[ Pobierz całość w formacie PDF ]
.Wymacała zapałki na nocnym stoliku iusiłowała zapalić świeczkę, żeby zobaczyć, co to takiego.Na widok owada wydała cichy okrzyk przerażenia i z całejsiły uderzyła Franka, bo przez pokój - wprost na jej ślubnełóżko - leciała jakaś olbrzymia, potworna osa, czarno - żółtymutant, brzęcząc monotonnie jak zeppelin.Minęło paręsekund, nim Frank doszedł do siebie, ale kiedy już się ocknął,powiedział:  Cholera jasna, przecież to szerszeń!"Nell sięgnęła po pantofel i zamachnęła się wokół głowy,odrzucając szerszenia, który zatoczył krąg wokół lampygazowej, zwisającej na środku pokoju. Zabij go! Zabij go!",krzyknęła do Franka.Frank ostrożnie zsunął się z łóżka isięgnął po swój własny pantofel.Podkradł się do szerszenia,który wciąż wściekle krążył wokół lampy, i próbował go trafićpantoflem.Szerszeń wykonał pozorowany atak.Frank zrobiłunik i zaczął się wykrzywiać i chwytać za włosy, a Nell, kuzdumieniu ich obojga, wybuchnęła głośnym śmiechem. Niema w tym nic śmiesznego, do cholery!", powiedział ze złościąFrank, nie spuszczając oczu z szerszenia, który przemieszczałsię w górę i w dół, jak zapadka w oknie.Nell wślizgnęła się do łóżka i naciągnęła narzutę nagłowę.Frank miał rację.Nie było w tym nic śmiesznego.Onnaprawdę przestraszył się szerszenia i tańczył teraz wokółpokoju jak jakaś łajza.Kto by pomyślał, że można przeżyćcałą wojnę i dalej być tchórzem.Percy bez trudu poradziłbysobie z szerszeniem - twardą ręką, jak przystało na policjanta.A Albert? Albert próbowałby go uwolnić.Widziała gowyraz
nie, jakby tam był i odwracał się do niej z promiennymuśmiechem.Przypomniała sobie, jak kiedyś złapał w ręceowada, dużego trzmiela, i zwracając się do niej z tym swoimcudownym uśmiechem, powiedział:  To rzeczywiście kawałchłopa, Nelly, chcesz go zobaczyć?", a potem rozchylił dłoniei puścił go wolno.Spod narzuty słyszała zrzędzenie Franka:  Trzeba byłosprawdzić, czy to cholerne okno jest zamknięte", ale udawała,że go nie słyszy.A Jack? Zaczęła się zastanawiać, co Jackzrobiłby z tym owadem, i pomyślała, że tak naprawdę nigdygo nie znała.Czasami myślała nawet, że może to i dobrze, żezginął, bo nie potrafiła sobie wyobrazić, jak wyglądałoby ichmałżeństwo.Szybko by się nią znudził; widziała, jak patrzyłna nią podczas urlopu po bitwie nad Sommą - wzrokiempełnym wątpliwości, jakby nie mógł w to uwierzyć, że taka zniej rozlazła beksa.Czasami, w ich małżeńskim łożu, Frank zsuwał jej zramion przyozdobioną kokardkami, wyprawną koszulę,dotykał jej ramienia i jęczał, jakby wstydził się tego, cozamierzał jej zrobić, a Nell myślała wtedy o Jacku i jegopięknej skórze jak polerowany orzech - skórze, która pewniedawno już zgniła.Wkrótce nie zostanie nic prócz nagichkości, i to już będzie koniec Jacka Keecha.To chyba nie wporządku, że człowiek może przestać istnieć w taki sposób.Jak Percy.Jak Albert.Jak ich matka.W głosie Franka zabrzmiał triumf:  Zabiłem tego drania,Nelly! Nelly? Czemu płaczesz? Co ci się stało? Już wszystkodobrze, dziewczyno.Zabiłem go".Otoczył ją ramionami iostrożnie poklepał po plecach.Nigdy nie wiedział, co się robi,kiedy ktoś płacze, więc tym bardziej nie wiedział, co robić,kiedy Nell wydała z siebie ten przerażający odgłos, jakby siędławiła, a potem zaczęła zawodzić:  Ja chcę do mamy!" Woddali przetoczył się głuchy grzmot.1958. Mamo! Mamo? Dobrze się czujesz?" Ted stał wprogu, pukając w futrynę i patrząc niepewnie na Nell. Niezejdziesz na dół? Podali już zupę - jarzynową.Lubisz taką,prawda?", dodał z wahaniem, bo Nell raczej nie wyglądała naosobę, która właśnie myśli o zupie.Matka westchnęła i usiadła na łóżku. Zaraz schodzę,dobrze?" Kiedy Ted zniknął, Nell podniosła się niezdarnie złóżka i wbiła się z powrotem w gorset.Przystanęła przedlustrem, żeby przyczesać włosy i przypudrować nos, ispróbowała przypomnieć sobie zapach Jacka Keecha i dotykjego włosów, ale to było tak dawno temu, że nawet nie mogłasobie przypomnieć, jak on wyglądał.Zaczęło padać i zapachprzelotnego, letniego deszczu na młodej czerwcowej trawiesprawił, że Nell poczuła się nagle bardzo nieszczęśliwa.Rozdział 61959Z
NIE%7Å‚NE PIÓRAOstatni dzieÅ„ Gillian [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]