[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Choć starałem się wchodzić po schodach cicho, trzeszczały jednakpod stopami, ale oprócz tego nie dochodził \
aden inny dz
więk, niktsię nie pojawił ani nie ruszył.Stanąłem na szerokim, białym podeście,milczącym i jasnym.Prowadziło z niego kilkoro drzwi; zacząłem odprawej, otwierając i zamykając sypialnie, świadczące jedynie o tym,\
e \
adne z łó\
ek nie udzieliło noclegu.Du\
y, ciepły składzik pełenprześcieradeł, ręczników i poszew oraz łazienka, zasobna i staromod-na.Wielka wanna z błyszczącym kranem, na podłodze kafelki i wszę-dzie korkowe maty.Jakoś przypomniało mi to Abrahama Lincolna.Najmniejsze pomieszczenie było podobne; sedes umieszczony wyso-ko, porowkowany, niezbyt dostosowany do ludzkiej anatomii; niechciałbym tu mieszkać cierpiąc na obstrukcję.Odwróciłem się, myśląc, \
e to ju\
wszystko, ale wtedy dostrzegłemjeszcze jedne drzwi.Przedtem ich nie zauwa\
yłem, gdy\
pokryte byłytaką samą tapetą jak ściany.Otworzyłem je i zaglądnąłem.Siedział w fotelu, głowa przechylona na prawo, gazeta rozło\
onana kolanach.55 Profesorze Ward  powiedziałem miękko.Nie odpowiedział, nawet się nie poruszył.Odezwałem się jeszcze raz głośniej.Ciągle \
adnej reakcji.Wsze-dłem do pokoju i dotknąłem jego ramienia, które poruszyło się odro-binę Kiedy spędzi się tyle lat co ja na studiowaniu ludzkiego ciała,wie się.jakie ono jest w dotyku.Ciało powinno być nieco bardziejpodatne a to nie było.Nawet gdyby spał, ramię powinno było opaśćdość miękko.Poło\
yłem mu rękę na czole, a moje palce dotknęłyzimnej skóry i sztywniejącego ciała.Był niewątpliwie martwy.Wiem dobrze, lepiej mo\
e ni\
inni, co nale\
y robić, kiedy znajdziesię zwłoki, szczególnie jeśli są powody przypuszczać, \
e \
ywe ciałostało się zwłokami w inny ni\
naturalny sposób: nale\
y, nie dotykającniczego, nawet dywanu, jeśli potrafi się to sprawić, wycofać się donajbli\
szego telefonu i zawiadomić policję.Czego nie zrobiłem.Chciałem sprawdzić, czy Posępna śniwiarka sama powiedziała War-dowi, i\
ju\
czas, czy miała jakichś pomocników.Mając do dyspozycji laboratorium i patologa do pomocy mógłbymcoś wykryć, ale tak nie dostrzegłem niczego szczególnego.TwarzWarda nie była uszczęśliwiona; nie umierał z promiennym uśmie-chem na ustach, nie była to jednak twarz nawykła do takiego uśmie-chu.Po śmierci wyglądał zapewne tak jak za \
ycia: powa\
ny, wynio-sły, twarz nieco znu\
ona, brwi wręcz stworzone do ocieniania autory-tatywnych oczu.Zesztywnienie dosięgnęło ju\
dłoni, które były moc-no zaciśnięte na gazecie, ale nie mięły jej kurczowo, w chwili śmiercitrzymał ją zupełnie normalnie.Odchyliłem poły marynarki, przypatru-jąc się koszuli, w poszukiwaniu mo\
e śladu po kuli czy rany od no\
a,jakiejś krwi.Ale nie znalazłem.Gdy nachyliłem ciało, nie dostrze-głem tak\
e \
adnych dziur ani rozerwań na gładkim materiale.Wyglą-dało to na zgon naturalny.Obróciłem się ku drzwiom, zamierzając zawiadomić policję, jakprzystało na dobrego obywatela, ale przeszkodziły mi w tym dwierzeczy.Pierwszą było biurko, du\
e, eleganckie, mahoniowe biurko zblatem pokrytym gładką brązową skórą, na którym pełno było rozrzu-conych papierów.Właśnie: rozrzuconych, a profesor Ward z pewnością56nie był typem człowieka obło\
onego papierami podczas pracy, niektó-rymi na swoim miejscu, innymi  nie.Podszedłem do biurka i zoba-czyłem dwie wyjęte z niego szuflady oraz papiery walające się popodłodze.Jeden z nich właśnie zsunął się z delikatnym szelestem iopadł na ziemię.Wiedziałem teraz, \
e jakkolwiek umarł starszy pan, natura nieprzyło\
yła do tego ręki.Miejsce to zostało przeszukane, tak jak wczo-raj w nocy moje mieszkanie.Stałem spoglądając na ten rozgardiasz,gdy nastąpiła druga rzecz.Lekkie skrzypnięcie.Zmroziło mnie na moment, zamieniłem się w słuch, ale dz
więk sięnie powtórzył.Na kolanach podpełzłem do okna, odsunąłem odrobinęfirankę i ostro\
nie wyjrzałem.Przy bramie stało dwóch mę\
czyzn,jakby na stra\
y.Obaj mieli kapelusze i ciemne, luz
ne palta, pod któ-rymi z pewnością kryło się coś więcej ni\
tylko tkanka tłuszczowa.Wzdłu\
ście\
ki dwóch innych powoli i ostro\
nie skradało się po tra-wie w kierunku drzwi wejściowych.Za bramą dostrzegłem zaparko-wany samochód i przypomniałem sobie wóz oddalający się, kiedy japodje\
d\
ałem.Mózg intensywnie pracował.Wykradłem się z pokoju i zbiegłem wdół po schodach.Najszybciej i najciszej jak potrafiłem przedostałemsię do hallu i saloniku.Okno ciągle było otwarte.Wyjrzałem przez nieostro\
nie.Nie dotarli jeszcze do ogrodu.Wysunąłem się, prze-skoczyłem dwa stopnie i kilkoma susami przesadziłem trawnik, wpa-dając w zdobiący ogród krzak rododendronu dwadzieścia jardów da-lej.Ciągle nikogo.Zacząłem sunąć wzdłu\
krzaka, z ciÄ™\
ką glinąprzylepiającą się do butów, ale ani mi w głowie było zatrzymywać się,by ją usunąć.Potem zza rogu wyłonił się pierwszy mę\
czyzna.Miał wręku broń.Ciągle posuwałem się, starannie ustawiając stopy, by nie złamaćgałązki; przemieszczałem się bardzo wolno, starając się nie spuszczaćz niego oka.Zatrzymał się, przyjrzał otwartemu oknu, a potem wszedłrozglądając się z bronią gotową do strzału.Gdy zniknął, zrobiłem to,na co on pewnie czekał: skoczyłem w róg ogrodu.Musiał stać tu\
za oknem, czekając, co nastąpi.Wyskoczywszy na trawnik usłyszałem jego okrzyk, a potem ostrytrzask i głuche uderzenie.Nie zalecam pacjentom biegania z czterocalową57raną w nodze, a moja była ju\
dziÅ› obciÄ…\
ana.Skaleczone miejscestÄ™\
ało te\
trochę od czasu, gdy je zszywałem i banda\
owałem w oko-licach Grand Central.Ale nie czas było teraz myśleć o rekon-walescencji; wykurowanie rany to kwestia przyszłości, a teraz chodzi-ło o uniknięcie w ciągu najbli\
szych paru minut następnej i du\
o bar-dziej powa\
nej rany.Lata temu na skraju trawnika zasadzono kępę buków, między któ-rymi była ście\
ka.Minąwszy drzewa znalazłem się w du\
ym ogrodzieró\
anym z arkadami i filarami.Biegłem przez niego jak wyścigowyogar [ Pobierz całość w formacie PDF ]