[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Bardzo dobry pomysł na sztukę.Mogłabym się tym zainteresować i sama napisać cośtakiego.Zwłaszcza że najwyraz
niej jestem w tej samej sytuacji co ten autor. Z
ciągnęła brwi.Mam nadzieję, że sobie tego teraz nie wymyśliłaś, żeby ze mnie zadrwić, co? Nie, naprawdę nie  zapewniłam ją. Poza tym ta dziewczynka jest jego córką i nakoniec całkiem się lubią.To chyba zdecydowana różnica. Hm, nie jesteś moją córką, ale wydaje mi się, że właśnie też zaczynam trochę cię lubić.C�cile wstała i wzięła z łóżka jeszcze kilka poduszek.Dorzuciła je do tamtych napodłodze, a potem podeszła do półki na ścianie i wróciła z kawałkiem chleba, który wcisnęła mido ręki. Masz, wyglądasz na głodną.Podziękowałam uprzejmie i odgryzłam kawałek, chociaż po emocjach minionegowieczoru prawie wcale nie miałam apetytu.Choć chleb był suchy i mdły, przeżuwając go, naglepoczułam się głodna i jadłam dalej, aż nie została ani okruszyna. Pewnie chce ci się pić.C�cile nalała z dzbanka czerwonego wina do dwóch kubków, z których jeden mi podała,upierając się, żeby się ze mną stuknąć.Potem ciągle mi dolewała, dopóki nie opróżniłyśmycałego dzbanka.Wprawdzie piła znacznie więcej niż ja, ale wino było dość mocne i kompletniezwaliłoby mnie z nóg, gdybym już wcześniej nie usiadła na podłodze.Głowa bez przerwyopadała mi na piersi i przez cały czas przysypiałam.Popijałyśmy wino, świece się dopalały,a C�cile wypytywała mnie o wszystko.Na wszelki wypadek formułowałam zdania jak najbardziej ogólnie i udzielałamprzeważnie wymijających lub ogólnikowych odpowiedzi.Kiedy mnie zapytała, co najchętniejrobię w wolnym czasie, ograniczyłam się do wzmianki o czytaniu i grze na fortepianie (translatorzrobił z fortepianu klawikord).Jazdę na rowerze i judo wolałam sobie odpuścić.Na pytanieo wielbiciela zaprzeczyłam krótko.Aby odwrócić jej uwagę, w końcu sama zaczęłam pytać.Wtedy C�cile opowiedziała mi swoje życie, które przebiegało w sposób dość niezwykły  choćpatrząc na to z dystansu, sądzę, że część mogła być zmyślona.Była córką dworskiego guwernera w Paryżu (co tłumaczyłoby jej wykształcenie)i duńskiej handlarki winem (co wyjaśniałoby jej nordycki wygląd i słabość do czerwonego wina).Poza tym była wdową po żonglerze i linoskoczku  co z kolei tłumaczyło, skąd u niej ciągoty dosceny.Jej mąż zginął trzy lata wcześniej, spadając z liny, i niestety nie pozostawił jej niczegopoza piłkami do żonglowania.C�cile poderwała się i zaczęła szperać w skrzyni, aż je znalazła,lecz próba zaprezentowania żonglerskich umiejętności nie powiodła się ze względu na niskistrop.Piłki poleciały na wszystkie strony, oberwałam kilkoma i zasłoniłam sobie twarz poduszką.Obie zaczęłyśmy chichotać i uznałyśmy zgodnie, że pora spać.Miałam jeszcze na tyle siły, byskorzystać z toalety  krzesła z nocnikiem za parawanem. Poczekaj  powiedziała. Coś tam jest.Zaraz to wyrzucę.Otworzyła okiennice i zamaszyście opróżniła nocnik na ulicę, a następnie postawiła goz powrotem pod krzesłem.To tyle na temat kałuż, w które idąc tutaj, wielokrotnie wdepnęłam.Gdy ja załatwiałam za zasłonką moją małą potrzebę, ona zamknęła okno i wślizgnęła się dołóżka.Wyciągnęłam się na podłodze, która po tym winie wydawała mi się dwa razy mniej twardaniż na początku. Dobrej nocy, Anno  usłyszałam mamrotanie C�cile. Z
pij dobrze. Ty też  mruknęłam w odpowiedzi, zapadając w sen.Z
wiece zgasły.Było coraz bliżej do świtu  za kilka godzin Philippe stanie przeddrzwiami, a wtedy muszę być w formie.I wkrótce zobaczę Sebastiana& nareszcie.Jego obraztowarzyszył mi w drodze do krainy snów.1 %7ływe trupy  amerykański serial telewizyjny, będący adaptacją komiksu %7ływe trupy(przy.tłum.). 2 Wilhelm Busch (1832 1908)  niemiecki grafik, malarz i poeta; autor satyrycznychhistoryjek obrazkowych, uważany za praojca komiksu (przyp.red.).3 Rodzaj kaftana, na ogół atłasowego, noszonego przez mężczyzn od połowy XVI doXVII wieku, głównie w Hiszpanii i Niemczech.Wams był usztywniony i podwatowany,zdobiony haftem lub pasmanterią, obcisły, z przodu wydłużony w szpic (przyp.tłum.). Dzień pierwszyGdy się obudziłam, moja głowa miała średnicę około kilometra i zdawało mi się, że mójjęzyk jest na wpół żywym futrzastym czymś, co nadepnęłam ostatniej nocy.Wzdychając,obróciłam głowę na bok i spróbowałam umknąć przed kłującym światłem, które wwiercało misię w prawą gałkę oczną.Pochodziło od promienia słońca, który utorował sobie drogę przezszczelinę w okiennicy i niczym pylisty miecz przedzielił pokój.Ktoś od środka walił w mójczerep, sprawiając, że cały świat huczał.Potem zorientowałam się, że walenie pochodzi równieżz zewnątrz, ściśle biorąc, od strony okiennicy. C�cile! Anno? Jeszcze śpicie?To był Philippe! Natychmiast całkiem oprzytomniałam i zerwałam się na nogi.To znaczychciałam się zerwać, ale w rzeczywistości było to mozolne, powolne dz
wiganie się, przy wtórzejęków, z niesfornym prześcieradłem, które niczym wąż nadnaturalnej wielkości owinęło mi sięwokół nóg.Poduszki leżały dookoła porozrzucane na podłodze, a ja spałam na gołych deskach.Moje ciało sprawiało wrażenie, jakby spadło z dużej wysokości (przynajmniej wyobrażałamsobie, że tak bym się czuła), i z bólu nie bardzo mogłam się wyprostować.Najgorsze było to, żenie wiedziałam, co mnie bardziej boli  głowa czy cała reszta ciała, od szyi w dół. C�cile! Anno!  dobiegł z zewnątrz niecierpliwy głos. Nie śpię!  wychrypiałam w kierunku okna. Właśnie wybiła dziewiąta!  krzyknął Philippe.Zaspałam! Przerażona rozejrzałam się po pokoju.Najchętniej wybiegłabym natychmiastdo Philippe a, żeby zaraz zaprowadził mnie do Gastona, bo tylko on wiedział, gdzie podziewa sięSebastiano.Ale w tym stanie nie mogłam się pokazać ludziom. Zaraz przyjdę!  zawołałam.Buty.Koniecznie potrzebuję butów! C�cile, czy możesz pożyczyć mi parę butów?Od strony łóżka dał się słyszeć jęk.Jasnowłosa potargana głowa poruszyła się lekko,a potem znów znieruchomiała.Spomiędzy poduszek dobiegło ciche chrapanie.C�cile na pewnotak szybko nie wstanie.%7łeby uprościć sprawę, uznałam jęk za przyzwolenie, a niewielki ruch zakiwnięcie głową. Spośród butów, które walały się wszędzie, na pewno mogłam sobie wziąć jedną parę.Niestety, wszystkie wydawały się o wiele za duże, wystarczyło jedno spojrzenie.Jednak dużebuty były lepsze niż żadne.Po krótkiej przymiarce wybrałam parę skórzanych sandałów, którezwiązałam paskami i przynajmniej trzymały się na stopach, mimo że podeszwa wystawała natrzy palce.Praktycznie nie musiałam się ubierać, bo na noc wcale się nie rozebrałam [ Pobierz całość w formacie PDF ]