[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Pewnie unikają Christa.Udają, że nic się nie wydarzyło.- Jak oni to robią? - odparłem, rzucając mu papierosy.- Sten le-ży w śpiworze za barakiem.Z
pię po drugiej stronie, ale czuję goprzez ściany.Podniósł wzrok, jakby chciał coś powiedzieć, więc zachęcającoskinąłem głową, ale on tylko westchnął.- Jutro rano - wyszeptał ze smutkiem.- Sal próbowała namówićKarla, żeby przyszedł na pogrzeb, ale nic z tego nie wyszło.Pocho-wamy go przy wodospadzie.Jutro rano.RozłamKiedy szedłem do lazaretu, Sal siedziała na swoim zwykłymmiejscu przed wejściem do baraku, którego idąc na plażę, nie dałosię ominąć bez wyczerpującego obejścia przełęczą Khyber Pass.Gdywypełzłem z namiotu, ku swej wielkiej uldze stwierdziłem, że już jejtam nie ma.Założyłem, że przysiadła się do grupy Bugsa na środkupolany; mogłem to łatwo sprawdzić, wystarczyło zerknąć, ale po-nieważ nie chciałem patrzeć w stronę wroga, przyjąłem to na wiarę.Błąd.Powinienem był sprawdzić.Podobnie jak Cassie, zaskoczyłamnie, gdyż już opuszczałem strefę zagrożenia, to znaczy mijałembarak, by wejść na ścieżkę prowadzącą w kierunku plaży.- Richard! - zawołała silnym, stanowczym głosem.Stała po piersi w gęstych krzakach.Nie ulegało wątpliwości, żeschowała się tam tylko po to, aby zastawić na mnie pułapkę.- Ukrywałaś się - wybełkotałem, zbyt zaskoczony, żeby wymyślićcokolwiek innego.- Tak, Richard, żebyś wiedział! - Ostrożnie rozchyliła krzakipulchną ręką i wyszła na ścieżkę.- Nie chciałam zmuszać cię do259jednego z tych śmiesznych i łatwych do przewidzenia uników, jakieostatnio stosujesz.- Uników? Sal, ja cię wcale nie.- Owszem, unikasz.- Ależ skąd!- Daruj sobie, Richard.Po raz trzeci wypowiedziała moje imię, dlatego wiedziałem, żechodzi o coś poważnego.Zrezygnowałem z udawania i wykrzywiłemusta w niepewnym uśmiechu.- I przestań się uśmiechać - warknęła.- Masz pojęcie, ile przy-sparzasz mi kłopotów?- Przepraszam.- Przeprosiny nie wystarczą.Zaczynasz załazić mi za skórę.Po-wiedz: czy moje polecenia były wystarczająco proste i zrozumiałe?- Tak.Były bardzo proste.- Bardzo proste.Mimo to już ich nie pamiętasz.- Pamiętam, tylko.- W takim razie słucham, powtórz je.- Polecenia?- Tak, polecenia.Z trudem wyrugowałem z głosu uczniowską wyniosłość i butę.- Ponieważ Jed dogląda Christa, miałem meldować ci na bieżą-co o tym, co robią.- Zająknąłem się, czując, że na karku i szyi wy-kwitają mi zimne czerwone plamy.Niewiele brakowało i powie-działbym: Zeph i Sammy.- Kto? - rzuciła.- Nasi potencjalni goście.- Właśnie.A teraz może zechcesz mi powiedzieć, dlaczegosprawia ci to aż tyle trudności.- Dzisiaj nie miałem o czym meldować.Nic się nie dzieje, jakzwykle.- I na tym właśnie polega twój błąd, Richard.- Pogroziła mi pal-cem.Wałki tłuszczu na jej przedramieniu zakołysały się gniewnie.-Błąd, błąd i jeszcze raz błąd.Jeśli nie masz o czym meldować, chcęto usłyszeć.W przeciwnym razie zaczynam się denerwować, a po-nieważ i bez tego mam na głowie mnóstwo spraw, nie musisz przy-sparzać mi zmartwień.Dotarło?260- Tak.- To dobrze.- Opuściła rękę i głęboko odetchnęła, żeby sięuspokoić.- Nie chcę się na tobie wyżywać, ale w tej chwili nie damsobie rady z dodatkowymi problemami.Morale.nasze moralecoraz bardziej upada.- Wyjdziemy z tego.- Wiem - warknęła.- Nie mam co do tego żadnych wątpliwości.Ale chcę, żebyś przekazał swoim przyjaciołom pewną wiadomość.- Oczywiście.- Powiedz im, że od trzech dni ze zrozumiałych względów tole-ruję ten absurdalny rozłam.Spróbowałem przybrać niewinną minę - co za głupota!- Rozłam?- Tak, rozłam! Podział na dwa nierozmawiające z sobą obozy, wktórych znalez
li siÄ™ ludzie majÄ…cy ochotÄ™ przebić komuÅ› szyjÄ™oÅ›cieniem!SpiekÅ‚em raka.- Może o tym nie wiesz, ale jutro rano bÄ™dzie pogrzeb Stena.ChcÄ™, żeby uroczystość ta poÅ‚ożyÅ‚a kres wszelkim napiÄ™ciom, żebyta potworna tragedia byÅ‚a poczÄ…tkiem czegoÅ› dobrego.TÄ™ samÄ…wiadomość przekażę Bugsowi.Inaczej ludzie pomyÅ›lÄ…, że traktujÄ™go ulgowo, bo jest moim chÅ‚opakiem.Jasne?- Jasne.Przytknęła dÅ‚oÅ„ do czoÅ‚a i trzymaÅ‚a jÄ… tak przez dÅ‚ugÄ… chwilÄ™.Biedna Sal - pomyÅ›laÅ‚em.Nie wykazywaÅ‚em dla niej należytegozrozumienia, nie zdawaÅ‚em sobie sprawy, że żyje w tak wielkimstresie, i postanowiÅ‚em siÄ™ poprawić.W sumie nie byÅ‚em nawetpewien, dlaczego jej unikaÅ‚em.Przecież to Bugs mnie wkurzaÅ‚, nieona.Niechęć, jakÄ… do niego czuÅ‚em, niesprawiedliwie przelaÅ‚em naniÄ….- Dobrze - powiedziaÅ‚a w koÅ„cu.- DokÄ…d szedÅ‚eÅ›, gdy ciÄ™ zasko-czyÅ‚am?- Na plażę.Poszukać Françoise i sprawdzić, co z Karlem.- Karl.- WymamrotaÅ‚a coÅ› pod nosem i zadarÅ‚a gÅ‚owÄ™.Kiedyznowu przeniosÅ‚a wzrok na mnie, byÅ‚a chyba zaskoczona, że jeszczetam jestem.- No, to idz
- rzuciła, lekko mnie popychając.- Na coczekasz? Spadaj.261* * *Gdy dotarłem na plażę, dochodziła szósta wieczorem i było natyle chłodno, że mogłem iść po suchym piasku, nie parząc stóp.Mogłem, ale nie chciałem.Grałem w jedną ze swoich gier i wyma-gało to chodzenia po wilgotnym piasku tuż nad wodą [ Pobierz całość w formacie PDF ]