[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Była też to chwila, w której odganiać należało złe siły, czarne bogi, i czterechparobków na koniach, z dzidami w rękach, poczęli szybko obiegać stos dokoła,z wrzaskiem wywijając nimi.Wtórowali im wszyscy przytomni bijąc w dłonie,podnosząc ręce, w górę podrzucając oszczepy.Stos płonął ciągle.Zza kłębów dymu, zza jasnych płomieni widać jeszcze byłozczerniałe zwłoki i u stóp ich wyciągniętego trupa, na którym bielizna płonęła,to znowu osłaniały je dym i ogień wybuchający od dołu, aż bale u dołu kruszyćsię, łamać i opadać zaczęły.Oba ciała osunęły się w ognistą, żarzącą głębię iznikły.Stos stał rozżarzony jak jedno płomię ogromne, w którym tylkosterczące pale rozeznać było można.Pieśni ucichły.duchy wzleciały.Dzieci72rzucały jeszcze w płomienie, co które miało najdroższego, co ojcu na drugimświecie służyć mogło.oręże, kawałki kruszcu, kamienie.Tymczasem służebne napełniały misy, niecki i garnki strawą i obiatami dlażywych i umarłych, grobową dla duchów ofiarę.Zarzewie na zgliszczu, coraz się zmniejszając, z wielkiego stosu stało się małymogniskiem, kupą węgli czarnych i popiołu.Zsuwano głownie, aby dogorywały,czekając, aż ogień święty sam przygaśnie.Słońce już zapadało, gdy nareszcie dogorzały reszty, a zgliszcze wodąprzyniesioną ze świętego zdroju z wolna zalewać zaczęto.Natenczas przystąpiły niewiasty niosąc popielnicę glinianą, aby w nią zgarnąćnie dogorzałe resztki kości, węgla i wszystkiego, co razem ze zmarłym przezogień zniszczone poszło z nim na świat drugi.Aż do najdrobniejszychszczątków i prószyn zmieciono węgle, popioły, okruszyny, nie dogorzałe kostki,nie dopalone sprzętów obłamki.I ruszył znowu orszak żałobny, niewiasty, mężczyz
ni, dzieci, niosąc popielnicę,garnuszki i ofiarne miski ku miejscu, gdzie miano sypać mogiłę, obok Wiszaojców i braci.W pośrodku z urną stanęły zebrane szczątki, dokoła przy niejmiski ofiarne.Popielnicę pokryto wiekiem.Dzieci cisnęły się, aby każde mogłoswą drobną pomieścić dań na grobie.Wśród nowych zawodzeń i pieśni zaczętosypać ziemię na mogiłę z pośpiechem.Niewiasty siedziały kołem, zawodziły i płakały, lecz pieśni już płynęłyspokojniejsze - duch uleciał.Noc zapadła, gdy się pagórek żółty wzniósł nadpopiołami Wisza.Na żalniku zapalono stosy łuczywa i rozpoczęto ucztę żałobną.Ludzi zgromadziło się wiele z okolicy, ugaszczano wszystkich, do wszystkichprzepijano.Stały otwarte kadzie z piwem i miodem, którym się krzepieznużeni i pragnienie gasili pracujący u mogiły.Około mis i niecek z mięsiwemsiedziały kupy gości, oddzielnie mężowie, osobno i z dala niewiasty.Wtem gęśla zabrzęczała i cisza nastała wielka, gałęz
mi tylko w lesie wiatrszumiał z dala.Słowan dobywał z piersi głosu.- Pusty w lesie dwór twój stoi, dzieci twe ojca nie mają.Poszedłeś stary doswoich, na miód biały i biesiadę.Stary woju.woju stary.włosy miałeś jakśnieg białe, ale młode jeszcze dłonie.Któż policzy, kto wyśpiewa, coś tyzostawił na ziemi.ile z rąk twych padło zwierza, ileś rojów wypiastował, ilewrogów ty zabiłeś, iluś nakarmił ubogich.Wiszu stary, Zboja synu, już niewrócić ci do świata.Ziemiąśmy cię przysypali, popiół twój łzami poleli; poszłaz tobą żona wierna, koń twój miły, róg twój głośny.Wiszu stary, Zboja synu,nie powracać ci na ziemię.a po jasnym latać niebie.młotem Niemców zbijaćduchy.Stos ci wielki zapalili, obiaty ci nie skąpili.O A
ado! A
ado! A
ado!.Za starym wszyscy wołali: - Lado! - i rozległo się wołanie po zgliszczu, żalnikui lesie.Ludek też zawodził pół śpiewając, pół mówiąc, pół płacząc, a kubek z miodemtrzymając w ręku.73- Ojcze dobry.Wiszu panie, za krew twoją mścić się będziem.Krew za krewmuszą dać, życie muszą dać za życie! Krew za krew! [ Pobierz całość w formacie PDF ]