imię jak cenny podarunek [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne