Lagerlof Selma Tętnišce serce (Cesarz Portugalii)

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wszyscy, którzy mieli cokolwiek doczynienia w przystani, poszli sobie do innych zajęć.Dozorca zdjął flagę izamknął magazyn, ale para wyrobników nie ruszała się z miejsca, stalioboje nie mogąc się zdobyć na powrót do domu.Dopóki mogli śledzić spojrzeniem statek, rzecz była zupełnie naturalna,czemu jednak stali tutaj, gdy znikł, nie wiedziało zapewne żadne z nich.Być może nie wracali dlatego, że bali się iść tak osamotnieni długą drogą,a potem znalezć dom pusty i smutny. Teraz już tylko dla niego samego przyjdzie mi gotować i na niego jużtylko wyczekiwać będę! �% myślała Katarzyna. A czymże mi on jestwłaściwie? Mógł sobie z nią jechać! Dziewczyna jedna tylko rozumiała tęgłupią gadaninę, ja nigdy nie wiem o co mu idzie! Lepiejby mi byłozostać samą! Wolałbym sam się pasować ze smutkiem moim! myślał Jan. Cóżmi z tej głupiej, swarliwej Katarzyny? Będzie dreptała po izbie i gadałatrzy po trzy! Dziewczyna umiała z nią tak postępować, że by107ła wesoła i łagodna, teraz wyjdzie na wierzch jej natura właściwa i nieusłyszę już nigdy dobrego słowa!Nagle drgnął Jan i cofnął się wstecz.Potem pochylił się i zdjętypodziwem padł na kolana.�czy jego rozbłysły, a twarz oblał uśmiechszczęścia.Wpatrywał się w wodę i Katarzyna pewną była, że widzi tam cośniezwykłego, mimo że niczego dostrzec nie mogła, chociaż stała przy nimblisko.Nie.nie.nie było nic niezwykłego na wodzie.Goniły się tylkopo powierzchni szarozielone fale, igrały ze sobą bez końca.bez końca.Zresztą nic.Jan posunął się na sam koniec pomostu i pochylił się nad wodą z wyrazemtwarzy, jaki miał wówczas jeno, kiedy widział idącą na jego spotkanieKlarę Gullę, a jakiego nie przybierał nigdy rozmawiając z kim innym.Usta były otwarte, drżały wargi, ale ani jedno słowo nie doleciało do uszuKatarzyny.Po licach jego śmigały jasne uśmiechy, zupełnie jakbydziewczyna stała przed nim i żartowała z nim wesoło. Cóż ci to Janie? spytała Katarzyna.Nie odpowiedział, uczynił tylko ręką gest, jakby nakazywał milczenie.Zaraz potem uniósł głowę w górę i wpatrzył się w dal, śledzącnajwyrazniej oczyma coś, co się oddalało od brzegu ginąc na falach.Odpływało szybko, niby statek przed chwilą, a niebawem Jan stanąłwyprostowany i przysłonił oczy dłonią, by lepiej widzieć.Tak trwał w bezruchu, aż wszystko znikło.Potem zwrócił się doKatarzyny, przysunął się nawet całkiem blisko do niej.108 Czyś co widziała? spytał. Cóż mogłam widzieć na wodzie prócz fal?.Wszakże niczego więcejnie ma! odparła. Dziewczyna wróciła łódką! powiedział tak cicho, że ledwodysłyszeć mogła ten szept. Pożyczyła jej sobie od kapitana.Widziałemnajdokładniej nazwę na dziobie, była ta sama, jaką nosi statek.Odjeżdżając powiedziała, że czegoś zapomniała, że musi koniecznie znami o czymś jeszcze pomówić. Boże miłosierny! zawołała Katarzyna. Pleciesz od rzeczy!Gdyby dziewczyna wróciła, musiałabym ją przecież i ja równieżzobaczyć! Cicho bądz! Inaczej nie powiem ci, czego od nas chciała! wyszeptałuroczyście i tajemniczo. Otóż mówiła, że serce ją boli na myśl, co terazz nami będzie.Dotąd kroczyła pośrodku nas, trzymając jedną ręką mnie,drugą ciebie i wszystko było dobrze.Ale gdy jej zbraknie i nie będzie nastrzymała razem, to kto wie, co się stać może.Możliwe, powiedziała, żematka i ojciec rozejdą się każde w swoją stronę. %7łe też dziewczyna i o tym nawet nie zapomniała? wykrzyknęłaKatarzyna.Wstrząsnęły ją do głębi usłyszane słowa, gdyż wyrażały własne jej myśli,jakie przed chwilą snuła.Toteż zupełnie zapomniała o niemożliwościpowrotu córki do przystani w łodzi i niedorzeczności przypuszczenia, bymogła rozmawiać z mężem, niewidzialna także dla niej. Wróciłam opowiadał dalej Jan wróciłam, jak mogłamnajszybciej, by połączyć wasze ręce.Nie wolno wam ich puszczać,musicie to uczynić dla mnie, trzymajcie się tedy tak długo, aż wrócę ibędę109mogła znowu stanąć pośrodku, by was połączyć, jak przedtem.Powiedziała to i zaraz odpłynęła!Przez chwilę trwało milczenie, potem ozwał się znowu Jan niepewnym,trwożliwym głosem, wyciągając do żony rękę, dziwnie miękką idelikatną, mimo ciężkiej roboty od wielu, wielu lat. Oto moja dłoń! Czynię to na życzenie Klary Gulli. Masz moją! odparła Katarzyna. Nie pojmuję wprawdzie, jak sięto wszystko mogło stać, o czym mówisz, nie wiem, jak mogłeś ją widzieć,ale ponieważ życzycie sobie oboje, byśmy się trzymali razem, tedyzgadzam się!Udali się z powrotem do domu, idąc ręka w rękę przez całą, długą drogędo Skrołyki.L ISTMinęło kilka tygodni od wyjazdu Klary Gulli, a Jan znajdował siępewnego ranka na halach, wysoko na upłazach gór położonych, gdziepasły się trzody.Naprawiał zepsute zagrodzenie jednego z pastwisk LarsaGunnarsona.Z miejsca gdzie pracował, słyszał poszum drzew i widziałsamicę głuszca otoczoną młodymi, szukającą pożywienia w trawie podjedlami.Już prawie kończył robotę, gdy nagle posłyszał dolatujący odstrony trzęsawisk rozpaczny po-ryk.W głosie tym był strach śmiertelny,tak że zadrżał od stóp do głowy.Nastawił uszu i za moment doleciał go ryk ponownie.Teraz nie bał sięjuż, bowiem wiedział, że to było wołanie o pomoc, przeto trzeba byłospieszyć co prędzej.Rzucił robotę i pobiegł przez lasek brzozowy w gęsty bór.Niepotrzebował szukać daleko, bo niebawem miał przed oczyma wszystko.Pomiędzy drzewami słało się wielkie, niebezpieczne trzęsawisko.Jedna zkrów Larsa, zapędziła się za daleko i dostała w miejsce, gdzie torfiastygrunt mógł wprawdzie unieść jej ciężar, ale pod spodem stała woda,przeto za każdym stąpnięciem torf ustępował i zwierzę zapadało się corazto głębiej.111Krowa ta była najlepszą sztuką bydła w całej stajni Larsa.Jan spostrzegłto zaraz i przypomniał sobie, że dawano za nią dwieście talarów bitych.Krowa tkwiła w bagnie.Przestraszona była do tego stopnia, że nie ruszałasię wcale, a tylko od czasu do czasu wydawała słabe ryki rozpaczy.AleJan zauważył wysiłki, jakie czyniła, by się wydostać na twardy grunt, boobryzgana była aż po rogi błotem, a zielonawe torfowisko i mechrozdeptane i poszarpane były racicami w szerokim kręgu wokoło niej [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne