Adam Mickiewicz Pan Tadeusz

[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Stary Maciek, do ręcznych zapasów niezdolny,Rejterował się, czyniąc przed sobą plac wolnyNa prawo i na lewo; tu końcem szablicyUciera bagnet z rury jako knot ze świ�cy;Tam machnąwszy na odlew, ścina albo kole.I tak ostrożny Maciek ustępuje w pole.Lecz z największym na niego naciera uporemStary Gifrejter, co był pułku instruktorem,Wielki mistrz na bagnety; zebrał się sam w sobie,Skurczył się, a karabin porwał w ręce obie,Prawą u zamka, lewą, w pół rury porywa,Kręci się, podskakuje, czasem przysiadywa,Lewą rękę opuszcza, a broń z prawej rękiSuwa naprzód, jak żądło z wężowej paszczęki,I znowu ją w tył cofa, na kolanie wspiera,I tak kręcąc się, skacząc, na Maćka naciera.Ocenił przeciwnika zręczność Maciek staryI lewą ręką włożył na nos okulary,Prawą rękojeść Rózgi tuż przy piersiach trzyma,Cofa się, Gifrejtera ruch śledząc oczyma,Sam słania się na nogach, jakby był pijany;Gifrejter bieży prędzej i, pewny wygranej,%7łeby uchodzącego tem łacniej dosięgnął,Powstał i całą prawą rękę wzdłuż wyciągnąłPopychając karabin, a tak się wysiliłPchnięciem i wagą broni, że się aż pochylił;Maciek tam, kędy bagnet wkłada się na rurę,Podstawia swą rękojeść, podbija broń w górę,I wnet spuszczając Rózgę, tnie Moskala w rękęRaz, i znowu na odlew przecina mu szczękę.Tak padł Gifrejter, fechmistrz najpierwszy z Moskalów,Kawaler trzech krzyżyków i czterech medalów.Tymczasem koło kłodek lewe szlachty skrzydłoJuż jest bliskie zwycięstwa; tam walczył Kropidło,NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG189Widny z dala, tam Brzytwa wił się śród Moskali,Ten ich w pół ciała rzeza, tamten w głowy wali;Jako machina, którą niemieccy majstrowieWymyślili i która młockarnią się zowie,A jest razem sieczkarnią, ma cepy i noże,Razem i słomę kraje, i wybija zboże:Tak pracują Kropiciel i Brzytwa pospołu,Mordując nieprzyjaciół, ten z góry, ten z dołu.Lecz Kropiciel już pewne porzuca zwycięstwo,Bieży na prawe skrzydło, gdzie niebezpieczeństwoNowe grozi Maćkowi; śmierci GifrejteraMszcząc się, Proporszczyk z długim szpontonem naciera(Szponton jest to zarazem dzida i siekiera,Teraz już zaniedbany, i tylko na flocieUżywają go; wówczas służył i piechocie).Proporszczyk, człowiek młody, zręcznie się uwijał;Ilekroć mu przeciwnik broń na bok odbijał,On cofał się; młodego nie mógł Maciek zgonić,I tak, nie raniąc, musiał tylko siebie bronić.Już mu Proporszczyk dzidą lekką ranę zadał,Już wznosząc w górę berdysz, do cięcia się składał:Chrzciciel nie zdoła dobiec, lecz staje w pół drogi,Okręca broń i ciska wrogowi pod nogi.Skruszył kość; już Proporszczyk szponton z rąk upuszcza,Słania się; wpada Chrzciciel, za nim szlachty tłuszcza,A za szlachtą Moskale od lewego skrzydłaBiegą zmieszani; wszczął się bój koło Kropidła.Chrzciciel, który w obronie Maćka oręż stracił,Ledwie że tej przysługi życiem nie przypłacił,Bo przypadło nań z tyłu dwóch silnych MoskaliI czworo rąk zarazem we włos mu wplątali;Upiąwszy się nogami, ciągną jako linySprężyste, uwiązane do masztu wiciny;Daremnie w tył Kropiciel ciska ślepe razy,Chwieje się a wtem postrzegł, że blisko GerwazyWalczy; zawołał: Jezus Maria! Scyzoryku!Klucznik, trwogę Chrzciciela poznawszy po krzyku,Odwrócił się i spuścił ostrze płytkiej staliMiędzy głowę Chrzciciela i ręce Moskali.NASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG190Cofnęli się, wydawszy przerazliwe głosy,Lecz jedna ręka, mocniej wplątana we włosy,Została się, wisząca i krwią buchająca.Tak orlik, jedną szponę gdy wbije w zająca,Drugą, by wstrzymać zwierza, o drzewo uczepi,A zając, targnąwszy się, orła wpół rozszczepi,Prawa szpona u drzewa zostaje się w lesie,A lewą, zakrwawioną, zwierz na pola niesie.Kropiciel, wolny, oczy obraca dokoła,Ręce wyciąga, broni szuka, broni woła,Tymczasem grzmi pięściami, stojąc mocno w krokuI pilnując się z bliska Gerwazego boku,Aż Saka, syna swego, postrzega w natłoku.Sak prawą ręką szturmak wymierza, a lewąCiągnie za sobą długie, sążniowate drzewo,Uzbrojone w krzemienie i w guzy, i sęki(Nikt by go nie podzwignął prócz Chrzciciela ręki).Chrzciciel, gdy miłą broń swą, swe Kropidło zoczył,Chwycił je, ucałował, z radości podskoczył,Zakręcił je nad głową i zaraz ubroczył.Co potem dokazywał, jakie klęski szerzył,Daremnie śpiewać, nikt by muzie nie uwierzył,Jak nie wierzono w Wilnie ubogiej kobi�cie,Która, stojąc na świętej Ostrej Bramy szczycie,Widziała, jako Dejów, moskiewski jenerał,Wchodząc z pułkiem Kozaków, już bramę otwierałI jak jeden mieszczanin, zwany Czarnobacki,Zabił Dejowa i zniósł cały pułk kozacki.Dosyć, że się tak stało, jak przewidział Ryków:Jegry w tłumie ulegli mocy przeciwników.Dwudziestu trzech na ziemi wala się zabitych,Trzydziestu kilku jęczy ranami okrytych,Wielu pierzchło, skryło się w sad, w chmiele, nad rzekę,Kilku wpadło do domu pod kobiet opiekę.Zwycięska szlachta biega z okrzykiem wesela,Ci do beczek, ci łupy rwą z nieprzyjaciela;Jeden Robak tryumfów szlachty nie podziela.On dotąd sam nie walczył (bo bronią kanonyKsiędzu bić się), lecz jako człowiek doświadczonyNASK IFP UGZe zbiorów Wirtualnej Biblioteki Literatury Polskiej Instytutu Filologii Polskiej UG191Dawał rady, plac boju z różnych stron obchodził,Wzrokiem, ręką, walczących zachęcał, przywodził.I teraz woła, aby do niego się łączyć,Uderzyć na Rykowa, zwycięstwo dokończyć.Tymczasem przez posłańca wskazał do Rykowa,%7łe jeżeli broń złoży, życie swe zachowa;Jeżeli zaś oddanie broni będzie zwlekać,Robak każe otoczyć resztę i wysiekać [ Pobierz całość w formacie PDF ]

pdf @ pobieranie @ do ÂściÂągnięcia @ download @ ebook

Pokrewne