[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Dlatego właśnie był tak niebezpieczny.Panna Marple przerwała na moment i powiodła wzrokiem po zebranych.— Pewnie widzicie już, do czego zmierzam.Tak często zdarza się to, co najmniej prawdopodobne.Byłam pewna i to mnie zaślepiło.Zaskoczyło mnie zupełnie, zostało bowiem ustalone bez żadnej wątpliwości, że Sanders miał niepodważalne alibi na czas zbrodni.Pani Bantry nie zdołała powstrzymać się od okrzyku rozczarowania.Panna Marple zwróciła się w jej kierunku.— Wiem, droga pani, że nie tego pani oczekiwała, gdy zaczynałam opowiadać.Ja także nie, proszę mi wierzyć.Ale fakty są faktami i musi się je respektować, nawet jeśli trzeba zaczynać wszystko od początku.W głębi serca czułam, że zabójcą jest Sanders, i nic nie było w stanie zachwiać mojego przeczucia.Myślę, że zechcecie państwo teraz usłyszeć, jak przedstawiały się owe fakty.Jak już wiecie, pani Sanders spędziła popołudnie ze znajomymi grając w brydża.Wyszła od Mortimerów około kwadrans po szóstej.Droga do zakładu mogła jej zająć z piętnaście minut lub nieco mniej, gdyby szła powoli.Wobec tego musiała wrócić mniej więcej o wpół do siódmej.Nikt jej nie zauważył, weszła więc pewnie bocznym wejściem i poszła wprost na górę.Tam przebrała się, gdyż jej futerko i spódnica, w której była na brydżu, wisiały w szafie.Szykowała się prawdopodobnie znów do wyjścia, gdy padł cios.Bardzo możliwe, że w ogóle nie zauważyła napastnika.Zmarła natychmiast, woreczek napełniony piaskiem jest śmiertelną bronią, jeśli uderzy się z dużą siłą.Wygląda na to, że morderca czekał już w pokoju ukryty w jednej z szaf.A teraz co tyczy się Sandersa.Wyszedł około wpół do szóstej lub trochę później.Zrobił zakupy w sklepach i około szóstej zaszedł do hotelu Grand Spa, gdzie spotkał dwóch kolegów.Z nimi właśnie wrócił do uzdrowiska.Grali w bilard i wypili po kilka drinków.Od szóstej byli stale razem i towarzyszyli Sandersowi do zakładu, gdzie rozstali się na moment, gdy Sanders podszedł do panny Trollope i mnie, by zamienić parę słów.To było, jak już mówiłam, około kwadrans przed siódmą.W tym czasie jego żona już nie żyła.Osobiście rozmawiałam z tymi kolegami Sandersa.Niezbyt mi przypadli do gustu, zachowywali się dość grubiańsko, ale jednej rzeczy byłam absolutnie pewna — mówili niewątpliwie prawdę, że Sanders przez cały czas przebywał razem z nimi.Tymczasem odkryto jeszcze jeden fakt.Otóż w trakcie brydża pani Sanders otrzymała telefon od mężczyzny, który przedstawił się jako Littleworth.Wszyscy twierdzili, że po rozmowie z nim była wyraźnie podekscytowana i ucieszona, dwa razy nawet popełniła poważne błędy w grze.Uwagę miała rozproszoną i w końcu wyszła od Mortimerów wcześniej, niż się spodziewano.Zapytano Sandersa o takiego znajomego żony, ten jednak przysięgał, że nigdy nie słyszał o kimś takim.Ona również zdziwiła się podobno słysząc to nazwisko, a jednak wróciła do gry uśmiechnięta i podniecona.Wydaje się więc, że ktokolwiek to był, nie podał z początku swego prawdziwego nazwiska, a to już budziło podejrzenia.W sprawie więc wzięły górę dwie teorie: pierwsza z włamywaczem na tle rabunkowym (choć wydawało się to mało prawdopodobne) i druga o rzekomym spotkaniu pani Sanders z tajemniczym Littleworthem.Czy wszedł potajemnie do jej pokoju schodami przeciwpożarowymi? Może pokłócili się i ten zaatakował ją znienacka?Panna Marple przerwała na chwilę.— I jakie jest końcowe rozwiązanie? — niecierpliwił się sir Henry.— Ciekawa jestem, czy ktoś z państwa zgadnie — poddała rzecz do dyskusji starsza pani.— Ja nawet nie próbuję — rzekła pani Bantry.— Szkoda, że Sanders miał alibi nie do podważenia.W każdym razie musiało takie być, skoro nic pani mu nie udowodniła.Aktorka pokiwała głową potrząsając wspaniałymi lokami.— A dlaczego ta półka na kapelusze w szafie była zamknięta? — zapytała.— Brawo, kochanie! — wykrzyknęła panna Marple.— Mnie to też zastanawiało.Wyjaśnienie jednak było bardzo proste.Ta biedaczka schowała tam parę haftowanych pantofli i chusteczki do nosa, które miały być prezentem od niej dla męża na Gwiazdkę.Nie chciała, by przedwcześnie zobaczył upominki, które sama haftowała.Zamknęła więc tę część szafy na klucz.Znaleziono go potem w jej torebce.— Och! — aktorka najwyraźniej rozczarowała się.— Więc nie było w tym nic ciekawego.— Ależ przeciwnie! — sprostowała panna Marple.— Ten zamknięty schowek na kapelusze był jedynym znaczącym faktem — faktem, który pokrzyżował plany mordercy.Wszyscy zebrani wlepili wprost oczy w starszą panią.— Ja sama nie mogłam tego dostrzec przez dwa dni — podjęła znowu panna Marple.— Głowiłam się i głowiłam — aż nagle przejrzałam.Wszystko stało się jasne.Poszłam wtedy do inspektora z prośbą, by zgodził się przymierzyć jedną rzecz.Zrobił to.— Cóż takiego miał przymierzyć?!— Poprosiłam go, by — spróbował włożyć na głowę pani Sanders kapelusz, który leżał przy jej zwłokach.Oczywiście, nie udało mu się tego zrobić.Kapelusz nie pasował, gdyż to nie był jej kapelusz!Pani Bantry była zupełnie zdezorientowana.— Ale przecież przedtem widzieliście go na jej głowie?.— Nie, nie na jej [ Pobierz całość w formacie PDF ]