[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Dziś rano nie przyznała się pani do tego, madame la comtesse.- Nie.- I w rzeczywistości wszystko to, co powiedział pani mąż, całkowicie mija się z prawdą.- Monsieur! - hrabia Andrenyi wyraźnie tracił nad sobą panowanie.- Nie unoś się, Rudolfie.Monsieur Poirot ujawnia fakty w sposób nieco brutalny, ale temu, co mówi, trudno jest zaprzeczyć.- Cieszę się, że przyznaje pani to tak otwarcie, madame.Czy może wyzna mi pani teraz, co powodowało panią, aby obrać taki sposób postępowania i sfałszować w paszporcie swoje imię?- To był mój pomysł - powiedział hrabia.Helena mówiła cicho:- Monsieur Poirot, z pewnością potrafi pan zrozumieć, co mną.co nami.kierowało.Zamordowany człowiek był tym samym, który zamordował moją małą siostrzeniczkę, przyczynił się do śmierci mojej siostry, zniszczył życie mojego szwagra.A tych troje było dla mnie wszystkim, tworzyli mój dom.mój świat!W jej głosie zadźwięczała żarliwa pasja.Hrabina była nieodrodną córką swojej matki, której namiętna siła sztuki aktorskiej doprowadzała tysięczną publiczność do łez.Dalej ciągnęła już spokojnie:- Ze wszystkich pasażerów tego pociągu prawdopodobnie ja tylko miałem najsilniej uzasadniony motyw do zabicia tamtego mężczyzny.- Ale pani go nie zabiła, madame?- Przysięgam panu, monsieur Poirot, a mój mąż także to wie, i przysięgnie, że chociaż bym tego pragnęła, to jednak nigdy na tego człowieka nie podniosłam ręki.- Ja również - dodał hrabia.- Daję wam słowo honoru, że ubiegłej nocy Helena w ogóle nie opuszczała przedziału.Tak jak powiedziałem, zażyła środek nasenny.Jest absolutnie i bez zastrzeżeń niewinna.Monsieur Poirot popatrzył wpierw na jedno, potem na drugie z małżonków.- Słowo honoru - powtórzył hrabia.Poirot lekko potrząsnął głową.- A jednak to pan własnoręcznie sfałszował imię w paszporcie?- Monsieur Poirot - glos hrabiego brzmiał szczerze, przepełniały go emocje.- Proszę zrozumieć moją sytuację.Czy pan uważa, że mógłbym znieść, by moją żonę wplątano w ponurą aferę kryminalną? Wiem, że żona jest niewinna.Jednak to, co powiedziała, jest prawdą: z powodu jej bliskich związków z rodziną Armstrongów, automatycznie stałaby się osobą podejrzaną.Byłaby przesłuchiwana, może nawet aresztowana.Skoro więc jakiś piekielny zbieg okoliczności sprowadził nas do tego samego pociągu, co Ratchetta, zrozumiałem dobitnie, że pozostało mi tylko to jedno do zrobienia.Przyznaję, monsieur, że skłamałem panu we wszystkim, prócz jednego.Zeszłej nocy moja żona wcale nie wychodziła z przedziału.Mówił z takim przekonaniem, że trudno byłoby je podważyć.- Nie twierdzę, że panu nie wierzę, monsieur - Poirot mówił wolno, ważąc słowa.- Wiem, że pańska rodzina zalicza się do dumnych i starożytnych rodów.Zrozumiałe więc, że chciał pan uniknąć przykrości, jaką byłoby wciągnięcie pańskiej żony w brzydką aferę kryminalną.W tej sprawie podzielam pańskie zapatrywania.Ale jak wytłumaczy pan obecność chusteczki pańskiej małżonki akurat w przedziale zamordowanego?- To nie jest moja chusteczka, monsieur - powtórzyła hrabina.- Mimo monogramu „H”?- Mimo monogramu.Moje chusteczki są w gatunku podobne, ale żadna z nich nie jest identyczna z tą właśnie.Oczywiście, zdaję sobie sprawę, że niewiele mam szans, by pana przekonać, jednak zapewniam, że tak jest.Ta chusteczka nie należy do mnie.- Więc może ją tam ktoś podłożył, by rzucić na panią podejrzenie?Uśmiechnęła się blado.- Kusi mnie pan, bym wyznała, że to moja własność? Ale tak nie jest, monsieur Poirot.Mówiła z absolutną szczerością.- Dlaczego zatem, skoro chusteczka nie należy do pani, zmieniła pani imię w paszporcie?Na to odpowiedział hrabia:- Gdyż doszła nas wieść, że znaleziono chusteczkę opatrzoną monogramem „H”.Nim przyszliśmy na przesłuchanie, omówiliśmy to wspólnie.Wytłumaczyłem Helenie, że natychmiast zostanie poddana surowszemu śledztwu, ponieważ jej imię zaczyna się na „H”.A cała sprawa była taka prosta.Bez większego trudu można było zmienić Helenę w Elenę.- Ma pan, monsieur le comte, zadatki na wytrawnego przestępcę - zauważył sucho Poirot [ Pobierz całość w formacie PDF ]