Żółte oczy krokodyla 01 Żółte oczy krokodyla Pancol Katherine

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nie liczyła już pieniędzy.I nie będzie ich liczyć nigdy więcej.NaBoże Narodzenie zabierze dziewczynki do słonecznego kraju.Wybierze jakieśmiejsce z katalogu na błyszczącym papierze i pojadą we trójkę.Hortense obracała kartki szkicownika i ich szelest sprawił, że Jo znowuskupiła się na pokazie mody.Jej uwagę przyciągnął wysoki brunet owychudzonej twarzy, który właśnie się pojawił i szedł, ignorując ludzi u swoichstóp.Luca! Był ubrany w czarną marynarkę i białą koszulę z dużymiasymetrycznymi wyłogami.Podskoczyła.Szedł prosto na nią; enigmatycznatwarz zdawała się przytwierdzona do dziwnie usztywnionego ciała.Można bypomyśleć, że to figura woskowa.Stąd właśnie bierze się jego tajemnica -pomyślała.- Nauczył się oddzielać od ciała, wykonując zawód, którego nieznosi, i kiedy nie występuje, nadal chodzi oderwany od swojej fizycznejpowłoki.Przeszedł przed nią kilka razy.Próbowała przyciągnąć jego uwagę, dając mudyskretne znaki ręką.Kiedy pokaz się skończył, grupa modeli wyszła ukłonić siępubliczności, otaczając Jeana-Paula Gaultiera, który skłonił się, kładąc rękę nasercu.Atmosfera na podwyższeniu rozluzniła się i stała się zabawowa.Luca stałw zasięgu ręki.Wyciągnęła ramię w jego stronę i wypowiedziała jego imię nagłos.- Znasz go? - spytała Hortense zdziwiona.- Tak.Powtórzyła: Luca, Luca".Obrócił się w jej stronę.Ich oczy się spotkały, leczwzrok Luki nie wyrażał ani zaskoczenia, ani radości, że ją widzi.- Luca! To było wspaniałe! Brawo!Popatrzył na nią zimnym, pełnym dystansu wzrokiem, jaki rzuca sięuciążliwej wielbicielce, żeby trzymała się z daleka.- Luca! To ja, Jos�phine.Odwrócił głowę i wmieszał się w grupę modeli, którzy ukłonili się i wyszli.- Luca? - rzuciła po raz ostatni słabnącym głosem Jos�phine.- Wcale cię nie zna.- Ależ tak.To on!- Luca, z którym chodziłaś do kina? - Tak.- On jest nieziemsko przystojny!Jos�phine usiadła z powrotem na swoim miejscu, z trudem panując nademocjami.- Nie rozpoznał mnie.Nie chciał mnie rozpoznać.- Pewnie się nie spodziewał, że cię tu zobaczy! Postaw się na jego miejscu.- Ale przecież.wtedy w Montpellier objął mnie i pocałował.Była tak poruszona, że zapomniała z tego wszystkiego, że rozmawia ze swojącórką.- Mamo! Całowałaś się z facetem?- Nie robiliśmy nic więcej, ale po jednym wykładzie, pocałował mnie.ipowiedział, że jestem cudowna, że go uspokajam, że ze mną czuje się dobrze.- Nie jesteś może przemęczona?- Nie, przysięgam.To on, Luca.Ten, który zabiera mnie do kina.Ten, zktórym piję kawę w bibliotece, który pisze pracę naukową na temat łez wśredniowieczu.- Mamo, bredzisz! Wróć na ziemię.Co taki przystojny facet robiłby z takąkobietą jak ty, co? Zastanów się chwilę.Jos�phine spuściła głowę ze wstydem, bawiąc się końcami paznokci.- Nad tym właśnie cały czas się zastanawiam.Dlatego wtedy w Montpellierodepchnęłam go, jak mnie pocałował.Nie kierowała mną cnota, tylko strachprzed tym, że jestem taka brzydka.- Odepchnęłaś go! - wykrzyknęła Hortense podekscytowanym głosem.-Chyba mam zwidy! Mój cały światopogląd się sypie! Dałaś kosza takiemuprzystojnemu facetowi!Wachlowała się szkicownikiem, żeby ochłonąć z wrażenia.Jos�phine nadalsiedziała załamana na krześle.%7łyrandole zawieszone u sufitu po kolei gasły.- Chodz, pójdziemy.Nie ma już nikogo - oświadczyła Hortense.Pociągnęła ją za rękaw i wyszły.Jos�phine rzuciła ostatnie spojrzenie do tyłu,żeby zobaczyć, czy nie wraca, czy wreszcie jej nie rozpoznał.- Zaręczam ci, kochanie, że nie kłamię.- Ależ wiem, wiem.Nie chciał mnie zobaczyć.Wstydził się mnie.Postawiłam go w niezręcznejsytuacji, wołając go.Nie będę już nigdy więcej mogła spojrzeć mu w oczy.Będęmusiała go unikać.Nie pójdę już do biblioteki.W głębi czerwono-złotego salonu przygotowano bufet.Hortensezaproponowała, żeby poszły się napić soku pomarańczowego lub szampana.- Dobrze by ci to zrobiło, bo jesteś wykończona nerwowo, biedna mamusiu.- Ależ tak, zapewniam cię.- Tak, tak, już dobrze.No chodz! Jos�phine wyrwała się.- Chyba opłuczę sobie twarz.Spotkamy się w holu za kwadrans, dobrze?- Za pół godziny.- Zgoda.Ale nie pózniej.Chciałabym wrócić do domu.- Z tobą to żaden fun! A tak rzadko wychodzimy z naszej dziury.- Pół godziny, Hortense, ani minuty dłużej! Hortense oddaliła się, wzruszającramionami i mrucząc to nie było wcale śmieszne!".Jos�phine poszła do WC.Nigdy nie widziała równie luksusowej toalety.Małe pomieszczenie z różowymnapisem Powder Room,, na szarych drzwiach pełniło funkcję przedpokoju, zktórego wychodziło czworo kolejnych perłowoszarych drzwi, obramowanychróżowym paseczkiem.Pchnęła jedne z nich na chybił trafił.Weszła do okrągłegopomieszczenia, całego w marmurach, z głęboką umywalką, miękkimi ręcznikamiwiszącymi dookoła, flakonem wody toaletowej, mydełkami, kremem do rąk,szczotkami do włosów.Przejrzała się w lustrze.Jej twarz była zmieniona.Drżałyjej usta.Napuściła wody do umywalki i włożyła do niej głowę.Zapomnieć oLuce.Zapomnieć spojrzenie Luki.Zapomnieć zimne spojrzenie Luki, któremówiło: nie znam pani.Nie oddychać, trzymać dalej głowę pod wodą.Trzymaćtak długo, aż pękną mi płuca.Udusić się pod wodą, aby zapomnieć, że duszę sięna ziemi.Nie chciał mnie poznać.Zgadza się traktować mnie jak równą wMontpellier, wśród naukowców, ale wśród złoconych sztukaterii tegoluksusowego hotelu, wśród tych wyrafinowanych istot ignoruje mnie zupełnie.Jej płuca lada chwila mogły pęknąć, lecz wytrzymywała.Zapomnieć o Luce.Zapomnieć zimne spojrzenie Luki.Ten wzrok.Ani wrogi, ani gniewny, nie: poprostu pusty.Jakbym nie istniała.Jeżeli zadam sobie ból teraz, jeżeli napełniępłuca powietrzem tak, że zatrzeszczy mi w skroniach, ból fizyczny zastąpi bólumysłowy.Tak właśnie postępowała, gdy martwiła się czymś jako maładziewczynka.Kaleczyła się w palec lub parzyła sobie skórę pod paznokciami.Tak ją to bolało, że zapominała o innym bólu.Pielęgnowała obolały palec,mówiła do niego, pieściła go, całowała i cale zmartwienie znajdowało ujście wpocałunkach, znikał głos matki, która mówiła, odpychając ją: ,Ależ jesteśniezdarna, Jo, zachowuj się lepiej, bierz przykład z siostry!".Albo: Jos�phinenie jest równie wspaniała jak jej siostra, nie wiem, co z nią zrobimy, to dzieckonaprawdę nie ma żadnych zdolności życiowych".Zamykała się w pokoju,kaleczyła, potem się pocieszała.Tego rytuału przestrzegała niestrudzenie.Blada,pełna godności, wściekła.To działało.Wyjmowała zeszyty i brała się do nauki.Pójdę do Hortense i nie będę już myśleć o Luce.Zanurzyła znowu głowę wumywalce i trzymała ją tak, nie oddychając, dochodząc do granic wytrzymałości.Aykała wodę, ale nadal trzymała głowę pod jej powierzchnią, uczepiona brzeguumywalki.Krew łomotała jej w uszach, waliła w skroniach, czuła, że stawyżuchwy zaraz wybuchną.Popatrzył na nią zimnym wzrokiem, potem odwrócił głowę i oddalił się.Jakby dla niej nie było warto, jakby nie istniała.Wyjęła głowę z umywalki, pryskając wodą wszędzie, mocząc białe nieskalaneręczniki i opakowania mydełek.Objęła się ramionami.Umrę.Umrę.Dusiła się,traciła oddech, podnosiła głowę, próbując nabrać powietrza.Dostrzegła w lustrzebiałą postać topielicy i nagle bolesne wspomnienie powróciło.Tata, ramionataty, jesteś zbrodniarką, i ona plująca słoną wodą i płacząca.Zatrzęsła się zprzerażenia.Wszystko wróciło.Kąpiel z matką i Iris letniego popołudnia wLandach.Ojciec został na plaży, nie umiał pływać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne