[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Do Cesarego nie piszewcale.Pierwszy raz w życiu nie ma z nim żadnego kontaktu.Pod koniec paz
dziernika książę Valentino prowadzi już swoją wyprawę wojenną.Kierując się na północ, w stronę Nepi, ma ze sobą wojsko, chociaż tym razem roztropniepozostawił większość armii rozłożoną obozem gdzie indziej.Jeśli sumienie dawało się Cesaremu we znaki, nie miał czasu, by go słuchać.Alfonsojeszcze żył i lizał rany, kiedy Cesare wyjechał incognito z Rzymu, by spotkać się z francuskimambasadorem i mgliste obietnice przekuć w twarde liczby.Król Ludwik miał dać mu na potrzebynowej kampanii trzystu lansjerów i dwa tysiące kawalerii.Cesare odświeżył kontaktyz kondotierami i ulice Rzymu oglądały nagły napływ Hiszpanów, krzepkich, muskularnychmężczyzn, którzy dowiedzieli się, że można zarobić co nieco za odcisk palca na kontrakcie.Ich lojalność i waleczność były niezaprzeczalne.Potrzebował jedynie środków, by imzapłacić.We wrześniu szczęście uśmiechnęło się do dwunastu kandydatów do Z
więtegoKolegium Kardynałów.Dwunastu! I jakkolwiek nie byli niegodni  Cesare miał za dużedoświadczenie w sprawach Kościoła, by postąpić tak ordynarnie  aż nadto ochoczo zapłacili zawstęp do tak ekskluzywnej resursy.Wieczorem po elekcji jedli razem kolację w jegoapartamentach (papież był zajęty gdzie indziej) i było to wielkie, huczne przyjęcie.Ich gospodarzstał się o sto dwadzieścia tysięcy dukatów bogatszy, co według jego zarządców  łącznie z jegodawnym nauczycielem, teraz jednym z nowo mianowanych kardynałów  miało wystarczyć nautrzymanie armii w marszu przez cztery lub pięć miesięcy.Wojowanie, jak ujął to zwięz
led Alegre, jest takie kosztowne.Gdy armia wyruszaÅ‚a z Rzymu, Cesare miaÅ‚ już za sobÄ… jeden podbój.Cesena, Å›wietnieprosperujÄ…ce miasteczko niedaleko Faenzy i Forlì, sama oddaÅ‚a siÄ™ w jego rÄ™ce.ByÅ‚ to objawmÄ…droÅ›ci pÅ‚ynÄ…cej z pragmatyzmu: Wenecja, uzyskawszy obietnicÄ™ pomocy w walce z Turkami,wycofaÅ‚a wsparcie dla wiÄ™kszych miast Romanii, a papież ekskomunikowaÅ‚ ich przywódców.Obywatele Ceseny wiedzieli, że lepiej poddać siÄ™ wczeÅ›niej pokojowo niż póz
niej pod przemocÄ….Lucrezia z zaledwie kilkudniowym wyprzedzeniem dowiaduje siÄ™ o przyjez
dzie brata.Nie ma jak odmówić mu gościny.Jej damy, jakkolwiek pilnują wyrazu twarzy, sąpodekscytowane.Osiem tygodni na wsi upłynęło całkiem przyjemnie i cudownie jest widzieć, żeich pani znów się śmieje, ale to dworskie zwierzątka, stworzone do strojenia się i flirtowania,a minęło sporo czasu, odkąd miały okazję cieszyć się i jednym, i drugim.Cesare przyprowadza ze sobą kilku co weselszych kapitanów (nie ma wśród nichMichelotta).Młodzi mężczyz
ni w kapeluszach z piórami i w aksamitnych kasakach napołyskującej stali wjeżdżają do zamku, wywołując trzepot serc.Jadą na wojnę i nie ma dla nichmilszego wspomożenia w tym przedsięwzięciu niż podziw pięknych kobiet.Nawet Sancia, która przysięgła, że jej noga nigdy nie postanie w tym samym pokoju,w którym znajdują się mordercy jej brata, ustępuje.Przy obiedzie siedzi między dwomahiszpańskimi kapitanami, niestrudzenie rywalizującymi o jej uwagę.Jej rozgłos, pięknośći odnowiony blask zbierają bezlitosne żniwo i zwracając się to do jednego, to do drugiegoadoratora, Sancia zaczyna przypominać sobie, jak to jest, kiedy nie tonie się we łzach.Czy ktośmoże ją za to potępiać?Cesare i Lucrezia natomiast są jak dwoje obcych sobie ludzi.Na powitanie obejmują sięuprzejmie i Cesare czuje, jak naprężone, niepodatne jest jej ciało.Zadbała o to, by siedzieli przystole daleko od siebie i choć Cesare często na nią spogląda, ona nie odwzajemnia jego spojrzeń,mimo że oczywiście jest ich świadoma.Trudno nie być świadomym Cesarego Borgii.Odzianyw czerń (jest to raczej wyraz stylu aniżeli żałoby), jednocześnie emanuje energią i ją przyciąga,jak żelazo obok magnetytu.Wygląda kwitnąco, żadnych purpurowych plam ani oznak bóluw pachwinach.Niezwyciężoność jest jego naturalnym stanem do tego stopnia, że gdy chorobajest w stadium uśpienia, sam  podobnie jak wszyscy inni  nie potrafi wyobrazić sobie jejgehenny.Niemniej jednak kiedy uczestnicy przyjęcia rozchodzą się do swoich komnati zostawiają tych dwoje sam na sam, to Cesare odczuwa większy dyskomfort. Dobrze wyglądasz, Lucrezio  mówi.Nie zamierzał zaczynać od kłamstwa, ale jejopanowanie wytrąca go z równowagi: nie ma już jego kochającej siostrzyczki, która ongiś biegław jego ramiona, z oczyma błyszczącymi podziwem.Na jej miejscu siedzi spokojna, lecz odległakobieta i wydaje się, jakby jednocześnie stała za sobą, pilnując swojego zachowania. Dziękuję  odpowiada równym głosem. Jestem już& bardziej wyciszona. Rzeczywiście.Niezmiernie tu cicho. Cesare patrzy w kierunku okna. Przywykłembardziej do przebywania za murami twierdz, z hukiem armat w uszach [ Pobierz całość w formacie PDF ]