[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Podłoganajwyraz
niej zapadła się i nie była już płaszczyzną, lecz stromą, nierówną pochyłościąwznoszącą się ku& czemu?Przez kotłujące się chmury ostre, białe z
ródÅ‚o Å›wiatÅ‚a wysyÅ‚aÅ‚o oÅ›lepiajÄ…ce promienie.ÓdgryzÄ…cego dymu oczy napeÅ‚niÅ‚y mu siÄ™ Å‚zami i kiedy podniósÅ‚ rÄ™kÄ™, by je wytrzeć, gdzieÅ› w górzeusÅ‚yszaÅ‚ trzask.Koniec spadajÄ…cej belki niemal musnÄ…Å‚ mu twarz, wiÄ™c cofnÄ…Å‚ siÄ™ poÅ›piesznie.- Do licha - wykrzyknÄ…Å‚.- Ten cholerny dom zapada siÄ™! - Znowu wsadziÅ‚ gÅ‚owÄ™ doÅ›rodka, żeby zobaczyć, co siÄ™ dzieje.I wtedy ciężka rÄ™ka odciÄ…gnęła go od drzwi.- Uciekaj stÄ…d, gÅ‚upcze! - wrzasnÄ…Å‚ mu MacClellan do ucha.- Ta Å›ciana zaraz runie.Niestarcza ci rozumu, by wiedzieć, że nie wolno stać pod domem, który siÄ™ wali? A teraz pÄ™dz
doUndine i włącz alarm pożarowy.Zadzwoń do Deering& nie, zadzwoń do Lillybank, to bliżej.Powiedz im, żeby natychmiast przysłali tutaj patrol.Nie czekaj na nich ani na straż.Zbierzwszystkich ludzi, jakich spotkasz w Undine& i siekiery& i wracaj tutaj pędem.Zrozumiałeś?- Jasne! - usłyszał nieformalne potwierdzenie od młodego mężczyzny, który zaraz zniknąłw ciemności.Forester miał zamiar skrócić jak najbardziej swoją nieobecność w miejscu, gdziedziały się takie fascynujące rzeczy.MacClellan odwrócił się do swoich towarzyszy i stwierdził, że jest sam.Wczerwonawym, posępnym blasku, który nagle się pojawił, rozejrzał się wkoło, ale nie zobaczyłnikogo z tamtej trójki.Z
ciana znajdująca się przed nim nie runęła, ale przez otwarte drzwiwydostawał się dym, natychmiast rozwiewany przez wiatr.Wnętrze domu jarzyło się czerwonojak sam środek piekła.Tylko raz w życiu widział ogień rozprzestrzeniający się z taką szybkością.Tamten pożarjednak miał miejsce w fabryce mebli, a podsycił go wybuch dwustulitrowego zbiornika zlakierem.Trudno oczekiwać, że dom mieszkalny z kamienia zapali się tak łatwo.Hukspadającego gruzu ostrzegł go, że inne ściany okazały się mniej wytrzymałe niż ta, przed którąstał, ale dom zaczął się walić zbyt wcześnie, by mógł to spowodować ogień.Cała katastrofa była równie niezrozumiała, jak nagła.MacClellan rzucił się pędem na poszukiwanie trzech lekkomyślnych osób, któreprzyjechały samochodem.Uważał się za sumiennego człowieka i tak się składało, że to byłaprawda.Gruby detektyw czuł się osobiście odpowiedzialny za to, żeby  towarzystwo nie zrobiłonic pochopnego, próbując uratować tego dzikiego Irlandczyka, OHarę, który najprawdopodobniejleżał teraz martwy pod płonącymi zgliszczami.Do połowy okrążył dom, zanim znalazł ślad tych, których szukał.Ku jego jeszczewiększemu zdumieniu żadna z zewnętrznych ścian nie runęła, choć okna, popękane od żaru ibuchające dymem, świadczyły o szalejącym ogniu, uwięzionym w kamiennych murach.Nic nie wiedział o przebudowie, która w tak dziwny sposób przekształciła wnętrzeszacownej rezydencji Jerrarda.W rzeczywistości tylne ściany holu i dwa pokoje po obu jegostronach przylegały do wewnętrznego boku szybu i kiedy znajdujące się pod nimi kolumny wkońcu osunęły się, całe to skrzydło domu, łącznie z szybem, zawaliło się, a utrzymała się jedyniezewnętrzna ściana.Dwa pozostałe boki szybu wiszące nad bagnem już nie istniały, ale czwarta, solidnaściana z drzwiami, w których walczył Colin, nadal stała.Stykała się ona z jednopiętrowym,dobudowanym skrzydłem, którego żaden fragment nie znajdował się nad piwnicą.Za drzwiamizaczynał się korytarz, który biegł do kamiennych schodów prowadzących do pokojówzarezerwowanych przez Pana Strachu do własnego użytku.Kiedy MacClellan dotarł do wystającego skrzydła, którego okna były ciemne i chłodne, aniska weranda zapraszała do wejścia, nie miał powodu, by podejrzewać, że czai się tam znaczniewiększe niebezpieczeństwo, choć inne niż to, przed którym tak stanowczo uchronił Forestera.Kiedy zobaczył znikającą właśnie w cieniu werandy postać mężczyzny, popędził za nią,nadal zdecydowany chronić tamtych.Nie było sensu krzyczeć.Jego głos zginąłby w tym huku.Wpadłszy do środka, włączył pożyczoną latarkę w tym samym momencie, kiedy ktoś inny zapaliłzapałkę.Jeden koniec długiego, wąskiego pokoju, w którym się znalazł, przesłaniał rzadki dym,ale MacClellan zobaczył tuż przed sobą dwie postacie, z których jedna trzymała nad głowązapałkę i rozglądała się niespokojnie.Cliona znowu odegrała rolę prowodyra i to tak skutecznie, że całkowicie wyrwała sięspod kontroli swych zdenerwowanych  opiekunów.W chwili gdy MacClellan dotarł do nich, światło jego latarki padło na jeszcze jednedrzwi, szeroko otwarte, w przeciwległej ścianie pokoju.Biornson i prawnik jednocześnie rzucili się w stronę czarnego otworu i znowu sumiennyczłowiek zmuszony był albo pójść za nimi, albo zrezygnować ze swojej misji.Pierwsi dwajskoczyli w dół, a goniący ich detektyw niechcący pomagał im snopem światła z latarki, ale przyślepej ścianie skręcili w lewo i nagle zniknęli.Na schodach prawie nie było dymu, ale biła od nich fala gorąca.MacClellanowi przyszłodo głowy, że prawdopodobnie niewiele brakuje, by stał się ofiarą na ołtarzu lekkomyślnościinnych ludzi.Zawahał się.Powietrzem wstrząsnął głośny huk.Dobiegł z dołu schodów i zabrzmiał jak wybuchbomby.Cała trójka była pewnie tam na dole.MacClellan zaklął i zbiegał po schodach po trzy stopnie naraz.Nie spodziewał się, że ichjeszcze zobaczy.Cały dom groził zawaleniem się w ciągu minuty i lekkomyślność ludzi,ryzykujących życiem dla beznadziejnej próby ratunku, była mu naprawdę nieznośna!Kiedy jakąś minutę póz
niej Rhodes i Biornson znalez
li się u stóp schodów, zauważyli, żejest tam szeroki korytarz, a parę metrów dalej duży prostokątny otwór w ścianie, przez którywydostawało się światło tak białe i ostre, że nawet same reflektory były oślepiające.Na jego tleporuszały się ciemne kształty.Nowo przybyli nie liczyli na nic więcej, jak tylko na odciągnięcie Cliony w bezpiecznemiejsce.Ale pokonawszy biegiem cały korytarz, znalez
li na jego końcu nie jedną, lecz dwiekobiety, a pośrodku tego jaśniejącego prostokąta olbrzymią, dziką postać mężczyzny, którydesperacko rozdzielał ciosy i pchnięcia.Nie mogli jednak dostrzec, z kim walczył, dopóki nie dotarli do samych jarzących siędrzwi.Otwór był szeroki i jeden człowiek, choćby nie wiadomo jak silny, nie mógł ich obronićprzed tego rodzaju napastnikami, jacy je oblegali.Kiedy Rhodes przybiegł jako pierwszy, obokColina wysunęła się jakaś głowa.Była to przerażająca głowa, oślizła i ociekająca, wielka jak u lwa i odrażająca jak ugargulca.Wysunęła się wijącym ruchem na końcu niewyobrażalnie długiej, wężowatej szyi [ Pobierz całość w formacie PDF ]