[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Został wtrącony do więzieniaprzez Krzysztofa, który sam ogłosił się (anty)papieŜem.Leon VI (928)Jako dystyngowany rzymianin i starzec wstąpił na tron papieski po Janie X.Swójwybór zawdzięczał Senatrix Marozji.Nic prawie nie wiadomo o jego ośmiomiesięcznympanowaniu.Leon X (1513-1521)“Wiadomym jest, jak wiele my i nasi zawdzięczamy baśni o Chrystusie".Taką dewiząw rządzeniu Kościołem posługiwał się Medici-papieŜ.Giovanni de Medici rozkoszował siępapieskim Ŝyciem.Znacznie bardziej był __ierem, niŜ głową wszystkich chrześcijan, aKościół wykorzystywał w celu wzbogacenia się.Rozwinął handel odpustami, który przerodziłsię w osobny system gospodarczy.Chorobliwie kochał rozrywkę i rozrzutność, co kosztowałowiele pieniędzy.Leon X sprzedał dwa tysiące dwieście urzędów, a swojemu następcypozostawił ogromne długi.Marcin V (1417-1431)Kardynał Oddone pochodził z potęŜnej rzymskiej rodziny Colonna.Podczas soboru wKonstancji został wybrany na papieŜa.Przywrócił potęgę i prawa papiestwa po wielkiejschizmie.Mikołaj V (1328-1330)Po pięcioletnim małŜeństwie Pietro Rainalducci poczuł powołanie.Zostałfranciszkaninem.Zdania ówczesnych świadków wydarzeń są podzielone: jedni uwaŜali go zaświętego, inni za obłudnika.Kiedy cesarz Ludwik IV chciał pozbawić władzy papieŜa JanaXXII z Awinionu, polecił wybrać w Rzymie Rainalducciego antypapieŜem.ZwycięŜył jednakpontifex z Francji.Pietro musiał się stawić przed papieskim konsystorium z pętlą na szyi.Upokorzony, zrezygnował z urzędu.Paschalis I (817-824)Paschalis wyrastał w Watykanie, kształcił się w Szkole Laterańskiej i, zanim zostałnajwyŜszym księciem Kościoła, pracował przez wiele lat w urzędzie papieskim.W Rzymiebył znienawidzony.Po jego śmierci wzburzony lud przeszkodził w pochowaniu go wBazylice Św.Piotra.Jego zwłoki pozostawiono przez jakiś czas nie pochowane.Paweł II (1464-1471)Pietro Barbo pochodził z rodziny kupieckiej i początkowo chciał zostać kupcem.Zobowiązany został jednak przez swego wuja, papieŜa Eugeniusza IV, do obrania drogiduchownego.Pietro był próŜnym i przystojnym męŜczyzną; z tego powodu chciał przyjąćimię Formosusa II.Wsławił się tym, Ŝe zabawiał lud sportem i igrzyskami.Poza tym uchodziłza prawdziwego załoŜyciela drukarni watykańskiej, Libreria Editrice Vaticana.Paweł IV (1555-1559)Historycy nazywają go “personifikacją stosu" inkwizycji.Był jednym znajokrutniejszych ludzi na tronie papieskim.Gian Pietro Carafa protegował w Watykanietylko swoich.Za jego panowania awansowali awanturnicy, jak bratanek papieŜa condottiereCarlo Carafa, który został kardynałem-sekretarzem stanu.Inkwizycja była “ukochanymurzędem" papieŜa, heretyków zaś nienawidził i nakazywał wszystkich prześladować.Pius II (1458-1464)Z Szawła stał się Pawłem — tak oceniła historiografia Enea Silvio de Piccolomini.Zanim został Piusem II — prowadził Ŝycie salonowca.Ten doświadczony dyplomata miał nietylko dwoje dzieci, ale takŜe pisał komedie miłosne i był zręcznym politykiem.Często wobecswoich kardynałów wykazywał słabość.To on powiedział: “Gdybyśmy mieli nadawać tęgodność (kardynalską) tylko tym, którzy na nią zasługują, musielibyśmy w niebie szukaćtakich ludzi, którym dalibyśmy czerwony kapelusz".Sergiusz II (844-847)Podobno sprawował władzę tylko przez trzy lata, ale stworzył w Watykanieszczególne źródło dochodów, symonię (handel urzędami i godnościami kościelnymi).Sergiusz był pierwszym, który sprzedawał biskupstwa, a takŜe zapoczątkował nepotyzm:mianował biskupem swego brata.Sergiusz III (904-911)Morderca Sergiusz III rozpoczął panowanie hrabiów z Tusculum na Świętym Tronie.Od samego początku była to epoka _okracji, rządów kobiet, splamiona krwią.Pewienhistoryk z X wieku upatruje w Sergiuszu źródła “upadku tej epoki".Sylwester II (999-1003)Gerbert z Aurillac uchodził za orędownika tradycyjnych praw papiestwa, walczył zsymonią i nepotyzmem.Obstawał przy ścisłym zachowaniu celibatu.Legenda przypisuje muzwiązek z diabłem i uprawianie czarnej magii.Sykstus IV (1471-1484)Francesco della Rovere wykorzystywał kaŜdą okazję, by popierać swoich faworytów inapełniać własną kieszeń.W związku z tym nie przebierał w środkach; tak więc popierałzakładanie burdeli w Rzymie, z których czerpał rocznie osiemdziesiąt tysięcy dukatów wzłocie.Banicją i zaszczytami Ŝonglował dowolnie, w zaleŜności od sytuacji politycznej.Stworzył teŜ kościelno-państwowe podwaliny inkwizycji.O jego zamiłowaniu i popieraniusztuki świadczy dziś nazwana na jego cześć Kaplica Sykstyńska.Stefan V (885-891)Niewielu papieŜy zostało wybranych tak duŜą większością głosów Kurii, jak on.Wyborowi temu przeciwstawił się jedynie cesarz Karol III Gruby.Lecz papieŜ mimowszystko zwycięŜył.Jego pontyfikat odznaczał się duŜą aktywnością polityczną.Stefan VI (896-897)PapieŜ Formosus wyświęcił syna pewnego prezbitera na biskupa Anagni.Później stalisię oni śmiertelnymi wrogami.Stefan nakazał swego byłego protektora wydobyć z grobu i namakabrycznym “trupim synodzie" obciąć mu palce prawej ręki.Podczas procesu martwyFormosus został poddany przesłuchaniom w osobie pewnego diakona.Następniesprofanowane zwłoki papieŜa wrzucono do Tybru.Stefan VII (928-931)Władzę uzyskał dzięki Senatrix Marozji.Prawdopodobnie odgrywał rolę “kozłaofiarnego" do momentu, kiedy syn Marozji dorósł i objął tron papieski.Stefan rozszerzyłprzywileje zakonne.Urban VI (1378-1389)Wybór na papieŜa poprzedziły zamieszki w Rzymie, poniewaŜ obawiano się, ŜeWatykan przeniesie się do Francji.W końcu zgodzono się na Włocha Bartolomeo Prignano,arcybiskupa Bari.Decyzja, jednak nie była szczęśliwa.PapieŜ wymyślał kardynałom, więziłich i torturował.W Rzymie uwaŜano, Ŝe był nie tylko nieudolny, ale i chory umysłowo.AntypapieŜ Klemens VII nie mógł jednak zdobyć uznania.Wiktor III (1086-1087)Dauferio, ksiąŜę Beneventu, opat Desiderius z Monte Cassino ustanowił niezwykłyrekord: był trzy razy papieŜem.Po swym wyborze tylko cztery dni utrzymał się na TroniePiotrowym i w obawie przed przeciwnikami ratował się ucieczką z Rzymu.Po roku mógłznowu wrócić do Watykanu.Jednak w tydzień po następnych święceniach musiał ponownieuciekać.Dzięki namowie Matyldy z Tuscji powrócił po raz trzeci.Umarł w 1087 roku.Bibliografia.Ambrossini, M.L./Willis, M [ Pobierz całość w formacie PDF ]