§ Oskar i Lucynda Carey Peter

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kiedy Artur wymówił wyraz metal", Oskar pomy�ślał o cynie, srebrze lub złocie.Substancja zaczerpniętaz pieca przez wytapiacza mogła być każdą z tych rzeczy.Peter Carey 469Rozżarzony do czerwoności koniuszek długiego pręta, któ�ry przechodził z rąk do rąk, zatoczywszy pełny krąg, obej�mujący wszystkich, włącznie z najbardziej niechlujnymispośród chłopców", by powrócić do sanktuarium, z które�go go wyjęto, nabierał w trakcie owej wędrówki coraz wy�razniejszych cech metalu, grubiejąc z każdą chwilą.Ażwreszcie ten, kto przedstawił się (szeptem, wprost do uchaOskarowi) jako sławny rycerz herbu Szczaj-pod-Wiatr",chwycił ów długi pręt i stał się zarazem starszym dobo�szem, kobziarzem, trębaczem, przetworzycielem - prze�mienił metal w kufel.Zasiadł na swym drewnianym troniei obracał pręt w dłoniach, chłodząc jednocześnie jegotrzon wilgotnym drewnem gruszy, z którego z sykiem ula�tywały obłoki pary, przesłaniające jego zroszone herbatąi piwem bokobrody.Wziął od trzeciego wytapiacza ela�styczną, wydłużającą się bryłkę czerwonego szkła i uno�sząc ją wysoko - prężyła się gniewnie jak wąż zakleszczo�ny w dziobie i szponach orła - sprawił, że najpierw rozkwi�tła, a następnie przybrała formę ucha od kufla.I wszystkoto było tak piękne, tak precyzyjne, było cudem dokona�nym przez owego Falstaffa o poplamionych bokobrodach,tłustym brzuchu, odzianego w niechlujną koszulę widocz�ną spod zmoczonej bluzy z heskiego płótna.- Jestem żywym miechem, p'sze pana - stwierdził Ar�tur, przyzywając ręką kogoś, aby odebrał odeń jego wy�rób.- Właśnie takie coś z siebie zrobiłem.Oskara zaintrygowało w procesie wytwarzania szkłanie to jednak, że człowiek przemienia swój organizmw przydatne narzędzie, lecz to, że człowiek w tak oczywi�sty sposób pospolity i niedoskonały może wyrabiaćprzedmioty tak piękne.Szkło.Olśniewająco białe.Płomiennie czerwone.Ela�styczne.Proteuszowe.Płynne.Nośnik światła.Podążał za właścicielką tego wszystkiego.Był uzurpa�torem, zamaskowanym złodziejem.Czuł się kolekcjone�rem motyli, nabywcą dzieł sztuki, z trudem nadążającymza kimś, kto dyrygował wytwarzaniem takich cudowno�ści.Stanie się częścią tego zjawiska, za wszelką cenę.Lucynda go wyprzedzała, jak uczciwy obywatel, którywyczuwa za sobą obecność kieszonkowca.Doszła do York470 Oskar i LucyndaStreet, a stamtąd dołączyła do tłumu kłębiącego się natargowisku.Młodzieniec torował sobie drogę między stra�ganami.Był słoneczny dzień wiosenny, ale między girlan�dami kiełbasek rozwieszono latarnie, Oskar zdążał śla�dem Lucyndy, wypatrując jej wielkiego, czarnego kapelu�sza, dryfującego w tłumie między zwojami barchanu,pęczkami króliczych skórek, niebieskimi szeregami żelaz�nych szufli, ustawionych na sztorc jak sztuki broni w arse�nale, aż dotarli do rozświetlonej słońcem George Street.Maszerowała tak spiesznie, że on - mając nogi o dobrećwierć metra dłuższe, a tym samym i krok odpowiedniowydłużony, z trudem ją doganiał.Ale nie chciał stracić jej z oczu.Rozpychał się, pod�skakiwał, przeciskał się i przepraszał i wpadł nią na Sus�sex Street.Przeszli przecznicę, przy której większość je�go kolegów ślęczała jeszcze za swymi biurkami.Lucyndaminęła sześć budynków i weszła do wielkiego, ceglanegogmachu, po drugiej stronie ulicy, którego okna były obra�mowane płytami z piaskowca.Huta szkła Książę Ru�pert", biuro, czwarte piętro.Trzy poziomy poniżej zajmowała drukarnia i całygmach drżał od pracy jej maszyn.Klatka schodowa wy�pełniona była drażniącym i ulotnym zapachem tuszu.Przez otwarte drzwi Oskar widział mężczyzn w fartu�chach, układających czcionki w matrycach.Spocił się takobficie, jakby tkwił na swym stanowisku w biurze panad'Abbsa.Biura na czwartym piętrze - albo wskutek nieobyczaj-ności, albo nowoczesnego podejścia do czasu pracy -w sobotnie popołudnie były pozamykane.Zwieciły pust�kami, tylko sprzątaczka na klęczkach zmywała podłogę;mlasnęła gniewnie językiem na widok wandali, depczą�cych świeżo wyczyszczoną posadzkę.Nie ułagodziło jejbynajmniej to, że oboje stąpali na palcach.Na ciemnych, drewnianych drzwiach wiodących do po�szczególnych biur widniały złocone tabliczki w formie liściz wygrawerowanymi nazwami firm.Pierwsza, jaką Oskarzobaczył, wskazywała biuro huty szkła Książę Rupert".Zapukał lekko do drzwi i po małej chwili wszedł dośrodka.Biuro składało się z pojedynczego pokoju, gdziePeter Carey 471stało biurko oraz trzy krzesła, a sufit pokryty był plama�mi.Podłogi nie okrywał żaden dywan, na ścianie za biur�kiem wisiał sztych przedstawiający Crystal Palące, nadrugiej, zaś naprzeciw okien (przy których stała Lucynda,trzymając w ręce swój niegustowny kapelusz), zawieszo�no szklane półki z rozstawioną kolekcją butelek (zielo�nych, jasnożółtych, niebieskich) i płytek szkła - o forma�cie książki - różnych rodzajów i barw.Promienie słonecz�ne załamywały się na tych eksponatach i mieniły koloramijak czarodziejska zawartość koszyczka z dziecięcej bajki.Oskar uśmiechnął się i pomyślał, że przypomina to ko�lorowe skrzydła motyla.Biurko z drewna cedrowego również zastawionoszkłem.Stał tam kałamarz, leżało pióro, nie było bibułydo suszenia.W dużym wazonie tkwił okazały irys, którymiał już jednak za sobą swe najlepsze dni.Na pokrywa�jącą blat biurka szklaną płytę opadł jeden płatek, pokry�wał ją także obficie pyłek kwiatowy.Na lewo od panny Leplastrier widać było kłąb dymuwydobywający się z komina huty.Lucynda nie odwracałasię w stronę Oskara.Dostrzegał miękki loczek włosówopadających jej na szyję.Kiedy stanął za nią - blisko, niedalej niż o ćwierć metra - zobaczył, że na podwórzu jacyśmężczyzni toczą bójkę.Bez wątpienia byli pijani.Dopiero teraz, z bliska, dostrzegł, że drżą jej ramiona.Przeraziło go to.Nie spodziewał się po niej tak emocjo�nalnej reakcji.Nie wiedział, jak się zachować.Złożył dło�nie.Zdawał sobie sprawę, że czuć go potem.Pomyślał: tojej biuro; pomyślał też: ale muszę cuchnąć.Wymówił jejimię i dotknął jej ramienia.Odwróciła się ku niemu; jejdumna twarz także przygasła i wyglądała jak zmięty ar�kusik papieru.Gładką cerę pokryła nagle siatka drob�nych kanalików - fałdek, maleńkich blizn, tworzącychdeltę na policzkach i na nosie, a w wielkich zielonychoczach pojawiły się łzy, nie łzy radości oczywiście, lecz łzywywołane gniewem i urazą.Oskar nie wiedział, co ów gniew wywołało, ale rozwarłszeroko ramiona, pochylił się nieco i przygarnął ją do sie�bie.Była taka drobna.80Intymna miękkość jej skóryajął się nią czule, wytarł jej oczy chusteczką, nie ba�cząc na to, że jest brudna, zmięta i zaplamiona za�Zschłym atramentem.Lucynda miała powieki duże i deli�katne, sztywna chusteczka nie była dla nich odpowied�nia.Zwilżył językiem jej rożek.Wrażenie intymnejmiękkości jej skóry przejęło go bólem, podobnie jakdrgania gałek ocznych pod powiekami.Otarł jej łzy, do�znając tak przejmującego wzruszenia, z jakim nie ze�tknął się nigdy przedtem.Wysunął zza biurka krzesło, od którego oderwało sięoparcie i upadło na podłogę.- Och, mój drogi! - westchnęła Lucynda i przysiadłana parapecie okiennym.- Wszystko tu się rozpada.Tak właśnie oceniała stan, w jakim znajdowało się jejbiuro, nie akurat dzisiaj, ale teraz wydało jej się to szcze�gólnie widoczne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne