Zevaco Michael Błazen królewski

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
. Czy zna pani rzekł La Ch�taigneraie bardzo głośno, zwracając się do księżnej d'Etamp-es ostatnią plotkę? Powiedz, mój drogi! rzekła księżna zachęcając go spojrzeniem. Powiadają, że król myśli o pozbyciu się swego błazna Tribouleta. O pozbyciu się mnie! wtrącił Triboulet. Lituję się nad dworem, nad miastem i nadcałą Francją, jeśli tak ma być istotnie.Nie będzie błazna, nie będzie i króla! Nie będzie Tri-bouleta, nie będzie Francji! Ejże! Błaznie, któż ci powiedział, że nie będzie wcale błazna! Po prostu na twoje miejsceprzyjmie król innego! Kogo? zapytała księżna, przeczuwając ze strony Tribouleta jakąś złośliwość. Chyba pana de Jarnac we własnej osobie!Dokoła fotela Anny De Pisselau rozległy się wybuchy śmiechu, dokoła pani Diany zaczętowołać: Tam do licha! , Tam do diabła! , Niedoczekanie!.Dwie rywalki obrzuciły sięwzajemnie taksującym spojrzeniem, uśmiechając się jednocześnie słodko. Protestuję! pisnął Triboulet. %7łądam prawa naznaczenia po sobie następcy!Jednocześnie myślał: Och! Uciec stąd! Ukryć się bodaj pod ziemię! Więc go mianuj! rzekł młody Saint-Trailles, który wraz z wicehrabią de Lezignan iJarnacem tworzyli trio przyjaciół Diany de Poitiers, podczas gdy Sansac, d'Ess� i La Ch�ta-igneraie reprezentowali partię księżnej d'Etampes. Mianuję tedy samego króla moim następcą! wykrzyknął Triboulet. Ten błazen za dużo sobie pozwala odezwała się młoda kobieta, zachwycająco piękna,która brała jedynie pośredni udział w tym turnieju złośliwości; była nią Katarzyna Medycej-ska, żona delfina Henryka. A wobec tego, że król będzie moim następcą, ja z kolei zabiorę jego miejsce.Dla niegomój kaduceusz, dla mnie korona! Prawda, że ten błazen jest nieznośny? rzekła Katarzyna, zwracając się z najsłodszymuśmiechem do Diany de Poitiers, kochanki swego męża. Jednakowoż dodał Triboulet jeśli korona wygra na tej zamianie, to mój biedny kadu-ceusz zasługuje na współczucie!W tej chwili rozległ się donośny okrzyk: Panie, panowie, król jegomość!47Triboulet zerknął z rozpaczą w stronę drzwi wejściowych do sali, w której w jednej chwilizaległa głucha cisza.Pary taneczne nagle się zatrzymały, dworzanie utworzyli gęsty szpalerpochylając się w niskim ukłonie, muzyka zamilkła.Wszedł Franciszek I, trzymając Hiletkę za rękę. Jakaż ona piękna! szepnął błazen. Lecz jaka zdaje się być smutna.Co będzie, jeślimnie zobaczy? Gdzie mam się ukryć? Dokąd uciekać? Panowie! rzekł król. Pozdrówcie księżnę de Fontainebleau.Długi szereg zgiętych w ukłonie karków, szelest jedwabiu.a w kącie zajmowanym przezdwie kochanki stłumione śmiechy. Młoda kochanka starego króla! szepnęła Diana de Poitiers.Mężczyzni byli zdumieni i zachwyceni wdziękiem i urokiem Hiletki.Dziewczyna trzy-mała się bardzo prosto, nie odpowiadając na żaden z ukłonów, tak jakby ci wszyscy dworza-nie kłaniali się nie jej.Nie spuściła oczu, lecz nie patrzyła na nikogo z tłumu.Tymczasem król, którego wysoka postać górowała nad wszystkimi, prowadził Hiletkę odgrupy do grupy. Mój synu! rzekł do delfina. Oto księżna de Fontainebleau.Kochaj ją jak siostrę.Słowa te wywołały zdumienie, cichy pomruk popłynął przez całą salę.Delfin ukłonił się ze znudzoną miną, po czym odwróciwszy się plecami, ujął pod rękę jed-nego z dworzan ze słowami: Panie, moja żona wprowadza nową modę konnej jazdy. Księżna pani jest pomysłowa! Kazała umieścić na łęku siodła rodzaj podwyższenia, o które opiera nogę tak, aby stopawisiała swobodnie, podczas gdy druga stopa opiera się na strzemieniu.To zdumiewające, mójpanie.Od czasu rycerskich wypraw towarzyszy Okrągłego Stołu wszystkie damy jezdziłyzazwyczaj jak my, okrakiem!Delfin oddalił się, myśląc o swych księgach traktujących o konnej jezdzie, ten sport bo-wiem zajmował lwią część jego czasu.Bal, przerwany wejściem króla, rozpoczął się znowu na dobre.Zabrzmiała muzyka, grupytaneczne zaczęły się kręcić i głośno rozmawiać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne