[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Teraz.Deszcz bębnił o pokład z niespodziewanąjak na kwiecień furią,a Ordlaf niestrudzenie spoglądał na dziób.Głos sondującego mary-narza urósł w jego uszach do wrzasku.- Dwa są\
nie, kapitanie, dwa sÄ…\
nie i widzę dno!- Do wioseł - zarządził natychmiast Ordlaf.- Zwinąć \
agiel,przygotować się do wycofania.Za póz
no.Kiedy wydawał komendy, jeden z wioślarzy,pracujący zawzięcie lecz nieumiejętnie, poczuł jak jego wiosłostawia nagły opór, przekręca się pod nim i wyrzuca go z ławkina środek pokładu.Mocne jesionowe drewno, zablokowanew piasku, wytrzymało przez chwilę cię\
ar płynącego okrętui zepchnęło go z kursu, zanim rozsypało się w drzazgi.Gdy okrętwszedł w przechył, inne wiosła te\
zaryły się w dno, rozrzucającwioślarzy po całym pokładzie.śagiel złapał ostatni poryw szkwa-łu i skierował kil na grzbiet nadciągającej fali.Kil ze zgrzytemosiadł na piasku.Przez kilka chwil trwało całkowite zamiesza-nie, gdy Ordlaf i jego bosmani, wrzeszcząc dziko i rozpędzająckopniakami wszystkich, którzy stali im na drodze, ciągnęli zaliny, brali się do wioseł, słowem robili wszystko, by zepchnąćokręt z łachy, na którą go rzuciło, a przynajmniej osadzić go narównej stępce.Powoli zgiełk ucichł, a wystraszone szczury lą-dowe, włączając w to ich króla, skupiły się na śródokręciu.Shefzdał sobie sprawę, \
e wpatruje się w niego para pełnych wyrzutuoczu.-Nie powinniśmy byli płynąć po płyciz
nie w czasie najwy\
sze-go przypływu.Spójrz - Ordlaf wyciągnął rękę ponad okrę\
nicą,wskazując na ławice piasku, wyłaniające się z obu stron, gdy\
roz-począł się właśnie sześciogodzinny odpływ.- Czy grozi nam niebezpieczeństwo? - spytał Shef, przypomina-jąc sobie, jak dwa knory Ragnara weszły na mieliznę i rozpadły sięna kawałki dwie długie wiosny temu.- Nie, nie grozi nam, \
e kadłub się rozsypie.To miękki piasek,a my wpadliśmy na niego dosyć łagodnie.Ale podeszli nas jak siępatrzy.- Ordlaf pokiwał głową z ponurym podziwem.- Zało\
Ä™ siÄ™,\
e ich kapitan przez cały czas wiedział, ile ma wody pod kilem,kiedy wymachiwał tą sondą i wodził nas za nos.Oddalili się ju\
omilę i wracają na pełne morze.Shef rozejrzał się czujnie dookoła, uświadamiając sobie raptow-nie, co mo\
e się stać, jeśli Wę\
ooki i jego doborowa załoga zdecy-Strona 32Harrison Harry - Mlot I Krzyz02.Droga króladują się ruszyć na nich przez mielizny.Ale nie było ich nigdziew pobli\
u.Przeszedł na dziób i stamtąd, powoli i uwa\
nie, omiótłspojrzeniem płaski horyzont, wypatrując masztu ze sztandarem kru-ka, który łopotał przed nimi nie dalej jak dziesięć minut temu.Ni-czego nie zobaczył."Frani Ormr" czaił się teraz w jakiejś małej za-toczce lub odnodze rzecznej niczym jadowity wą\
, czekając na przy-pływ, który umo\
liwi mu bezpieczne przejście.Shef westchnął głę-boko, kiedy napięcie minęło, po czym wrócił do Ordlafa i jego mil-czącej załogi.- Czy mo\
emy się stąd wydostać przed zapadnięciem nocy?Ordlaf wzruszył ramionami.- Mo\
emy spróbować go przesunąć, u\
ywając do tego kotwicy.Niech wszyscy czymś się zajmą.Kilka godzin póz
niej nastroje na unieruchomionym okręcie wy-raz
nie się poprawiły, W załodze rosło poczucie satysfakcji, \
e przy-najmniej bitwa została wygrana, nawet jeśli części nieprzyjaciółudało się uciec.Opadające wody - poziom morza obni\
ał się o piętnaściestóp w tej szerokości geograficznej - ukazały wszystkim, na cowa\
ył się "Norfolk".Okręt le\
ał teraz pół mili od głównegokoryta A
aby, w płytkim zagłębieniu między dwiema ławicamipiasku, poprzecinanymi strumykami i potoczkami, wijącymi sięwe wszystkich kierunkach wśród gładkich podwodnych pagór-ków, z których tu i ówdzie sterczały zbutwiałe deski lub wręgiroztrzaskanych statków.Początkowo Ordlaf zebrał całą załogęi rozkazał im kopać pod kilem, mając nadzieję, \
e uda się ze-pchnąć kadłub na wodę tym samym torem, którym przypłynęli.Gdy jednak wody opadły i przekonali się, jaka odległość dzieliich od głównego kanału, porzucili ten zamiar.Nie więcej ni\
sześćdziesiąt czy siedemdziesiąt stóp przed dziobem znajdo-wał się następny kanał, głęboki na jakieś dziesięć lub więcejstóp, mimo \
e odpływ ju\
prawie się skończył.Niewątpliwiekapitan Ragnarssona zdołał tam dotrzeć, dobrze wiedząc, \
e trafina głębię, a następnie popłynął w prawo lub w lewo, kiedy jegoprzeciwnik zaprzątnięty był czym innym.Skierował się ku wy-brze\
u, w stronę Hamburga i głównego kanału albo jakimś tyl-ko sobie znanym szlakiem na otwarte morze; nie miało to w tejchwili znaczenia [ Pobierz całość w formacie PDF ]