[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Kochał ją i starał się jej przypodobać.Traktowałinnych chłopców tak samo, jak ona traktowała mężczyzn, i zaczął im rozkazywać.Oczywiściezachęcała go do tego.- Był nieznośny - dodał Ebulan.- Można by pomyśleć, że cały obóz był jegowłasnością, czynił życie innych chłopców pasmem udręki.- Co się stało? - spytał Jondalar.- Osiągnął wiek męskości - powiedział S'Amodun.Widząc zdziwione spojrzenieJondalara, wyjaśnił: - Matka przyszła do niego we śnie w postaci młodej kobiety i obudziłajego męskość.- Oczywiście.Tak się dzieje z wszystkimi młodymi mężczyznami - rzekł Jondalar.- Attaroa dowiedziała się o tym - wyjaśniał S'Amodun -i zdawało się jej, że umyślniestał się mężczyzną po to tylko, by jej dokuczyć.Była wściekła! Krzyczała na niego, obrzucałago strasznymi wyzwiskami i wygnała go do Obozu Mężczyzn, ale najpierw wybiła mu nogęze stawu.- A
atwiej im to poszło z Odevanem - powiedział Ebulan.-Jest młodszy.Nie jestemnawet pewien, czy zamierzały wyłamać mu staw.Myślę, że chciały tylko, by jego matka i jejtowarzysz cierpieli, słuchając krzyków dziecka, ale jak już raz się to zdarzyło, myślę, żeAttaroa doszła do wniosku, iż to dobry sposób okaleczenia mężczyzny, bo łatwiej panowaćnad kaleką.- Ma Ardemuna za przykład - dodał Olamun.- Czy jemu też wyłamała nogę ze stawu? - spytał Jondalar.- W pewnym sensie, tak - odrzekł S'Amodun.- To był wypadek, ale zdarzył siępodczas próby ucieczki.Attaroa nie pozwoliła S'Armunie pomóc mu, chociaż sądzę, żeS'Armuna chciała.- Trudniej było jednak okaleczyć chłopca, który ma dwanaście lat.Walczył i krzyczał,ale to nie pomogło - mówił Ebulan.-I powiem ci, że kiedy słyszeliśmy jego krzyki bólu, niktnie mógł już być zły na niego.Zapłacił z nawiązką za swe dziecinne zachowanie.- Czy to prawda, że ma zamiar okaleczyć wszystkich chłopców, włącznie z tymdzieckiem, co ma się urodzić, jeśli to będzie chłopiec? - spytał Olamun.- Tak, Ardemun to powiedział - potwierdził Ebulan.- Czy ona sądzi, że może mówić Matce, co ma zrobić? Zmusić ją do tworzenia tylkodziewczynek? - spytał Jondalar.-Sądzę, że wyzywa los.- Może - odparł Ebulan - ale obawiam się, że jedynie sama Matka może jąpowstrzymać.- Zelandonii ma chyba rację - rzekł S'Amodun.- Myślę, że Matka już ją próbujeostrzec.Tak mało dzieci urodziło się w ciągu ostatnich lat.Ten ostatni skandal, to okaleczaniedzieci, może przebrać miarę.Dzieci należy ochraniać, nie ranić.- Wiem, że Ayla nie zniosłaby tego.Niczego z tego okro-pieństwa by nie zniosła -powiedział Jondalar.Zasępił się nagle i opuścił głowę.- Ale nie wiem nawet, czy żyje.Mężczyz
ni spojrzeli po sobie, wahając się przed zabraniem głosu, chociaż wszystkimcisnęło się na usta to samo pytanie.Wreszcie odważył się Ebulan.- Czy to ta kobieta, o której mówiłeś, że umie jez
dzić na grzbietach koni? Musi byćkobietą o wielkiej mocy, by panować nad końmi.- Nie zgodziłaby się z tobą.- Jondalar uśmiechnął się.-Myślę jednak, że ma więcej mocy", niż chce przyznać.Nie jez
dzi na wszystkich koniach, tylko na kobyle, którąwychowała, ale umie też dosiadać mojego konia.Trochę tylko jej trudniej nad nim panować.Dlatego właśnie.- Ty też umiesz jez
dzić na koniach? - spytał z niedowierzaniem Olamun.- Na jednym.no cóż, na jej koniu także, ale.- Czy chcesz powiedzieć, że historia, którą opowiedziałeś Attaroi, jest prawdziwa?- Oczywiście, że jest prawdziwa.Dlaczego miałbym coś takiego wymyślić? - Spojrzałna pełne sceptycyzmu twarze.-Może lepiej zacznę od początku.Ayla wychowała małąklaczkę.- A skąd wzięła klaczkę? - spytał Olamun.- Polowała i zabiła kobyłę, a potem znalazła jej z
rebaka.- Ale dlaczego wzięła ją na wychowanie? - spytał Ebulan.- Ponieważ z
rebak był sam i ona była sama.ale to jest długa historia.Chciałatowarzystwa i zdecydowała się wziąć klaczkę.Kiedy Whinney wyrosła - Ayla nazwała koniaWhinney - urodziła z
rebaka.Wtedy właśnie spotkaliśmy się.Nauczyła mnie jez
dzić i dała miz
rebaka, żebym go trenował.Nazwałem go Zawodnik.W zelandonii to znaczy ktoś, ktoszybko biega, a on lubi szybko biegać.Całą drogę od miejsca Letniego Spotkania Mamutoiwokół południowego krańca tych gór na wschodzie jechaliśmy na tych koniach.To naprawdęnie ma nic wspólnego z jakimiś specjalnymi mocami.Trzeba je tylko wychowywać odurodzenia, tak jak matka wychowuje dziecko.- No cóż.skoro tak mówisz - powiedział Ebulan.- Mówię tak, bo jest to prawda - odparł Jondalar, ale uznał, że nie ma sensu dalej tegociągnąć.Musieliby to zobaczyć, żeby uwierzyć, a było mało prawdopodobne, że to siękiedykolwiek zdarzy.Ayli i koni już nie było.W tym momencie otworzyła się brama i wszyscy odwrócili się, żeby popatrzeć.Weszła Epadoa z kilkoma kobietami.Teraz, kiedy już więcej o niej wiedział, Jondalarprzyjrzał się uważnie kobiecie, która okaleczyła dwoje dzieci.Nie był pewien, kto był większąohydą: ta, która poddała pomysł, czy ta, która go wykonała.Nie miał żadnych wątpliwości, żeAttaroa sama by to zrobiła.Było jasne, że coś z nią jest nie w porządku.Nie była w pełniczłowiekiem.Jakiś ciemny duch musiał ukraść istotną część jej jestestwa - ale co z Epadoa?Wydawała się przy zdrowych zmysłach, lecz jakże mogła, skoro była tak okrutna i bez uczuć?Czy jej także brakowało czegoś bardzo istotnego?Ku zaskoczeniu wszystkich za kobietami weszła Attaroa.- Nigdy tu nie przychodzi - powiedział Olamun.- Czego może chcieć? - Przestraszyłogo jej niezwykłe zachowanie.Za nią podążało wiele kobiet z parującymi tacami pieczonego mięsa oraz ciasnoplecionymi koszami ze wspaniale pachnącą, pożywną zupą mięsną.Końskie mięso! Czywrócili myśliwi? Jondalar od bardzo dawna nie jadł końskiego mięsa.Normalnie niepociągała go myśl o jedzeniu konia, ale teraz zapach był smakowity.Wniesiono również duże,pełne wody bukłaki i kilka kubków.Mężczyz
ni chciwie obserwowali procesję, ale żaden sięnie poruszył z obawy, że Attaroa może zmienić zdanie.Bali się, że może to być jej kolejnyokrutny dowcip: przynieść jedzenie, pokazać im i zabrać.- Zelandonii! - powiedziała Attaroa i słowo to zabrzmiało jak rozkaz.Jondalaruważnie ją obserwował.Wyglądała niemal jak mężczyzna.no nie, niezupełnie.Rysy miałamocne i ostre, ale czysto zarysowane i kształtne.Właściwie mogłaby być piękna, gdyby nietwardy wyraz twarzy.W układzie jej warg widniało jednak okrucieństwo, a w oczachbezduszność.S'Armuna pojawiła się u jej boku.Musiała wejść wraz z innymi kobietami, choć jejprzedtem nie zauważył.- Mówię teraz jako Attaroa - odezwała się w zelandonii.- Sama będziesz za wiele odpowiadać - rzekł Jondalar.- Jak mogłaś na to pozwolić?Attaroa jest szalona, ale ty nie.Ty jesteś odpowiedzialna za to, co się tu dzieje.- Jegoniebieskie oczy były lodowate i pełne oburzenia.Attaroa powiedziała coś gniewnie do szamanki.- Ona nie chce, żebyś mówił do mnie.Mam tłumaczyć jej słowa.Attaroa chce, żebyśpatrzył na nią, kiedy mówisz - powiedziała S'Armuna.Jondalar spojrzał na przywódczynię i czekał, aż skończy mówić.- Teraz mówi Attaroa: Jak podoba ci się twoje nowe.mieszkanie?- Czy ona spodziewa się, że będzie mi się podobało? - powiedział Jondalar doS'Armuny, która unikała jego wzroku i mówiła do przywódczyni.Złośliwy uśmiech przemknął jej po twarzy.- Jestem pewna, że usłyszałeś już o mnie wiele rzeczy, ale nie powinieneś wierzyć wewszystko, co słyszysz.- Wierzę w to, co widzę - odparł Jondalar.- No cóż, widzisz, że przyniosłam tu żywność [ Pobierz całość w formacie PDF ]