[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Nikły jest plonnieomylności.Papieska nieomylność nie czyni nic, by oświecić Kościół.Jaka zatem jest jej funkcja?Wydaje się mieć mniej wspólnego z prawdą niż z władzą.Prestiż papieża nie opiera się nanieomylności, lecz na tym, co zostało nazwane  pełzającą nieomylnością.Papież jestnieomylny, by tak rzec, nawet wtedy, gdy nie jest.Wyjaśnia to, dlaczego papież i Z
więteOficjum bez oporów narzucają milczenie nawet w sprawach, które nie należą do wiary.Dyskusja zrujnowałaby harmonię, która jest błogosławieństwem, jakie papież przynosiKościołowi.Niestety, odbywa się to często kosztem prawdy, gdyż prawda może być wynikiem tylkoszczerej i otwartej dyskusji.Jej brak jest powodem, dla którego przez wieki, od czasówGalileusza, Rzym zjawiał się zdyszany i spóz
niony na miejsce każdego prawdziwegoosiągnięcia ludzkości, czy to swobody wyrażania poglądów, powszechnego prawawyborczego, obalenia niewolnictwa, regulacji wielkości populacji naukowymi metodami, itak dalej.Szczególnie w ciągu ostatniego stulecia Kościół musiał znosić to, co Newman prorokował wswoich dziennikach:  Surowa Nemesis władczych aktów.bezwzględne użycie jego [PiusaIX] władzy duchowej.żądał i sprawował władzę większą niż którykolwiek z papieży.Nieomylność stwarza wrażenie wszechwiedzy lub przynajmniej poczucie boskiej prawdy,której trudno nie oddawać czci.Bóg jest Nieznanym i Niepoznawalnym.Według JózefaPiepera, Tomasz z Akwinu nie ukończył swej Summa Theologica nie dlatego, że zabrała gośmierć zanim zdołał ją ukończyć, lecz dlatego, że miał poczucie, iż Bóg zamienił w sieczkęwszystko, co napisał.Miesiącami nie był w stanie pisać, gdyż nie potrafił wyrazić tego, cowidział.Gdyby tylko liderzy Kościoła dopuścili do siebie myśl, że nawet najlepsze intencje sąniewiele warte, doprowadziłoby to do mniejszej nietolerancji.Pius IX i moc detronizowaniaWkrótce po I Soborze Watykańskim Jezuicka publikacja Civilta Cattolica doniosła o kazaniuPiusa IX.Ze złością mówił o  wielu złośliwych błędach odnośnie nieomylności.Najbardziejzłośliwy, jak mówił, dotyczy prawa papieża do detronizacji władców oraz ogłaszania ichpoddanych zwolnionymi od obowiązku posłuszeństwa.To prawo, zgodził się,wykorzystywane było  przez papieży czasami, w wyjątkowych przypadkach.Lecz nie miało nic wspólnego z nieomylnością.Było kwestią władzy,  władzy, która wynikała zobowiązujących wtedy praw i porozumienia między narodami Chrześcijańskimi, które wpapieżu czciły najwyższego sędziego Chrześcijaństwa, posiadającego prawo sądzenia książąti całych krajów nawet w sprawach cywilnych.Pius kontynuował mówiąc, że czasy całkowicie się zmieniły. I tylko złośliwość mogłapomieszać tak różne sprawy i czasy, jak gdyby nieomylny osąd dotyczący podstawobjawionej prawdy miał jakiekolwiek pokrewieństwo z prawem, które papieże z woli ludumusieli egzekwować, kiedy wymagało tego dobro ogółu.Pius wiedział dlaczego w 1871 roku nadano rozgłos  takiej absurdalnej idei, że nikt już o niejnie myśli, a najmniej ze wszystkich Papież.Szukają pretekstów, nawet najmarniejszych inieprawdziwych, by podburzyć książęta przeciw Kościołowi.Uwaga Piusa IX po, zakończeniu I Soboru Watykańskiego, jest nadzwyczajna.Prawiewszyscy papieże, począwszy od Grzegorza VII, twierdzili, że ich moc usuwania władcówpochodzi od Boga.Papież sprawuje władzę na ziemi, tak w Kościele jak i w polityce, wimieniu Boga; a potęga Boga nie zna granic.Z drugiej strony, ani jeden papież nie przypisał swej potęgi darowi Chrześcijańskiejwspólnoty.Gdyby była jej darem, gdzież jest jakiekolwiek stwierdzenie papieża, cesarza czykróla, jakikolwiek kodeks przyznające mu takie prawo?Pewien osiemnastowieczny historyk naliczył dziewięćdziesięciu pięciu papieży, którzyutrzymywali o swym Boskim prawie do detronizacji królów.Wszystkie ich argumentyopierały się - niestety, trzeba to powiedzieć-na Piśmie Z
więtym. Cokolwiek rozkażesz naświecie powiedział Chrystus.To, mówili papieże, nie podlega dyskusji.Chrystus dałpapieżowi klucze do nieba i ziemi; on żywi wszystkie owieczki, łącznie z Główną Owcą,Cesarzem.Kiedy Grzegorz detronizował Henryka IV, kiedy Pius V obalał Elżbietę I, powoływali się nawładzę nadaną od Boga.Kiedy Bellarmine próbował nieznacznie ograniczyć papieską mocdetronizacji, Sykstus V posunął się do umieszczenia go na Indeksie.To nie złośliwość nie-Katolików łączy papieską moc obalania i papieską nieomylność.Tosami niezliczeni papieże, których naukę Pius IX musi przekręcać, gdyż nie przystaje do jegotezy.W obliczu takiego ciężaru dowodów, każda inna instytucja stwierdziłaby: Nasi poprzednicysię mylili.y
le odczytali Ewangelie.Papieże na równi nie mieli prawa obalać cesarzy, jakcesarze obalać papieży.Nie powinniśmy oceniać ich zbyt surowo; należeli do swojego czasutak, jak my należymy do naszego.To, co możemy i musimy robić, to czuwać, by takie rzeczynie zdarzyły się nigdy więcej [ Pobierz całość w formacie PDF ]