wiatłoć serca Shea Robert

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Jaka by to była satysfakcja, być wysłannikiem śmierci!Zaskoczony dojrzał grupkę odzianych na biało templariuszy wstępujących poschodach kościoła, by przyłączyć się do biskupów.Dwóch z nich jak Gwidon nosiłodługie, czarne brody.Ucałowawszy biskupie pierścienie, zajęli miejsca przy bocz-nym portalu.Nawet oni.Poczuł się tak, jakby został zdradzony.Wszyscy plamią się tą samązbrodnią.Bogu dzięki, że nie ma tu Ludwika.285Scena na placu przepełniała go uczuciem goryczy.Tyle zachodu i ceremonii dladokonania masowego morderstwa.Widzowie wyczekiwali jego początku z wyraznąprzyjemnością.Niech wjadę tam pomiędzy te wieprze, niechże mnie zabiją.Do diabła, z takimżywotem.Nie ma nadziei, żadnej nadziei.- Cóż - odezwał się do stojącej obok niego trójki - może katarowie mają rację,że ten świat naprawdę jest tworem złego boga.Mały Marcin przytaknął: - Oni mają rację.Odwrócił się i spojrzał na chłopca.Jakże dziwnie to brzmi w jego ustach.CzyDiana miała na niego aż taki wpływ?Jego wzrok przyciągnął teraz błysk srebrnych koron i purpurowych peleryn.Al-maryk de Gobignon i Nicoletta weszli po schodach kościoła i zajęli miejsca obokbiskupów.Na jej widok serce Rolanda stopniało.Czy pewnego dnia opowie o mniechłopcu?Z jaką przyjemnością Almaryk będzie oglądał moją śmierć.Nie pomogę Dianie, przyczynię mąk Nicoletcie, rozkoszy Almarykowi i Hugo-nowi.Co ja czynię?Na moment muzyka ustała, po czym pół tuzina bębnów podjęło na nowo ponu-ry, monotonny, żałobny rytm.Ze swojego miejsca mógł widzieć jedną z uliczek za kościołem, prowadzącą dowieży miejskiej.Dojrzał otwierające się drzwi i wychodzącą z nich grupkę ludzi wwysokich, stożkowatych papierowych czapach, nałożonych w prześmiewczym geścieskazanym heretykom.Czuł rozrywający ból w piersi, wiedział jednak, że najgorszedopiero nadejdzie.Starał się panować nad sobą.Prowadzona ulicą za kościołem przez śpiewających mnichów niosących wielkikrzyż posuwała się długa procesja idących dwójkami kacerzy.Skazańcom towarzy-szyli łucznicy i włócznicy w purpurowo-błękitnych barwach Gobignonów.Każdy zeskazanych niósł w dłoni zapaloną świecę, nie mieli na sobie nic poza papierowymiczapami i cienkimi białymi szatami.Wygolono im głowy i Roland nie potrafił od-różnić kobiet od mężczyzn.Wypatrywał wśród nich Diany, pragnąc i lękając się jąujrzeć.Pierwszy ze skazanych zniknął za stosem, po czym kolejno, popychani przezstraże, wszyscy zaczęli wspinać się po drabinach na miejsce kazni.Trzech oprawców286ubranych w czerwone kaptury i tuniki zaczęło wiązać ich do pali.Wtedy dojrzał Dianę.Zrobiło mu się zimno, jakby cała krew odpłynęła z żył.Po jej rudych włosach nie zostało śladu, ale nie mógł nie rozpoznać kształtnejgłowy i szczupłej, wysokiej sylwetki.Dwóch ze straży wciągało ją na stos, tak jakbynie mogła poruszać się o własnych siłach.Stopy szurały po podłożu.Słodki Jezu, maprzetrącone nogi! Nie może zupełnie poruszać członkami.Ciche łkanie dobyło się z zaciśniętych ust.Tylko zagryzając do krwi wargi, mógłpowstrzymać krzyk, oczy przesłoniła czarna zasłona.Zatoczył się i przytrzymał ba-lustrady, by nie upaść.Odwrócili ją plecami do Rolanda, twarzą w stronę kościoła, przywiązali ręce dodrewnianego pala, potem skrępowali sznurami całe ciało.Osunęła się nieco, jakbybyła zemdlona.Tył koszuli splamiony był krwią.Roland chciał wznieść sięgający niebios jęk.Ból całopalenia żywcem nie mógłbyć większy, niż widok tego, co pozostało z ukochanej niegdyś kobiety.- Boże - szeptał, a łzy spływały mu po policzkach - Boże, Boże.Moja słodka,szlachetna Diano, jak oni mogli ci coś takiego zrobić?Skrył twarz w dłoniach i zaszlochał.Gdyby zostawił ją na Mont S�gur, nie musia-łaby cierpieć tego wszystkiego.Czy pobłądziłem, że ją ratowałem?Jeśli tak, niech moja śmierć będzie za to odkupieniem.Wszystko było przesądzone.Po tym, co zobaczył, życie nie było nic warte.Pozo-stała tylko jedna droga.Umrzeć, umrzeć w walce, jeśli możliwe, z mieczem w ręku.- Czas na mnie - zwrócił się do swoich towarzyszy.- Tak, panie.Chciał coś powiedzieć, zostawić im ostatnie słowo.- Jesteście młodzi.- zaczaj łamiącym się głosem.- Tak, panie.- Cała trójka płakała.- Nie zostawajcie w nienawiści do świata.Nie myślałem tego, com o nim po-wiedział.Cokolwiek się dzisiaj wydarzy, wierzę, że świat jest piękny i że jego Stwór-cą jest Bóg Miłości.Nic nie odpowiedzieli.287Do izby wszedł Perrin, twarz miał wilgotną od łez.W ręku trzymał postronek.- Czy koń gotów?- Wybacz mi, panie.- Mocne ręce pochwyciły Rolanda, Perrin zarzucił musznur na ramiona.Marcin zdjął mu z głowy hełm i odłożył na łóżko.Przez chwilę Roland był zbyt zaskoczony, żeby wykonać jakikolwiek ruch.Kiedytrochę ochłonął i zaczął się mocować, był już skrępowany.- Perrinie, na Boga, nie z twojej ręki!Perrin odstąpił kilka kroków, Gotier i Horacy nadal go trzymali, chociaż mocnewięzy czyniły go bezwolnym.- Nie ma w tym zdrady, panie, robię, co nakazała pani Diana.- Nie mogłeś z nią mówić.- Kiedy opuszczała nasz paryski dom, miała ze mną ostatnią rozmowę [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne