[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Tworzących właściwie jakąś namiętną parareligię.Otó\
wcale nie gwiazdy rocka pierwszewzbudziły to szaleństwo.Pierwszy był Paderewski.Jesteśmy w statecznej, wiktoriańskiej Anglii, w której powściągliwość, dystans i etykietawpajane są obywatelom od wieku niemowlęcego.Jest dzień 15 czerwca 1890 r.Przed Sł.James Hall, gdzie odbywa się koncert Paderewskiego, setki dziewcząt czekają na pojawieniesię mistrza.Kiedy ten ukazuje się w drzwiach, tłum ogarnia histeria.Młode londyńskiemieszczki, których nikt nie posądziłby o cień temperamentu, przepychają się ku schodom,tratują, krzyczą:  Bierz nas, nale\
ymy do ciebie, jesteśmy twoje!" (cytuję za: E.Lipmann,Paderewski  l'idole des anneesfolles.Ballano 1984).Następnie zadzierają spódnice ipokazują frywolne majteczki, na których wyhaftowane jest JEGO nazwisko obok czerwonychserc.W trosce o moralność publiczną musi interweniować policja.Do takich scen dochodzi wsurowej Wielkiej Brytanii.Có\
dopiero w Stanach Zjednoczonych! Tutaj zagradzać trzebacałe ulice, którymi ma przeje\
d\
ać Paderewski.Pod jego hotelem na Piątej Alei kordonpolicji stoi dzień i noc.Od chwili, kiedy oszalała wielbicielka rzuciła się z no\
yczkami, abyuciąć pukiel JEGO włosów, pianiście wszędzie towarzyszy kilkunastoosobowa obstawa.Jednej z pań udaje się zatrudnić w roli kelnerki w hotelu, w którym rezyduje Paderewski.Dzięki temu mo\
e przynieść mu do salonu śniadanie, zrzuciwszy z siebie przedtem wprzedpokojach całą garderobę.Sprytny restaurator wyprzedaje fanom (słowo wtedy jeszczenieistniejące) wszystkie sztuki zastawy, której ponoć dotykał Paderewski.Za obrus bierzedwieście dolarów  sumę, którą dzisiaj nale\
ałoby pomno\
yć przynajmniej przez sto.Mydełka i kremy z napisem  We love Paddy!" rozchodzą się jak ciepłe bułeczki.Są tak\
eszampony cytrynowe produkowane podług  formuły Paderewskiego", gwarantująceposiadanie grzywy porównywalnej z grzywą mistrza; płatki jęczmienne jego imienia, cukierki Paddy".Wielką popularnością cieszy się zabawka mechaniczna, w której, po nakręceniu,siedzący przy fortepianie człowieczek z rozwichrzonymi włosami zaczyna kręcić głową iuderzać rękoma w klawiaturę.Niektórzy, polonijni przede wszystkim, biografowie (Aniella Strakacz, Czesław Halski, AdamZamoyski) sugerują, \
e sam mistrz nie miał z tym wszystkim nic wspólnego.Być mo\
e,rzeczywiście nic, jeśli nie wez
miemy137pod uwagę wielomilionowych (w dolarach) zysków.Nie jest to oczywiście \
aden zarzut.Przecie\
jak mo\
na ganić kogoś za to, \
e ma głowę do interesów i jest najlepiej opłacanymartystą swoich lat? Tyle \
e z muzykÄ… nie ma to te\
wiele wspólnego.Był Paderewski zpewnością wybitnym pianistą, ale byli w jego czasach artyści porównywalni, a mo\
e nawetlepsi.Potem pojawili się następni, jedni zapamiętani przez specjalistów, inni zapomniani.Jednak tylko Paderewski, i tego mu nikt nie odbierze, okazał się pierwszym wielkim,nowoczesnym geniuszem reklamy (w konkretnym przypadku autoreklamy, ale mo\
nawierzyć, \
e gdyby miał lansować kogoś innego, zrobiłby to z równym powodzeniem).Zaczęło się to ju\
w roku 1885 (Paderewski miał lat dwadzieścia pięć), przed koncertem wWiedniu.Z inicjatywy artysty, w uczęszczanych miejscach austriackiej stolicy rozrzuconoulotki, na których z jednej strony widniała jego podobizna, z burzą loków na głowie, z drugiejzaś figurowały fragmenty entuzjastycznych recenzji, pomiędzy którymi znajdowało sięzacytowane wytłuszczonym drukiem zdanie:  Jego muzyka jest jednocześnie intymna iuniwersalna, albowiem jest to muzyka anielska".Có\
z tego, \
e zdanie owo pochodziło zlokalnej krakowskiej gazetki i napisane zostało przez wielbiciela nie mającego \
adnychkompetencji krytyka muzycznego? Nikt przecie\
nie podaje na ulotkach swych referencjibibliograficznych.Taka, nieznana zgoła przedtem, forma zachęcania do udziału w koncerciewzbudziła oburzenie w konserwatywnych wiedeńskich kręgach artystycznych.Teofil vonHassen oświadczył nawet publicznie:  Je\
eli ów pan reklamuje się jak kiełbasa, to widoczniejego umiejętności pianistyczne są na masarskim poziomie".Powtarzano ten bon mot znieskrywaną ironią i niechęcią.Prasa sekundowała:  O Paganinim mówiono, \
e jest diabłem,Paderewski uwa\
a się za anioła.Przyjdzie widać popierać piekło".Były i inne docinki.Có\
ztego, jeśli bilety poszły jak woda? Trudno ustalić, czy z powodu ulotek, czy te\
skandalu,który wywołały.W ka\
dym razie na Pary\
slogan był ju\
gotowy:  Artysta, który wypełniłwiedeńskie sale".Z Francji do Anglii jechał ju\
Paderewski jako  paryski lew" [ Pobierz całość w formacie PDF ]