[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Rok temu strasznie bym się wstydził, jednak teraz pałałem tylko zradości.W końcu oczy mi się zamknęły i bardzo długo spałem.Kiedy się obudziłem, koło mojego łóżka siedział nieznany mi mężczyzna.- Bolland, FBI.- Wstał i podsunął w moją stronę wózek inwalidzki.- Czy możemychwilę porozmawiać? Zarezerwowałem pokój.Poczułem lodowate zimno.Przypominał mi Jonesa.- Rozumiem, że jesteś podejrzliwy.- Jego głos złagodniał.- To naturalne po wszystkim, co przeszedłeś.Co o mnie wie? I skąd?- Zaczekaj chwilę.- Zniknął w korytarzu.Najwyraz
niej przyjdzie zaraz z kilkoma kitlami.Muszę zadzwonić po pielęgniarkę.Igdzie jest moja mama? Nagle nie mogłem złapać oddechu.- W porządku? - spytał troskliwie mężczyzna z łóżka naprzeciw.- Czy mam zawołaćsiostrę?A
apałem powietrze jak ryba bez wody.- Już idzie - zawołał sąsiad z naprzeciwka.Ale to moja mama z kubkiem kawy weszła do pokoju.Szybko odstawiła kubek naparapet.- Kochanie, co ci jest?Pielęgniarka z dużymi kolczykami kazała mi dmuchać do torebki.- Co się dzieje? Masz hiperwentylację.Mój oddech się uspokoił.- Ten mężczyzna, Bolland.- Możesz mu zaufać - usłyszałem wesoły głos.Louis! Siedział na wózku inwalidzkim, który pchał Bolland imiał takie samo uchomumii jak ja.- Czy.? - Wskazałem na opatrunek.Przytaknął.- Nie mam już czipa i pamięć mi wróciła.Kiedy chirurdzy usłyszeli, że udało ci sięsamemu go usunąć, zrobili to nam.Wszyscy pacjenci na nas spojrzeli.Bolland zakasłał.- Może przeniesiemy się z rozmową do pokoju? Twoja mama iLouis pójdą z nami.Siedziałem na samym skraju wózka inwalidzkiego, aby nie przepuścić ani słowaBollanda.Opowiedział jak Lara waliła stopami w podłogę pokoju.Tak długo, aż Bobbie tousłyszała iprzyszła ją uratować.Wtedy razem zawiadomiły FBI, że wybuchnie budynek.- O, ludzie! - Louis westchnął.- Właściwie to nie Sam nas uratował, tylko Lara.- Właśnie tak.- Bolland podmuchał kawę.- Inaczej nie dotarlibyśmy do zakładu naczas.Moja mama wyjęła ze swej torebki nową paczkę chusteczek higienicznych.Pierwszącałkowicie zasmarkała, gdy opowiadałem moją historię.-1 uwierzyliście od razu dziewczynie? - spytała.- Od czasu zamachu bombowego na centrum handlowe w Bostonie sprawdzamy każdezgłoszenie.- Bolland pociągnął łyk.- Zresztą wiemy, że za tamtym zamachem też stałoCooperationX.- A w telewizji podano, że AlQaida przyznała się do zamachu - powiedziała mamazdziwiona.- Pokazali list z arabskimi znakami.- Boy 3! - zawołałem.- To było oczywiście zadanie!Bolland przytaknął.- Ale dlaczego? - spytał Louis.- Im więcej ataków terrorystycznych, tym więcej powodów, by prowadzić wojnę -odpowiedział Bolland ze smutkiem.- Na tym, że giną obywatele i żołnierze, Cooperation siębogaci.- Bogaci? - Zupełnie nie zrozumiałem.- Wojna to przecież nędza i bieda?Bolland pstryknął palcami.- Jak myślisz, ile się zarabia na samej produkcji broni?- Właściwie to my też byliśmy wykorzystani jak dzieci-żołnierze - stwierdził Louis.Moja mama po raz kolejny pociągnęła nosem.- Kitle powinny dostać dożywocie.Wszyscy.Wykorzystywać niewinne dzieci, jakmogli?- Próbowali tego najpierw na dorosłych.- Bolland odstawił kubek.- Państwo Rogerswszczepili czipy dziesiątkom więz
niów.Ale okazało się, że czyszczenie i sterowanie nieudaje się na mózgach dorosłych.Wtedy wpadli na pomysł Digital Boy.Eksperyment nachłopcach zamiast mężczyzn.Wasze mózgi nie są jeszcze do końca rozwinięte i dlategołatwiej wywierać na nie wpływ.- Oni są szurnięci - powiedział Louis.- Zamknąć i nigdy nie wypuścić.- Też tak myślę.- Bolland pyknął mieszadełkiem o kubek.- Jak tylko ich znajdziemy.- Uciekli? - spytałem zdziwiony.- Jednym z busów.W wielkim rozgardiaszu za póz
no to zauważyliśmy.Busik, który prawie mnie rozjechał! Powinienem był ich zatrzymać, rzucić kamieniemw szybę.- Lara - powiedziałem - może nas zaprowadzić do rodziców.- Niestety.- Bolland unikał mojego wzroku.- Lara również zniknęła.Podejrzewamy,że cała rodzina Rogersów ukryła się gdzieś.Przekląłem, za co mama obrzuciła mnie nieprzychylnym spojrzeniem.- Ale mamy Jonesa - rzekł Bolland usprawiedliwiająco.- I wszystkich innych członków CooperationX, dzięki pendrive owi.To koniec ichpraktyk.Teraz, po usunięciu czipów, wszystkim chłopcom wróciła pamięć.Mamywystarczająco dużo świadków, by to całe zoo na zawsze zamknąć za kratkami.- A Boy 1? - spytałem.- Znalez
liście go?- Poszukiwania nie są jeszcze zakończone - odpowiedział Bolland.- Ale wygląda nato, że zginął podczas wykonywania zadania.Teraz moja mama zaklęła.Kilka dni póz
niej wsadziłem do plecaka piżamę, szczoteczkę do zębów i pastę.LaptopLary, komórkę Louisa i zdjęcie szarego budynku zabrał Bolland.Rachunek z Pizza Hutpotajemnie zatrzymałem.Przypominał mi o Louisie, który wyjechał ze swoją przybranąrodziną na Florydę - i może jeszcze raz podziękuję kelnerce w czerwonym fartuszku.Gdybynie ona, być może zaufałbym Larze i cała afera inaczej by się skończyła.- Masz wszystko? - spytała mama.Przytaknąłem i zawiesiłem plecak na ramieniu.- Do zobaczenia.- Mam nadzieję, że nie - odpowiedział mój sąsiad z naprzeciwka.- Lepiej żebyś nietrafił do szpitala.Z
miejąc się, wyszliśmy na korytarz.- Kathy chciała zawieszać girlandy - powiedziała mama.- Tak się cieszy, że wracaszdo domu.Objąłem ją w pół, mając ochotę podnieść.- Upiekłam szarlotkę.- Pogłaskała mnie po policzku.-1 możesz wybrać, co zjemy dziświeczorem.Minęliśmy recepcję i weszliśmy do szklanego holu prowadzącego na zewnątrz.Niebomiało kolor świeżo wypranego błękitu, świeciło słońce, a przy drzwiach nie stał nikt, ktochciałby mnie zatrzymać.Wziąłem głęboki haust powietrza.Z
wiat stał przede mną otworem, świeży i gotowydo ugryzienia jak parująca pizza.Od tej pory, ja, Sam, mam władzę w swoich rękach.Ichoćbym się sto razy zaciął w palec, co na pewno się zdarzy, nie chciałbym, aby było inaczej.Od teraz każdy wybór będzie moją własną decyzją i nie zostanę do niczego zmuszony przezczip.- Wybieram pizzę - powiedziałem.- Cheezy Crust.Iwyszedłem na zewnątrz, na wolność.PI
C LAT PÓy
NIEJW XIX wieku człowiek stworzył maszynę.W XXI wieku zdaje się, że to maszyna tworzy człowieka.(Jeden z wariantówwypowiedzi Adriaana Rolanda Holsta, znaleziony w Internecie)Lara wyjrzała na zewnątrz.Na przystanku czekali ludzie pod parasolami.Na chodnikudziewczynka w kaloszach wskoczyła do kałuży, śmiejąc się radośnie.Wzdychając, odeszła od okna.Tak długo już mieszka w Amsterdamie, ale nigdy nieprzyzwyczaiła się do deszczu.W taki dzień jak dziś tęskniła za ogrodem cioci Bobbiebardziej niż kiedykolwiek indziej.Słońce w liściach.Słodki zapach kwiatów przy wiaciesamochodowej.Z uczuciem smutku włączyła radio.- Kłopot z wałęsającą się młodzieżą jest już przeszłością również w Utrechcie -doniosła kobieta czytająca wiadomości o czwartej.- Dzięki nowej polityce można lepiejkierować młodymi ludz
mi.Eindhoven ma plan, który już wcześniej odniósł sukces w takichmiastach, jak Amsterdam i Rotterdam, a teraz również w ich okolicach.Nowa polityka.Lara dotknęła blizny za uchem.Dokładnie w miejscu, gdzie kiedyśznajdował się czip.urodziła się w 1963 r.w Made (Holandia) [ Pobierz całość w formacie PDF ]