Quentin Patrick Peter Duluth. Wycig ku mierci

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Miałem okropne sny.Roiły się od kobiet: Vera Garcia, LenaSnood, Debora Brand.Debora była duchem, Lena zwłokami.A Vera była skrzydlatym azteckim wężem o pięknej, kobiecejtwarzy.XIXPrzenikliwy dzwonek budzika zbudził mnie w zupełnej jeszczeciemności.Wstałem i ubrałem się, wsuwając colta do kieszeni.Wlodówce miałem jeszcze sok pomarańczowy.Zrobiłem sobie kawę ipo tym prowizorycznym śniadaniu wziąłem w jedną rękę walizkę, wdrugą tę gabardynową torbę i zszedłem na ulicę.Była pusta.Przeszedłem się aż do Paseo i niemal natychmiast przyhotelu Reforma złapałem taksówkę.Dowiozła mnie na lotnisko przed 6.30, za wcześnie, żeby nadaćbagaż.Vera jeszcze nie przyjechała.Zamieniłem bilet tak, abym mógłzatrzymać się w Nowym Orleanie, i będąc jak zwykle optymistą,zarezerwowałem miejsce na samolot do Nowego Jorku odlatujący zNowego Orleanu o dziesiątej wieczorem.Zapytałem też, czypoprzedniego wieczoru po godzinie dziesiątej odlatywał jakiś samolotdo Nowego Orleanu.Okazało się, że normalny, wieczorny samolot zpowodu awarii był opózniony, i odleciał dopiero o północy.Czyliinnymi słowy znaczyło to, że Halliday jest obecnie prawie na pewnow Nowym Orleanie.Doznałem już zawodu przed startem.Moje szanse zobaczenia Irisjeszcze dzisiaj wieczorem ogromnie się zmniejszyły.Usiadłem nawalizkach czekając na Verę.Jakiś bosonogi chłopiec sprzedawał wczorajsze wydanie MexicanHerald.Kupiłem jeden egzemplarz, rzuciłem okiem na nagłówek iodłożyłem na kolano.Lotnisko tego ranka wywierało przygnębiające wrażenie.Podenerwowani pasażerowie, skurczeni z powodu porannego chłodu,kręcili się szukając walizek, które wcale nie zginęły, tylko tkwiły tam,gdzie nie powinny, wykrzykiwali niepotrzebnie jeden do drugiego,zasięgając informacji nie tam, gdzie potrzeba.Jakaś stewardesa, ładnabanalną urodą, nie dająca się odróżnić od innych stewardes,przechodziła obok flirtując z dwoma pilotami.Porządkowy w białejkurtce zamiatał niedopałki papierosów i papierki po cukierkach,gromadząc wszystko na kupkę.Moje wczorajsze wieczorne spekulacje zaczynały mnie dręczyć nanowo.Czy w dalszym ciągu moi prześladowcy uważają, że mogę imbyć potrzebny? Jeżeli nie, to dlaczego pozwalają mi lecieć do NowegoOrleanu? Czy ciągle są przekonani, że posiadam coś, bez czego sązablokowani? Minuty przeciągały się w nieskończoność.Zacząłemprzeglądać gazetę.Ponieważ był to numer wczorajszy, wiedziałem, iżnie znajdę w nim jeszcze wzmianki o znalezieniu zwłok Leny.Dowiedziałem się natomiast, że ktoś się z kimś rozwiódł, że missLeona, jakaś tam czarująca śpiewaczka, przygotowuje się dosensacyjnego występu w Meksyku w dniu.Nagle moje oczy zatrzymały się na niewielkiej notatce u dołutrzeciej strony.Przeczytałem w niej:ZAGINICIE AMERYKACSKIEGO ARCHEOLOGALima, Peru.Z obozu ekspedycji archeologicznejBrand-Liddon, w głębi tego kraju, podają nam dzisiaj, że panJoseph Brand, znany amerykański archeolog fińskiegopochodzenia, zaginął.Zniknął z obozu wczoraj wieczorem ichociaż rozesłano grupy poszukiwaczy, do tej pory nienatrafiono na jego ślad.Zachodzi obawa, że wydarzył mu sięjakiś tragiczny wypadek w dżungli, albo że dostał się do niewoliktóregoś z prymitywnych szczepów indiańskichzamieszkujących w sąsiedztwie obozu.Pan Frank Liddon, którystoi na czek ekspedycji razem z Brandem, był w tym czasienieobecny w obozie, gdyż tydzień temu wyjechał do Argentyny.Przeczytałem notatkę jeszcze raz.Dowodziła ona w każdym razieniezbicie, że Debora mówiła prawdę przynajmniej jeżeli chodzi ozawód i inne szczegóły dotyczące jej ojca.Otwierało to równocześnienowe, alarmujące widoki.Przeciw jakiej wrogiej sile mam działać, skoro ojciec Debory mógłbyć porwany w Peru, podczas gdy Halliday w tym samym czasiezamordował Deborę w Jukatanie?Nagle usłyszałem za sobą głos: Peter!Rzuciłem gazetę na ziemię i odwróciłem się.Vera przeciskała sięprzez małe grupki pasażerów.Za nią kroczył portier niosąc elegancką,skórzaną walizeczkę.Vera wyglądała fantastycznie w pomidorowegokoloru kostiumiku, czarnym, słomkowym kapeluszu i pelerynie zesrebrnych lisów.Wszyscy ludzie patrzyli na nią i założyłbym się, żekażda kobieta jej zazdrościła.Myśleli pewnie, że jest kimś sławnym,może gwiazdą filmową.Mogła nią być.Miała taki styl.Zastanawiałem się, czy naprawdę była tancerką, czy był to tylkojej wymysł.Uśmiechnęła się do mnie promiennie, na co jejodpowiedziałem podobnym grymasem twarzy. Dzień dobry, Peter. Dzień dobry.Portier postawił jej walizkę obok mojej i zniknął. Jestem punktualna, co? Lubisz mnie dzisiaj? Czy masz jakieśplany co do naszego pobytu w Nowym Orleanie?Korciło mnie, żeby zapytać: A jakie są twoje plany, maleńka?Odpowiedziałem jednak: Ot, po prostu zobaczyć się z tym facetem, Brandem.Cóż innegomoglibyśmy tam robić? Masz jakieś inne propozycje? Ja? wsunęła mi rękę pod ramię. To ty jesteś ten wielkimózg.Ja? Ja jestem tylko tą głupią krówką, co ma słuchać.Ogłoszono coś przez megafony, najpierw po hiszpańsku, potem poangielsku.Nie miało to nic wspólnego z nami.Stewardesa, tym razembez towarzystwa pilotów, przeszła tuż obok, poprawiając włosy,zadowolona z siebie.Pewnie zjedli razem śniadanie. Peter? Słucham. Wiesz, ja myślę.Stanąłem w duchu na baczność.Vera zawsze tak zaczynała, kiedychciała coś złowić. Nad czym tak myślisz? Mówisz, że to chodzi tylko o tę książkę? O ten kryminałek? I onic więcej?Serce podskoczyło mi w piersi z wrażenia.Pytała, czy sądzę, żechodzi o coś więcej niż książkę.To znaczy, że moje poprzedniepodejrzenia były słuszne! Ona i Halliday szukali czegoś, co miałaDebora Brand.Nie znaczyło to wcale, że ja to posiadam.Tyle tylko,że oni tak właśnie myśleli.Ale. Co takiego, na przykład, Vero? Och wzruszyła ramionami. Nie mam pojęcia.Tyle tylko, żeto mi się wydaje taką bagatelką.Tyle kramu, tyle zachodu o głupiąksiążkę.Jakaś mała dziewczynka podróżująca z wysokim mężczyzną,pozostawiona przez niego na chwilę tuż obok nas, przy koszu naśmieci, zaczęła rozpaczliwie płakać.Jakaś Amerykanka zespiczastym nosem i po męsku ostrzyżonymi włosami podeszła doinformacji.Widocznie wracała wprost z Acapulco.Twarz miałapurpurową, a ostry nos wprost wzorcowo jak na taką opaleniznęobłaził ze skóry.Vera zachichotała. Boże drogi, co za widok! Zupełnie jak dobrze przyrumienionybefsztyk, nie sądzisz? Takie oparzenia mogą.Nie słyszałem końca zdania.O p a r z e n i a.Słowo to wystrzeliłoraptem w mojej świadomości jak rakieta.Coś, co dała mi DeboraBrand.Przyszła do mojego pokoju w Chich�n-Itz� ze słoikiem maścina oparzenia słoneczne.Wtarła krem w moje plecy, a pudełkozostawiła na nocnym stoliku.J e j krem na oparzenia słoneczne [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne