[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.- Idealny syn? - mruknęła Tess.Wiedziała jak zwodnicza mo\
e być taka perfekcja ijakie ciemne sekrety mogą się pod nią kryć.- Tak, właśnie tak.On wręcz uwielbia Charltona.Mo\
e nawet a\
za bardzo,rozumiesz.Czasami to a\
wydaje mi się dziwne, ale to takie budujące, gdy syn stara się byćtaki jak jego ojciec.W ka\
dym razie nigdy nie mieliśmy z nim problemów, które są dziśudziałem wielu rodziców.Narkotyki.Problemy z dziewczętami.Nieposłuszeństwo.A\
ostatnio.- Nie śpiesz się, Claire.- Dziękuję.- Claire sięgnęła po kieliszek, by zwil\
yć wyschnięte gardło.- Przezostatnie kilka miesięcy Jerald coraz więcej czasu spędza sam.Co wieczór zamyka się wswoim pokoju.Wiem, ile się musi uczyć, i próbowałam go nawet przekonać, by trochęzwolnił tempo.Rano często wygląda na bardzo zmęczonego.Zrobił się kapryśny iwybuchowy.Początkowo wiązałam te zmiany nastrojów z wyborami, próbowałam go jakośusprawiedliwiać.Sama ostatnio jestem trochę rozdra\
niona.- Rozmawiałaś z nim?- Próbowałam.Mo\
e nie nazbyt usilnie.Nie zdawałam sobie sprawy, jakie to będzietrudne.Ostatnio któregoś dnia wrócił z biblioteki i.Tess, on wyglądał okropnie.Wymięteubranie, zadrapania na twarzy.Było oczywiste, \
e wdał się w jakąś bójkę, ale powiedziałtylko, \
e spadł z roweru.Przemilczałam to.Teraz tego \
ałuję.Pozwoliłam nawet, by jegoojciec w to uwierzył, chocia\
wiedziałam, \
e tego dnia Jerald wziął samochód.Powiedziałamsobie, \
e ma prawo do swojej prywatności i jako dobrze wychowany chłopiec nie zrobi\
adnego głupstwa.Ale ostatnio ma coś takiego w oczach.- Claire, czy podejrzewasz, \
e Jerald za\
ywa narkotyki?- Nie wiem.- Przez chwilę pozwoliła sobie na luksus ukrycia twarzy w dłoniach.- Niewiem, ale wiem, \
e musimy coś zrobić, zanim się to pogorszy.A wczoraj Jerald wdał się wstraszną bójkę w szkole.Został zawieszony.Tess, oni twierdzą, \
e chciał zabić tego drugiegochłopca.gołymi rękami.- Spojrzała na swoje.W świetle błysnęła jej obrączka.- Nigdywcześniej nie było z nim problemów.Tess poczuła chłód a\
do szpiku kości.Z trudem przełknęła ślinę i spytałaopanowanym, naturalnym tonem.- Co Jerald mówi na temat tej bójki?- Nic, przynajmniej do mnie.Wiem, \
e rozmawiał z Charltonem, ale \
aden z nich nicna ten temat nie mówi.Charlton się martwi.- Rzuciła spojrzenie Tess, potem znowu opuściławzrok na stolik.- Charlton stara się to ukryć, ale ja to widzę.Wiem, jakie to mo\
e byćdestrukcyjne, gdy dostanie się do prasy, i przera\
a mnie, jaki to mo\
e mieć wpływ naprzebieg jego kampanii.Utrzymuje, \
e Jeraldowi potrzeba kilku dni, by odpoczął i przyszedłdo siebie.Chciałabym móc w to wierzyć.- Chciałabyś, \
ebym z nim porozmawiała?- Tak.- Claire sięgnęła po jej rękę.- Bardzo bym chciała.Nie wiem, co jeszcze mogęzrobić.Byłam chyba lepszą \
oną i partnerką, ni\
matką.Jerald wymknął mi się spod kontroli.Martwię się o niego.Jest taki nieobecny, zadowolony z siebie, jakby wiedział coś, o czymnikt inny nie wie.Mam nadzieję, \
e gdy porozmawia z kimś spoza rodziny, ale z kimś, ktomimo to jest jednym z nas, to się otworzy.- Zrobię co w mojej mocy, Claire.- Wiem.Randolf Lithgow nienawidził szpitala.Nienawidził Jeralda Haydena, przez którego tuwylądował.Upokorzenie było dla niego gorsze ni\
ból.Jak wróci i poka\
e się na oczy innymchłopakom, skoro klasowy oferma zbił go na kwaśne jabłko?Ten mały gnojek myśli sobie, \
e jest kimś wa\
nym, skoro jego ojciec ma zostaćprezydentem.Lithgow miał nadzieję, \
e Charlton P.Hayden przegra wybory na całej linii.Przegra tak dotkliwie, \
e będzie musiał w środku nocy uciekać z Waszyngtonu i zabierze zesobą swego stukniętego synalka.Lithgow przekręcił się na łó\
ku, \
ałując, \
e nie ma teraz pory odwiedzin.Wciągnąłtrochę płynu przez rurkę i zdołał to przełknąć, chocia\
gardło ciągle paliło go \
ywym ogniem.Gdy tylko będzie mógł stanąć na nogi, ten czubek mu za to zapłaci.Znudzony, podenerwowany, czując się jak ostatnia sierota, Lithgow z pilotem w rękuzaczął przełączać telewizyjne kanały.Nie miał nastroju na popołudniowe wiadomości.Tosamo gówno będzie miał w  Wydarzeniach bie\
ących , gdy wróci do szkoły.Przełączył nanastępny kanał i trafił na komedię sytuacyjną.Znał te cholerne dialogi na pamięć.Klnąc podnosem przełączał dalej kanały.Same wiadomości.Ju\
miał zamiar zrezygnować i wziąć się zaksią\
kę, gdy na ekranie pokazał się portret pamięciowy napastnika Mary Beth Morrison.Nie zwróciłby na niego uwagi, gdyby nie oczy.Te oczy sprawiły, \
e zwęziły się jegowłasne.To były te same oczy, które widział, gdy tracił przytomność, a ręce Jeralda wyciskałyz niego resztki powietrza.Z wysiłkiem próbował dopasować szczegóły, które pominąłrysownik.Zanim nabrał absolutnej pewności, rysunek zastąpiła twarz prezentera.Podniecony,ale ju\
nie zdenerwowany Randolf przełączył na następny kanał.Mo\
e znowu to poka\
ą.A jeśli tak, to miał naprawdę świetny pomysł, co z tym zrobić.- Przez całą noc wozy policyjne będą penetrować ten teren.Ben zamknął teczkę.Edwcią\
wpatrywał się w mapę, jakby czekał, \
e coś z niej wyskoczy.- Gdy się pojawi, sąszanse, \
e go nakryją.- Co nam po szansach.- Ed spojrzał do przedpokoju.Na górze Grace ju\
trzeciwieczór wystawiała się na przynętę.- Jak myślisz, ile razy przemierzyliśmy dziś ten teren, wsamochodzie i pieszo?- Straciłem rachubę.Posłuchaj, nadal uwa\
am, \
e pomysł ze szkołą jest dobry.Wightmógł nie rozpoznać szkicu, ale był zdenerwowany.- Ludzie się denerwują, gdy przychodzą policjanci [ Pobierz całość w formacie PDF ]