Langan Ruth Mroczna tajemnica Blackthorne

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Słysząc ból w głosie Olivii, Minerva spojrzała na niąi zobaczyła Quentona.Zerwała się na nogi, strzepującspódnicę.- Bardzo przepraszam, lordzie Stamford.- W porządku, Minervo.Zostań na miejscu.- Zrobiłkrok ku nim.- Z przyjemnością wysłuchałem opowieścipanny St.John.- Może lepiej poszukam Liata.- Olivia zarumieniłasię, zakłopotana.- Proszę się o niego nie martwić.Zwietnie się bawi.Robi to, o czym właśnie pani mówiła: szuka motyli.W naszym ogrodzie nie ma bagien - dodał z lekkimuśmiechem.Odwrócił się do brata.- Jak się dziś czujesz?Dobrze spałeś?Bennett przytaknął.- Tak myślałem.Od świeżego powietrza nabrałeś ko�lorów.Myślisz, że królowi spodoba się nasz ogród?Bennett ponownie przytaknął.Olivia baczniej przyjrzała się swojemu chlebodawcy.Jeszcze nigdy w towarzystwie brata nie był taki spokojnyi pogodny.- Poszukam Liata i sama się przekonam, czy nic musię nie stało - rzekła, podnosząc się z miejsca.- Pójdę z panią, panno St.John - oświadczył Quenton.- Kazałem podać herbatę na dworze.Pani Thornton nie�bawem ją przyniesie.Nie czekajcie na nas - zwrócił siędo Minervy i Bennetta.- Wiem, że mój brat lubi gorącąherbatę.- Tak, jaśnie panie.Oni również zauważyli dobry humor lorda Stamforda.Odprowadzili go wzrokiem, gdy wraz z Thorem u nogiodchodził w towarzystwie Olivii.- Chłopiec jest tam.W ogrodzie różanym.Rysuje ko�lejnego motyla - powiedział Quenton.Olivia uśmiechnęła się, widząc, jak ochoczo jej pod�opieczny macha ołówkiem.Pies podszedł do chłopca.Liat pogłaskał go, po czymznów zabrał się do pracy.Quenton poprowadził Olivię ku kamiennej ławce.- Zaczekajmy tu, aż chłopiec skończy rysować.Stał, póki nie usiadła, a potem zajął miejsce koło niej.Słońce przeświecało przez gałęzie nad ich głowami, rzu-cając koronkowe wzory na spódnicę Olivii, która skrom�nie złożyła ręce na kolanach.Kosmyk włosów wysunąłsię z ciasnego węzła, muskając policzek dziewczyny.- Pański brat z niecierpliwością wyczekuje króla -rzekła.- Skąd pani wie?- Czuję, że jest podniecony.Ma silne rumieńce, a oczyżywsze niż kiedykolwiek.- Chciałbym, by brał udział we wszystkich zajęciachkróla, ale może się to okazać kłopotliwe.Zwłaszcza jeżeliKarol będzie chciał udać się na polowanie.- Och.- Bezwiednie dotknęła jego ramienia.- Niemoże pan zostawić Bennetta.Byłby bardzo nieszczęśliwy.Przykrył ręką jej dłoń.- Myśli pani, że o tym nie wiem? Za nic w świecie niechcę robić mu przykrości.Ale ta wizyta wymaga tyle za�chodu, że nie jestem pewien, czy będziemy mogli przy�dzielić stajennego tylko do noszenia Bennetta.A samo po�lowanie, zwłaszcza z monarchą tak pełnym wigoru jakKarol, może okazać się zbyt wyczerpujące dla mego sła�bowitego brata.- Zniżył głos: - Nie zniósłbym, gdybyznowu stał się bladym, zmarniałym cieniem.- Nie dopuścimy do tego.- Gdy tylko Quenton odsła�niał czułą stronę swojej natury, serce Olivii topniało.Uścisnęła mu rękę.- Musimy znalezć sposób.- Spoj�rzała na wóz z sianem, toczący się po odległym wzgórzu.- Oczywiście.Tu mamy odpowiedz.Pobiegł za jej spojrzeniem i prychnął z dezaprobatą.- Myśli pani, że wiózłbym brata drabiniastym wozemprzy królu?- Czy ktoś w wiosce nie mógłby zrobić mniejszegowozu, na miarę Bennetta? Gdyby koła były mniejsze, pa�robek mógłby go ciągnąć bez większego wysiłku.Widziała, że Quenton zaczyna się nad tym zastanawiać.- Musi być na tyle głęboki, żeby pański brat mógł sięoprzeć i odpocząć, gdy poczuje się zmęczony.I na tyle du�ży, by zmieściło się w nim jakieś posłanie, może pled, po�duszka pod głowę.- Taak.- Zmrużył oczy, namyślając się.- A skorojuż jesteśmy przy tym, przydałby się też fotel na kółkachdo domu.- Och, tak! - W zapale zapomniała o formach.- Quen-tonie, pomyśl, jakie dałoby mu to poczucie wolności.I ileradości!Przez parę sekund wpatrywał się w nią w milczeniu.- Powtórz to jeszcze raz - zażądał.- Powiedziałam, że dałoby mu to poczucie.- Nie, to, co powiedziałaś wcześniej.Spojrzała na niego skonsternowana.- Odezwałaś się do mnie po imieniu.- Doprawdy? Proszę o wybaczenie.- Olivio - położył palec na jej ustach, by przerwaćprzeprosiny - powtórz to jeszcze raz.Powiedz moje imięOszołomiona, zaczerpnęła tchu, po czym wyszeptała.- Quentonie.- Jeszcze raz.Proszę.- Quentonie - powtórzyła drżącym głosem.Przez długą chwilę patrzył jej w oczy.Potem odgarnąłkosmyk z policzka, przesuwając przez palce jedwabistepasma.Gładząc ją po policzku, pochylił głowę i zbliżyłwargi do jej ust.- Czy wiesz, jak bardzo stałaś mi się droga?Bała się odezwać.Bała się nawet oddychać, by nie ze�psuć tej chwili.- Muszę cię pocałować, Olivio.Pochylił się i musnął wargami jej usta.Palcami błą�dził po jej włosach.Zarzuciła mu ręce na szyję i odwza�jemniła pocałunek z żarliwością, która zaskoczyła ichoboje.Gwałtownie przyciągnął ją do siebie.Pod jej sukienkąwyczuwał jędrne piersi, napierające na jego tors.Przesu�nął po nich rękami, pieszcząc miękkie zagłębienia, mu�skając już zesztywniałe sutki.Usiłowała się od niego oderwać.Pocałował ją jeszczenamiętniej i pogładził po plecach.Gdy poczuł, że przy�wiera do niego, opuścił ręce na jej krągłe biodra.- Quentonie.- Podniosła ku niemu oczy.- Ciii.Jeszcze chwileczkę.Całował jej skroń, policzki, czubek nosa.Obcałowywałlinię jej ust i kąciki warg, aż Olivia, niezdolna opierać siędłużej, rozchyliła usta i pocałowali się znowu.Z jękiemzwarli się w uścisku pełnym namiętności.- Panno St.John!Na dzwięk głosu Liata oboje zastygli.- Proszę tu szybko przyjść! - wołał chłopiec.- Tochyba mój najlepszy rysunek.- Zaraz.- Olivia z trudem wydobyła z siebie głos.Oddychała tak szybko, że paliło ją w gardle.- Zarazprzyjdę, Liacie.Spojrzała na Quentona, który przyglądał się jej czuj�nie.Po chwili w jego oczach zapaliły się iskierki we�sołości.Pochylili ku sobie głowy.Olivia usłyszała stłumionyśmiech.Był to najpiękniejszy dzwięk, jaki kiedykolwieksłyszała.Jego śmiech był zarazliwy.Po chwili i ona zaśmiewałasię do łez.Wyjął chusteczkę z kieszeni i przyłożył jej do oczu.- Kiedy następnym razem ogarnie mnie miłosne unie�sienie, pamiętaj, żebyśmy znalezli bardziej ustronnemiejsce.- Powinniśmy być wdzięczni przynajmniej za osłonętego drzewa.W przeciwnym razie dalibyśmy służbie te�mat do plotek.- Niech sobie plotkują.Uwielbiają to.- Pomógł jejwstać i razem podeszli do chłopca.Liat wyciągnął rysunek.- Czy pani zdaniem można to pokazać królowi?- Oczywiście [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne